ส่วนตัวได้ตามอ่านนารูโตะมาบ้างจนถึงช่วงเพน ที่ผมไม่มีเวลาเลยหยุดตามไป มารู้อีกทีคืออวสานตอนที่ 700 แต่ก็นั้นแหละ ช่วงสงครามนินจา ผมห่างไปค่อนข้างเยอะ  ซึ่งหลังจากเริ่มกลับมาตามในวัยที่เราโตขึ้น ทำให้เราอิเนื้อเรื่องมากขึ้นในหลายๆจุด แถมมีตัวละครที่เราชอบเพิ่มขึ้นด้วย(แต่บางตัวจากที่ชอบๆก็เฉยๆไปซะงั้นก็มี) ในบรรดามังงะ นอกจากนี้ นารูโตะยังเป็นเรื่องที่ผมชอบลายเส้นมากๆ เพราะตัวเป็นคนชอบลายเส้นคลีนๆไม่รก


charecter
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้#ตัวละครที่ชอบ
คนแรกที่นึกถึงคือ เรื่องของ ซาอิ  ที่มาในฐานะของหน่วยรากแฝงตัวเข้ามาในทีม7 แต่กลับได้เรียนรู้ถึงมิตรภาพและพบว่าตัวเขาเองก็ยังมีความรู้สึก จากตัวละครที่ไม่สนใจอะไรมุ่งไปที่ทำภารกิจ เราคนอ่านเองก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกับที่นารูโตะรู้สึกต่อซาอิในช่วงแรกว่า  "ไอ้นี้มันใครฟะ  มาแทนซาซึเกะหรอไง" แต่สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่มีหัวจิตหัวใจ(โดยเฉพาะช่วงก่อนเข้าศึกนินจาจะเห็นชัดว่าเขานึกถึงจิตใจนารูโตะ ในการต้องแบกรับภาระต่างๆ)  
 
      คนที่สองคือ คาคาชิ ตอนเด็กๆที่อ่านรู้สึกเฉยๆกับตัวละครนี้ มองแค่ว่าเท่ห์ แต่กลับดูยิ่งรู้สึกคาคาชิ เป็นคนที่อบอุ่น สามารถพึ่งพาได้ (และในบางครั้งก็ยังขี้โอ๋ลูกศิษย์ซะด้วยซ้ำ)  แม้อายุจะห่างไม่มากกับนารูโตะ แต่ยิ่งดูยิ่งให้ความรู้สึกเหมือน ความสัมพันธ์แบบพ่อลูก มันเป็นความอบอุ่นแบบนั้นละมั้ง นอกจากนั้นในเรื่องมิติตัวละคร ผมชอบที่คนเขียนไม่ได้ดีไซ์ให้คาคาชิเก่งเวอร์เกินไป ที่สามารถปิดจ๊อบคนเดียว หรือแบกได้ทุกอย่าง ก็ยังมีข้อจำกัด มีจักกระน้อย เหนื่อยง่าย แต่แลกมาด้วยสติปัญญาในการวิเคราะฑ์ คาถาโกงๆ (คามุยกับพันปักษานี้เท่ห์มาก  และเหมือนคาคาชิจะเป็นคนเดียวในเรื่องเลยมั้งที่ใช้คามุยได้)  ดูเผินๆ ก็คล้ายๆชิกามารุเวอน์ชั่น อัพเกรดเหมือนกันแฮะ  จะเห็นว่าในช่วงที่สู้กับลาสบอสคางุยะคาคาชิแทบทำไรไม่ได้เลย   
 
   คนที่3คือ คุรามะ หรือต้องเรียกว่าตัวไหมหว่า(ฮา)  พอเนื้อเรื่องเปิดเผยว่า พวกสัตว์หางไม่ใช่สิ่งชั่วร้าย แค่โดนบงการ ในอีกมุมนึง ผู้คนต่างหากที่มองสัตว์หางเป็นเพียงอาวุธที่ไร้หัวใจ เป็นที่หน้ารังเกียจ เป็นสิ่งชั่วร้าย มีเพียงนารูโตะคนเดียวเท่านั้นที่มองคุรามะเป็นเพื่อนจากใจจริง เป็นหนึ่งในมิตรภาพที่สวยงาม

