สวัสดีครับ มีใครเคยรู้สึกว่าเราไม่อยากคบกับคนนี้แล้วแต่ก็บอกเลิกไม่ได้มั้ยครับ คือผมคบกับคนคนนึงได้มา 2 ปีกว่าๆแล้ว เราทั้งสองคบกันมาตั้งแต่ขึ้นม.ปลายตอนนี้ยังเรียนอยู่ ม.6 ครับ ก่อนคบกันเราเป็นเพื่อนกันมานานจนรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจเลยตัดสินใจคบกัน เข้าเรื่องเลยคือความรู้สึกผมคือถึงลึกๆผมจะรู้สึกผูกพันธ์และรักเขาอยู่แต่ผมรู้สึกไม่อยากคบกับเขาอีกต่อไปแล้ว นิสัยและความต้องการของเราบางอย่างมันไม่แมทช์กันเอาซะเลย แล้วเราก็ทะเลาะกันบ่อย ผมจะไม่บอกว่าเขาเป็นคนงี่เง่านะครับคือมันก็คงเป็นเพราะผมเองที่ทำตามความคาดหวังของเขาไม่ได้ เหตุผลหลักๆมีอยู่สองข้อครับ
1. เขาเป็นคนขี้เหงาต้องมีคนคุยด้วยตลอดเวลา แต่ผมเป็นคนที่มีเวลาให้ได้แต่ต้องให้เวลาส่วนตัวผมด้วย อยู่โรงเรียนก็ไปกินข้าวด้วยกัน คาบว่างก็อยู่ด้วยกัน เดินกลับบ้านด้วยกัน อย่างน้อยๆเขาก็น่าจะให้เวลาตอนผมอยู่บ้านได้ทำอะไรอย่างอื่นบ้าง เวลาส่วนตัวผมผมก็ไม่เคยคิดจะไปนอกใจเขาเลยนะครับคือผมเป็นคนชอบหานู่นนั่นนี่ทำเป็นงานอดิเรก ผมชอบวาดรูป ชอบดูการ์ตูน ชอบอ่านหนังสืออะไรปกติเลย การที่ผมคุยกับเขามากเกินไปมันทำให้ผมมีเวลาไปทำตรงนั้นน้อยลงหรือบางทีเวลาผมเหนื่อยมากจริงๆผมก็อยากจะฮีลตัวเองฟังเพลงอยู่คนเดียวสงบๆแค่นั้นจริงๆ
2. เขาชอบที่จะให้ผมลงรูปคู่กับเขาลงโซเชียลโดยที่เขาไม่ได้เป็นคนขอ แต่โดยปกติแล้วผมแทบไม่ค่อยลงเลยแม้กระทั่งรูปตัวเองก็น้อยมากๆ ชอบถ่ายรูปวิวรูปท้องฟ้าอะไรแบบนี้มากกว่าหน้าตัวเอง ผมแค่คิดว่าถ่ายเก็บไว้เป็นความทรงจำด้วยกันแค่นั้นก็โอเคแล้วแต่เราคิดไม่เหมือนกันครับ ถึงหลังๆมาผมจะลงมากขึ้นปรับความเข้าใจ ปรับแก้ตัวก็แล้ว แต่พอเขาน้อยใจก็ชอบขุดอดีตขึ้นมาพูดอีก ผมที่ปัจจุบันปรับตัวแล้วก็รู้สึกแย่อะครับ แบบทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ มิหนำซ้ำบางทีโยงไปถึงแฟนเก่าผมด้วย(ทั้งๆที่ตอนผมคบกับแฟนเก่าผมก็ไม่ได้ลงรูปคู่กับเขาเลยนะ555)
