คือเราเป็นคนไม่สู้ใครอ่ะค่ะ แล้วพวกนางคือเพื่อนที่เราเคยสนิทด้วย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว หลังๆมาพวกนางเริ่มเอาเราไปพูดเสียๆหายๆจนคนรอบข้างเริ่มเกลียดเรา ช่วงหนึ่งเราขึ้นโชว์ร้องเพลงกับพวกพี่มอปลายพอจบงานพวกนางก็มารุมว่าเราว่า ร้องไม่เพราะยังเสร่อขึ้นไป ตอนนั้นรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้แต่ก็คิดว่าพวกนางน่าจะว่าเล่นๆล้อเล่นๆ แต่พวกนางเริ่มว่าแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งพวกนางบอกว่าเป็นห่วงเรานู้นนี้นั้นแต่เหมือนมันเป็นแค่คำพูดเหมือนเราไม่เคยได้รับคำว่าเพื่อนได้เต็มๆปากสักที พอเราได้อะไรใหม่ๆมาพวกนางก็ชอบมายืมมาเล่นมาใช้ เช่นเครื่องสำอางค์พวกนางใช้แล้วก็ทิ้งไว้ไม่เก็บให้เลยเราต้องมาตามเก็บทำสมุดวิชาอังกฤษเราขาด เราก็ยังไม่ว่าอะไรเลย พอเรานั่งที่ที่พวกนางเคยนั่งเช่นโต๊ะเรียนพวกนางก็มาว่าเราว่า เสร่อมานั่งโต๊ะคนอื่นทำไมวะหน้าด้านอ่ะ ทั้งที่มันเป็นโต๊ะส่วนรวมเพราะร.ร เราเดินเรียนไม่มีห้องประจำ เราเลยหลบให้ทุกครั้ง อาทิตย์ก่อนพวกนางเอาน้ำมาเทใส่กระเป๋าเราอันนี้เห็นเต็มตาเลยสมุดคือเปียกฉ่ำๆเลยกระเป๋าเราเป็นกระเป๋าพายผ้าบางไม่กันน้ำ ต่อมาก็พากันมาค้นกระเป๋าเราเพราะเครื่องสำอางค์ รอบนี้เราไม่ยอมเลยว่าไปว่า มาค้นได้ไงยังไม่อนุญาต พวกนางก็พากันว่าแล้วจะทำไมพวกกูจะค้นมันมีปัญหาอะไรนักหนา ข้าวเที่ยงเราพวกนางก็แย่ง งานเราก็ให้ลอก พอเราไม่ให้ยืมเครื่องสำอางค์พวกนางก็โวยวายแล้วเอาเราไปพูดอีกขนมอะไรเราก็ซื้อให้กินเพราะเรากลัวไม่มีเพื่อน พอเราทนไม่ไหวเราเลยเอาทุกอย่างไปปรึกษาคุณตาแกก็ด่าเราอีก พอเราไปคุยกับครูที่ปรึกษาครูก็เฉยเมยไม่สนใจ เราเป็นคนอ่อนไหวง่ายมากเป็นคนอ่อนแอโครตๆ แต่ว่าแต่ก่อนไม่เป็นแบบนี้ ปัจจุบันเราอยู่กับตา แม่กับพ่อเราเลิกกันเพราะพ่อติดยาหนักตั้งแต่เราอยู่อนุบาล3 ครอบครัวที่เหลือของเราก็แยกกันไปมีครอบครัวอื่นหมดแม่เราก็ดันมาเสียช่วงเราอยู่ป.3 ตอนนี้ไปไหนไม่มีความสุขเลยอยู่โรงเรียนก็มีแต่คนเกลียดเพราะเพื่อนเอาไปพูดไม่ดีทั้งที่เราไม่เคยทำอะไรเลยอยู่บ้านก็โดนด่าประจำเรื่องที่โรงเรียนว่าเราอ่อนแอไม่สู้คนเกินไป เราคิดมากตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างๆ อยู่ม.2แล้วและไม่รู้จะอยู่ได้นานไหม