#ตัวละครที่ไม่ชอบหรือชอบน้อยลง
     ซาซึเกะ   แรกๆที่คนเขาแซวกันว่ามันเบียว แรกๆไม่เชื่อ แต่พออ่านจบ มันก็เบียวจริงๆ55555  ประเด็นที่ตามล่าพี่ รู้ความจริงเลือกปกป้องโคโนฮะ จนถึงชนะคางุยะได้ หลังสู้จบบักเกะ ดันเฉลยว่าอยากโละคาเงะชุดเก่าทิ้ง เป็นคนในเงามืด ยอมเป็นคนเดียวที่คนทั้งโลกเหลียด เพื่อยุติสงคราม.... ไอ้เหตุผลน่ะ เราพอเข้าใจได้ แต่แค่จังหวะเวลามันดูยัดเยียดไปหน่อย  เหมือนคนเขียนแค่อยากผูกให้ไปสู่การต่อสู้ระหว่างนารูโตะกับซาสึเกะให้ปิดจบสวยๆอะ  แต่ลืมไปว่าบริบทมันดูยัดเยียดเกิน เกะกลายเป็นคนงี่เง่าไปเลย นึกสภาพสบักสบอมหลังจบศึกใหญ่ นินจาก็เหนื่อย คนอ่านก็ยังเหนื่อย (เพราะตอนสู้คุณพี่ก็มีหลายก๊อกเหลือเกิน แก๊งสัมภเวสีคืนชีพ โอบิโตะ เปิดตัวมาดาระ  แล้วถึงจะเป็นคางุยะ พูดตรงๆว่าแอบเยอะ ยืดยาวไปนิสด้วย)  ไหนจะนิสัยที่บางทีก็ดูเป็นคนดี ปกป้องพวกพ้อง บางทีก็ดูเป็นคนสนแต่เป้าหมาย ยอมทิ้งพวกพ้อง( ยอมให้คารินโดนทำร้าย, เกือบฆ่าซากุระ-นารุโตะ)  ถ้าผมเป็นนารุโตะคงกลับไปเชื่อใจซาซึเกะไม่ได้อีกแล้ว เพราะบักเกะไม่มีความมั่นคงทางอารมณ์อะ วันนึงอาจจะนึกจะทำไรแปลกๆอีก ตามสไตล์ตระกูลอุจิวะ รักแรงเกลียดแรง  แต่เพราะเป็นมังงะโชเน็นละมั้ง ตอนจบเลนแฮปปี้เอ็นดิ้ง

plot #บท-เนื่องเรื่อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ส่วนที่ชอบ 
    เป็นมังงะเรื่องนึง ที่พูดได้เต็มปากว่า  "สุดยอด" ทั้งการผูกปมตัวละครพวกแสงอุษา ตั้งแต่ภาคเด็กแล้วค่อยๆปูไปจนถึงโอบิโตะและมาดาระ  เชื่อมเนื้อเรื่องแต่ละช่วง ไหนจะความดราม่ามิตรภาพ(ถึงช่วงหลังๆ มันจะดูย้อนบ่อยไปหน่อยก็เถอะ) แต่ถ้ามองตั้งแต่มังงะเล่ม1 ถึงเล่มสุดท้ายก็ยังรู้สึกสุดยอดอยู่ดี ในเรื่องมีตัวะครหลายตัวมากๆ แต่ก็ยังสามารถแบ่งแอร์ไทม์ได้อย่างลงตัว มีพาร์ทเด่นๆของแต่ละคน (อาจจะมีแค่เท็นเท็น  ที่บทนางน้อยมากและไม่ค่อยมีความสำคัญกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่ นอกจากตอนเจอน้ำเต้าที่ดูดคนเข้าไป)  ยิ่งอ่านช่วงสงครามนินจา ก็ยิ่งรู้สึกว่าอาจารย์เก่งสุดๆ ที่เล่าเนื้อเรื่องในพาร์ทนี้ให้ออกมาน่าติดตามและทำให้ผมตามจนจบได้ เพราะส่วนตัวไม่ได้เป็นคนที่ชอบเนื้อหาแนวสงครามขนาดนั้น  อีกจุดที่นารูโตะทำได้โดดเด่นมากๆคือ สไตล์การต่อสู้ที่ไม่ค่อยเหมือนกับมังงะโชเน็นเรื่องอื่น  เรื่องนี้จะเน้นไปที่การวางกลยุทธ์ การอ่านเกมส์ฝั่งตรงข้าม มากกว่าจะปล่อยพลังไปมาอย่างไร้แก่นสาร ไม่ได้สู้ด้วยพลังมิตรภาพ พลังใจที่พอย้อนอดีตแล้วพระเอกดันมีลูกฮึดอะไรแบบนั้น(ส่วนใหญ่อะนะ)  ช่วงท้ายจริงๆก็อยากให้สู้แบบวางกลยุทธ์มากกว่าอะแหละ แต่ที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้แย่นะ(ถึงหลายๆคนจะเเซวว่าเหมือนดราก้อนบอลก็เถอะ ฮา)
 