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่คบกันใหม่ๆละครับแต่ผมก็พยายามปรับตัว หาเวลาให้เขามากขึ้นลงรูปมากขึ้น แต่มันก็ไม่เพียงพอทำอย่างไรก็ไม่พอดี ทะเลาะกันบ่อยมากๆเดี๋ยวดีด้วยเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก มันทำให้รู้สึก "เหนื่อยมาก" บางทีแค่เห็นหน้าผมก็ไม่อยากจะคุยด้วยเพราะคุยไปก็ไม่เข้าหูก็ทะเลาะกัน ทะเลาะกันก็มีแต่คำแรงๆ บางทีเขาก็ชอบโพสต์ลอยๆด้วนว่าผมเห็นแก่ตัวที่ผมสามารถอยู่กับตัวเองในเวลาส่วนตัวได้ในขณะที่เขาทำไม่ได้ แต่เอาจริงๆผมก็สละเวลาตัวเองไปให้เธอมากๆแล้วเหมือนกัน หรือบางทีเธอก็บอกว่าแฟนที่ดีคือแฟนใหม่ ทำนองนั้น ผมก็ไม่เข้าใจแต่เหมือนเขาพูดแค่เรียกร้องความสในจแหละมั้ง ผมยอมรับว่ารู้สึกเฉยมากเลยครับทุกวันนี้เวลาอยู่กับเธอ ไม่รู้ว่านี่เรียกอาการหมดรักมั้ย แต่มีวันนึงเราคุยกันว่าเราสองคนจะเอายังไง ตอนแรกผมก็ไม่ได้บอกความต้องการผมไปตรงๆว่าผมอยากเลิก แต่เขาก็คะยั้นคะยอ ผมก็บอกความรู้สึกของผมออกไปแต่ไม่ได้ทั้งหมด ก็เคยพูดกับเขานะครับว่าเราเหนื่อยแล้วเราไม่อยากคบแล้วเราเลิกกันมั้ย เขาก็เอาแต่โทษตัวเองเอาแต่ร้องไห้ มีบอกด้วยว่าถ้าเลิกกับผม ยอมตายดีกว่าต้องมานั่งร้องไห้เสียใจทุกวัน จะขาดเรียนจะไม่ยอมไปโรงเรียนเพราะทำใจไม่ได้ถ้าเห็นหน้าผม (ผมแบบ โอ้ ละฉันควรทำอย่างไรดีนี่ แต่จากนิสัยที่อยู่ด้วยกันมานานผมเชื่อว่าเธอมีโอกาสทำจริงครับ)
ผมเคยขอลองจากเขาดูสักพักครับ ขอห่างกันสามวันเท่านั้นแล้วผมจะกลับมาหาเขา คือไม่ได้คิดว่าจะใช้การห่างเป็นการเลิกเลย ผมแค่คิดกับตัวเองว่าอะ ผมอาจจะเหนื่อยไม่มีเวลาส่วนตัวไหนจะเรื่องเรียน เรื่องเตรียมเข้ามหาลัยอีก บางทีถ้าผมได้เวลาสั้นๆตรงนี้มาฮีลใจ อาจจะทำให้ผมไม่เหนื่อยเวลาอยู่กับเขาแล้วก็ได้ ก็คงกลับมารักกันได้เหมือนเดิม
สรุปผ่านไปวันครึ่งเขาก็ทักมาแถมยังโทรจิกๆเกือบร้อยสายได้เลยมั้ง จนผมทนไม่ไหวเลยต้องยอมรับสายเขา เขาก็ร้องไห้โวยวายว่าอย่าทิ้งเขาไปเลย อยู่กับเขาได้มั้ย อะไรแบบนี้ จนมันยิ่งทำให้ผมเหนื่อยกว่าเดิมไปอีกอะมันก็รู้สึกนอยๆในใจ เขาอยากให้ผมปรับตัวยังไงผมก็ทำให้ได้ แต่ผมขอเวลาเขาแค่สามวันเขาให้ผมไม่ได้เลย แต่ผมก็เข้าใจได้ผมอาจจะผิดและโง่เองที่ขอคำขอแบบนั้นกับเขาไป
