เเม่เราทำงานค้าขายเรามีน้องชาย1คน ตอนนี้เราเรียนมหาลัยปี2 ส่วนพ่อไม่ค่อยได้ทำอะไร งานทำบ้างไม่ทำบ้าง วันๆเล่นเกม พ่ออายุจะ 50 เเล้ว อยู่กับเเม่มา20 ก็ไม่เคยพัฒนาในด้านไหน เงินก็ไม่เคยส่งเสียให้เรากับน้องเรียน รถก็เเอบเอาของเเม่ไปจำนำ เเอบเอาโทรศัพท์เเม่เราไปจำนำ มีหนี้สิน เเม่เราก็รับผิดชอบ ทุกครั้งที่เห็นพ่อคือไม่ชอบเลย รู้สึกเเม่เหนื่อยเเละรับภาระอยู่คนเดียว ทั้งส่งเราเเละน้องเรียน พ่อไม่เคยอยากเรียนรู้อะไรเลย เเม่กับพ่อทะเลาะบ่อย สมัยตอนเราเด็กๆ ที่ยังไม่มีน้อง บ้านเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่มี ลุง ป้า ด้วย บ้านเราไม่มีใครขับรถยนตร์เป็นสักคน  เวลาไปไหนมาไหน ก็อาศัยรถคนอื่นได้ บางทีก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูกตลอดเวลา เราโดนดูถูกมาตั้งเเต่เด็ก ทำงานตั้งเเต่ ป.4 เป็นโรงงานของญาติของพ่อ โดนบังคับให้ไปทำ  ตั้งเเต่เด็กกลับจากโรงเรียน ปิดเทอม เสาร์อาทิตย์ เราทำเเต่งาน มันลำบากที่สุดในชีวิตจนยากจะลืมได้ โดนญาติพ่อดูถูกสารพัดตั้งเเต่เด็ก เเต่ถีบตัวเองขั้นสุด ตั้งใจเรียนมากๆ จนตอนนี้เราเรียนมหาลัยไม่ค่อยมีคนดูถูกเเล้ว เพราะพวกเขาไม่คิดว่าเราจะได้ขนาดนี้ เเต่ก็ดูถูกคณะกับมหาลัยที่เราเรียนอยู่ดี เเต่เราไม่สนใจ เพราะลูกเขาก็ไม่ได้เรียนถึงมหาลัยเหมือนเรา
เเต่ความกดดันก็ส่งมาถึงเรา เมื่อเเม่หวังจากพ่อไม่ได้ เราก็คือผู้รับสิ่งนั้น ที่บ้านเราไม่มีรถ ไม่มีใครขับเป็น เเม่ก็ฝากความหวังให้เรามีรถ
เเละขับให้เป็น  เเม่เราอยากมีบ้าน เพราะ ไม่อยากอยู่รวมกับพ่อ เเละญาติพ่อเเล้ว เราก็ต้องซื้อบ้าน  กยศ.เราก็กู้เรียน เเม่บอกน้องเราก็ต้องส่งตอนนี้น้องอยู่ประถม   เเม่บอก 50 เเม่จะหยุดขายของ ให้เราเลี้ยงตอนนี้เเม่ 40 พ่อเราบอกว่าดีใจจะได้กินเงินเดือนของเรา ถ้าเรียนจบ เราไม่รู้ว่าอนาคตจะงดงามเหมือนที่เราตั้งใจเรียนมั้ย มันกดดัน มันเครียดมากค่ะ  เราอยากหนีไปให้ไกลจากทุกคน เเต่เรารักเเม่มากๆ นะคะ ถ้าให้เราเลี้ยงเเม่เราโอเคมากๆ เพราะเเม่เลี้ยงดูเรามาดีที่สุดเเล้ว
เราไม่เคยมีเเฟน เราไม่อยากรับใครเข้ามาในชีวิตเเบบนี้ของเรา เขาควรได้ไปเจอคนที่อยู่ในครอบครัวดีๆ ไม่ใช่เเบบเรา
ชีวิตนี้เราไม่เคยอยากมีครอบครัว หรือ มีลูกเลย