     ถ้านึกถึงซีนต่อสู้จากเรื่องอื่น ผมอาจจะรอดูพลังเท่ๆ แต่เรื่องนี้เราตื่นเต้นที่จะได้ดูกลยุทธ์ของแต่ละฝั่ง แล้วสุดท้ายจะชนะได้ยังไงมากกว่า   เรื่องนารูโตะเล่ารูปแบบความสัมพันธ์ที่หลากหลาย ไม่ได้โฟกัสแค่ที่ตัวนารูโตะคนเดียว มันทำให้เรารู้จักตัวละครตัวอื่นๆมากขึ้นด้วย อย่างความสัมพันธ์ของชิกามารุกับอาจารย์ ,  จิไรยะกับเพน, มาดาระ- โฮคาเงะรุ่น1 ผมว่าอันนี้แหละทำให้นารูโตะทำให้เป็นารูโตะที่น่าจดจำถึงทุกวันนี้  บางทีถ้าเรื่องเลือกที่จะเล่าแค่ตัวนารูโตะอย่างเดียวเลย ก็คงอ่านแบบจบเเล้วจบเลย แบบเออเท่หวะ แต่ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครเลย แถมตอนศึกสุดท้ายก็เอาตัวละครต่างๆที่ได้มีการเล่าความสัมพันธ์ไว้ กลับมาให้เราหายคิดถึงกัน  เหมือนเป็นแฟนเซอร์วิสก็ว่าได้  ทั้งดัน(คนรักป้าซึนาเดะ, โฮคาเงะทั้ง4รุ่น, อิทาจิ) ตอนนั้นเซอร์ไฟรซ์มากที่เห็นโฮคาเงะทั้ง4 รุ่นกลับมาช่วยสู้, ดีใจกับนารูโตะที่ได้เจอพ่ออีกครั้ง และอีกหลายๆคู่ที่ได้กลับมาเจอกันอีก เรียกได้ว่าผู้เขียนพยายามเซอร์วิสโมเม้นทุกคู่เท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ไม่ได้  "ทุกคู่" ขนาดนั้น  เช่น จิไรยะ(3นินจาในตำนานมารวมตัวกันงี้) หรือซึนาเดะกับดัน ที่มีการพูดถึงกันบ้าง แต่ด้วยภาระหน้าที่จึงไม่ได้มีโอกาสเจอและพูดคุยกันเท่าไหร่ ซึ่งผมว่าดีแล้วที่ไม่ได้ทำ บางโมเม้นเก็บไว้ให้คนดูคิดถึงบ้างก็ดี

   ผู้เขียนมีเล่าเหตุผลและความนึกคิดของตัวละคร ทั้งฝั่งตัวดี และตัวร้ายอย่าง มาดาระ โอบิโตะ ที่ผมอ่านก็พอจะเข้าใจเหตุผลของการกระทำของเขา ไม่ใช่เป็นตัวร้ายที่สักแต่จะครองโลก  เป็นราชา อะไรแบบนั้นมันเกร่อไปแล้วอะ แรกๆผมเกลียดโอบิโตะมาก แต่ยันตอนเขาสำนึกผิดเรากลับไม่เหลือความรู้สึกเกลียดชังอยู่เลย มีแต่ความสงสารที่โดนมาดาระหลอกใช้ ที่ทึ้งคือพลังของโอบิโตะเพราะตอนแรกมันดูโกงมากๆ แต่พอรู้ทริคก็ยิ่งว้าวอะ ว่าคิดได้ไง มันล้ำมากๆ แม้จะเป็นในปี2023 ก็ตาม

ส่วนที่ไม่ชอบ
    ถึงผมจะบอกว่า ชอบที่เล่าความสัมพันธ์อื่นๆที่นอกเหนือจากนารูโตะและแก๊งตัวละครหลัก แต่บางอย่างก็ดูเสียเวลาเล่าเยอะไปหน่อย เช่นเรื่องของมาดาระกับโฮคาเงะรุ่น1 ส่วนตัวรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้อง take time ขนาดนั้นก็ได้   บางสิ่งที่มีการปูไว้ก็ไม่ได้ถูกนำมาใช้เท่าที่ควร เห็นชัดๆคือการ เล่นธาตุนินจา ดิน น้ำ ลม ไฟ รวมกับจักกระ(ช่วงที่นารูโตะฝึกคาถากระสุนวงจักรลม) มีการวางทฤษฏีไว้เยอะแยะ แต่สุดท้ายก็ใช้กับแค่คาถาของนารูโตะ แหละหลักการนั้นไม่ได้นำมาใช้อีกเลย....จนจบเรื่อง   ส่วนที่ได้พิมพ์ไปแล้วอีกเรื่องคือการต่อสู้ที่ริมผาระหว่างบักเกะกับโตะที่ดูยัดเยียด มาสู้ผิดที่ผิดเวลา, ฉากเนจิตายที่ไม่ได้รู้สึกอิมแพคขนาดนั้น เพราะตั้งแต่ขึ้นภาควายุสลาตัน บทของเนจิก็ไม่ค่อยมีบทอยู่แล้ว  อีกส่วนที่ไม่รู้ว่าจะตลกดีมั้ย ตัวละครที่มีเนตรวงเเหวนโดนฉกจากตาง่ายๆอย่างกะใส่คอนแทคเลนส์ ถอดใส่เปลี่ยนกันง่ายๆแหกทุกกฏแพทย์(ฮา)