สุดท้ายนี้ผมก็ยังคบกับเขาอยู่โดยหวังว่ามัน...จะดีขึ้น แต่ก็เหมือนกับทางตัน คือจะให้ผมบอกเลิกตรงๆเด็ดขาดไปเลยผมก็ทำไม่ได้ หลักๆเลยคือผมรู้ว่าเขาจะต้องเสียใจมากๆ แล้วด้วยความที่เราอยู่ม.6ที่จะต้องโฟกัสเรื่องมหาลัยแล้ว ผมก็กลัวว่าเธอจะเศร้าจนเธอไม่จดจ่อกับเป้าหมายของตัวเอง ทุกครั้งที่ผมจะบอกเลิกเขาเขาก็พูดต่างๆนานาสารพัดว่าเขาขาดผมไม่ได้ ไม่มีใครเข้าใจเขาได้มากเท่าผมแล้ว ก็ตามที่กล่าวไปข้างต้นนั่นแหละครับที่เธอบอกจะทำอย่างงั้นอย่างงี้ถ้าผมเลิกกับเขา เขาก็บอกนะว่าจะให้เวลาส่วนตัวผมมากขึ้น คือเขาไม่ยอมเลิกกับผม แต่ความรู้สึกผมมัน...ไม่รู้สิครับ เหมือนต้องฝืนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาก็คงฝืนน่าดูที่ต้องปรับตัวเพื่อผม ไหนช่วงนี้ผมจะชอบทำตัวเฉยชาใส่อีก ผมพยายามทำตัวให้ทุกอย่างมันดูปกติแล้วก็ทำไม่ได้จริงๆ
คือถ้าไม่นับข้อเสียเหล่านี้เขาก็เป็นคนที่ดีคนนึงเลยครับ คอยเป็นที่ปรึกษาคอยสนับสนุนสิ่งที่ชอบของกันและกัน มีโอกาสก็พากันทำกิจกรรมโรงเรียนด้วยกันและเป็นคนที่ระบายเรื่องทุกข์ ร้องไห้ให้กันฟังได้ แต่ความรู้สึกของเราทั้งคู่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคบไปแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นจริงรึเปล่า ในความคิดเห็นของทุกคนคิดว่าผมควรที่จะคบกับเขาต่อไปจนกว่ามันจะไปต่อไม่ได้จริงๆ หรือคบไปก่อนทั้งแบบนี้รอบอกเลิกตอนได้ที่เรียนแล้ว หรือผมควรตัดไฟตั้งแต่ตอนนี้เลยดีครับ อยากจะลดมาเหลือแค่เพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อนมันก็ทำไม่ได้อะครับ รู้สึกผิดกับเขามากเลยครับที่ผมมีความคิดแบบนี้TT
รู้สึกเหนื่อยที่ต้องคบกับแฟน อยากบอกเลิกแต่ทำไม่ได้
1. เขาเป็นคนขี้เหงาต้องมีคนคุยด้วยตลอดเวลา แต่ผมเป็นคนที่มีเวลาให้ได้แต่ต้องให้เวลาส่วนตัวผมด้วย อยู่โรงเรียนก็ไปกินข้าวด้วยกัน คาบว่างก็อยู่ด้วยกัน เดินกลับบ้านด้วยกัน อย่างน้อยๆเขาก็น่าจะให้เวลาตอนผมอยู่บ้านได้ทำอะไรอย่างอื่นบ้าง เวลาส่วนตัวผมผมก็ไม่เคยคิดจะไปนอกใจเขาเลยนะครับคือผมเป็นคนชอบหานู่นนั่นนี่ทำเป็นงานอดิเรก ผมชอบวาดรูป ชอบดูการ์ตูน ชอบอ่านหนังสืออะไรปกติเลย การที่ผมคุยกับเขามากเกินไปมันทำให้ผมมีเวลาไปทำตรงนั้นน้อยลงหรือบางทีเวลาผมเหนื่อยมากจริงๆผมก็อยากจะฮีลตัวเองฟังเพลงอยู่คนเดียวสงบๆแค่นั้นจริงๆ
2. เขาชอบที่จะให้ผมลงรูปคู่กับเขาลงโซเชียลโดยที่เขาไม่ได้เป็นคนขอ แต่โดยปกติแล้วผมแทบไม่ค่อยลงเลยแม้กระทั่งรูปตัวเองก็น้อยมากๆ ชอบถ่ายรูปวิวรูปท้องฟ้าอะไรแบบนี้มากกว่าหน้าตัวเอง ผมแค่คิดว่าถ่ายเก็บไว้เป็นความทรงจำด้วยกันแค่นั้นก็โอเคแล้วแต่เราคิดไม่เหมือนกันครับ ถึงหลังๆมาผมจะลงมากขึ้นปรับความเข้าใจ ปรับแก้ตัวก็แล้ว แต่พอเขาน้อยใจก็ชอบขุดอดีตขึ้นมาพูดอีก ผมที่ปัจจุบันปรับตัวแล้วก็รู้สึกแย่อะครับ แบบทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ มิหนำซ้ำบางทีโยงไปถึงแฟนเก่าผมด้วย(ทั้งๆที่ตอนผมคบกับแฟนเก่าผมก็ไม่ได้ลงรูปคู่กับเขาเลยนะ555)
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่คบกันใหม่ๆละครับแต่ผมก็พยายามปรับตัว หาเวลาให้เขามากขึ้นลงรูปมากขึ้น แต่มันก็ไม่เพียงพอทำอย่างไรก็ไม่พอดี ทะเลาะกันบ่อยมากๆเดี๋ยวดีด้วยเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก มันทำให้รู้สึก "เหนื่อยมาก" บางทีแค่เห็นหน้าผมก็ไม่อยากจะคุยด้วยเพราะคุยไปก็ไม่เข้าหูก็ทะเลาะกัน ทะเลาะกันก็มีแต่คำแรงๆ บางทีเขาก็ชอบโพสต์ลอยๆด้วนว่าผมเห็นแก่ตัวที่ผมสามารถอยู่กับตัวเองในเวลาส่วนตัวได้ในขณะที่เขาทำไม่ได้ แต่เอาจริงๆผมก็สละเวลาตัวเองไปให้เธอมากๆแล้วเหมือนกัน หรือบางทีเธอก็บอกว่าแฟนที่ดีคือแฟนใหม่ ทำนองนั้น ผมก็ไม่เข้าใจแต่เหมือนเขาพูดแค่เรียกร้องความสในจแหละมั้ง ผมยอมรับว่ารู้สึกเฉยมากเลยครับทุกวันนี้เวลาอยู่กับเธอ ไม่รู้ว่านี่เรียกอาการหมดรักมั้ย แต่มีวันนึงเราคุยกันว่าเราสองคนจะเอายังไง ตอนแรกผมก็ไม่ได้บอกความต้องการผมไปตรงๆว่าผมอยากเลิก แต่เขาก็คะยั้นคะยอ ผมก็บอกความรู้สึกของผมออกไปแต่ไม่ได้ทั้งหมด ก็เคยพูดกับเขานะครับว่าเราเหนื่อยแล้วเราไม่อยากคบแล้วเราเลิกกันมั้ย เขาก็เอาแต่โทษตัวเองเอาแต่ร้องไห้ มีบอกด้วยว่าถ้าเลิกกับผม ยอมตายดีกว่าต้องมานั่งร้องไห้เสียใจทุกวัน จะขาดเรียนจะไม่ยอมไปโรงเรียนเพราะทำใจไม่ได้ถ้าเห็นหน้าผม (ผมแบบ โอ้ ละฉันควรทำอย่างไรดีนี่ แต่จากนิสัยที่อยู่ด้วยกันมานานผมเชื่อว่าเธอมีโอกาสทำจริงครับ)
ผมเคยขอลองจากเขาดูสักพักครับ ขอห่างกันสามวันเท่านั้นแล้วผมจะกลับมาหาเขา คือไม่ได้คิดว่าจะใช้การห่างเป็นการเลิกเลย ผมแค่คิดกับตัวเองว่าอะ ผมอาจจะเหนื่อยไม่มีเวลาส่วนตัวไหนจะเรื่องเรียน เรื่องเตรียมเข้ามหาลัยอีก บางทีถ้าผมได้เวลาสั้นๆตรงนี้มาฮีลใจ อาจจะทำให้ผมไม่เหนื่อยเวลาอยู่กับเขาแล้วก็ได้ ก็คงกลับมารักกันได้เหมือนเดิม
สรุปผ่านไปวันครึ่งเขาก็ทักมาแถมยังโทรจิกๆเกือบร้อยสายได้เลยมั้ง จนผมทนไม่ไหวเลยต้องยอมรับสายเขา เขาก็ร้องไห้โวยวายว่าอย่าทิ้งเขาไปเลย อยู่กับเขาได้มั้ย อะไรแบบนี้ จนมันยิ่งทำให้ผมเหนื่อยกว่าเดิมไปอีกอะมันก็รู้สึกนอยๆในใจ เขาอยากให้ผมปรับตัวยังไงผมก็ทำให้ได้ แต่ผมขอเวลาเขาแค่สามวันเขาให้ผมไม่ได้เลย แต่ผมก็เข้าใจได้ผมอาจจะผิดและโง่เองที่ขอคำขอแบบนั้นกับเขาไป
สุดท้ายนี้ผมก็ยังคบกับเขาอยู่โดยหวังว่ามัน...จะดีขึ้น แต่ก็เหมือนกับทางตัน คือจะให้ผมบอกเลิกตรงๆเด็ดขาดไปเลยผมก็ทำไม่ได้ หลักๆเลยคือผมรู้ว่าเขาจะต้องเสียใจมากๆ แล้วด้วยความที่เราอยู่ม.6ที่จะต้องโฟกัสเรื่องมหาลัยแล้ว ผมก็กลัวว่าเธอจะเศร้าจนเธอไม่จดจ่อกับเป้าหมายของตัวเอง ทุกครั้งที่ผมจะบอกเลิกเขาเขาก็พูดต่างๆนานาสารพัดว่าเขาขาดผมไม่ได้ ไม่มีใครเข้าใจเขาได้มากเท่าผมแล้ว ก็ตามที่กล่าวไปข้างต้นนั่นแหละครับที่เธอบอกจะทำอย่างงั้นอย่างงี้ถ้าผมเลิกกับเขา เขาก็บอกนะว่าจะให้เวลาส่วนตัวผมมากขึ้น คือเขาไม่ยอมเลิกกับผม แต่ความรู้สึกผมมัน...ไม่รู้สิครับ เหมือนต้องฝืนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาก็คงฝืนน่าดูที่ต้องปรับตัวเพื่อผม ไหนช่วงนี้ผมจะชอบทำตัวเฉยชาใส่อีก ผมพยายามทำตัวให้ทุกอย่างมันดูปกติแล้วก็ทำไม่ได้จริงๆ
คือถ้าไม่นับข้อเสียเหล่านี้เขาก็เป็นคนที่ดีคนนึงเลยครับ คอยเป็นที่ปรึกษาคอยสนับสนุนสิ่งที่ชอบของกันและกัน มีโอกาสก็พากันทำกิจกรรมโรงเรียนด้วยกันและเป็นคนที่ระบายเรื่องทุกข์ ร้องไห้ให้กันฟังได้ แต่ความรู้สึกของเราทั้งคู่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคบไปแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นจริงรึเปล่า ในความคิดเห็นของทุกคนคิดว่าผมควรที่จะคบกับเขาต่อไปจนกว่ามันจะไปต่อไม่ได้จริงๆ หรือคบไปก่อนทั้งแบบนี้รอบอกเลิกตอนได้ที่เรียนแล้ว หรือผมควรตัดไฟตั้งแต่ตอนนี้เลยดีครับ อยากจะลดมาเหลือแค่เพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อนมันก็ทำไม่ได้อะครับ รู้สึกผิดกับเขามากเลยครับที่ผมมีความคิดแบบนี้TT