มีใครเคยเป็นพยายาบาลฝึกหัดแล้วเคยมีประสบการณ์เจอเด็กที่อยู่กับคุณยายของเขามั้ยครับ?

เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนเด็กอายุประมาณ ป.2 - ป.6(จำเวลาที่แน่ชัดไม่ได้) ผมเป็นเด็กที่โชคไม่ค่อยดีร่างกายอ่อนแอมากๆ และต้องได้นอนโรงพยาบาลบ่อยๆ มันเป็นช่วง 2 - 3 เดือนที่ปร่าวเปรียวและอ้างว้างสำหรับเด็กคนนึงมากๆครับตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเป็นเด็กที่งอแงบ่อยมากๆและมีแค่คุณยายที่เฝ้าผมตอนนั้นโทรศัพท์และหนังสือการ์ตูนเป็นเพียงสิ่งเดียวและเป็นเพื่อนคนเดียวสำหรับผมในตอนนั้น แต่แล้ววันนึงก็มีพี่พยายาบาลฝึกหัดใส่ชุดสีชมเข้ามาเล่นกับผม พี่เขาคอยเป็นเป็นเพื่อนให้ผมแทนหนังสือการ์ตูนและโทรศัพท์ที่น่าเบื่อจนอ่านจบไปแล้ว 10 กว่ารอบแล้วพี่เขายังคอยให้กำลังใจผมทุกๆครั้ง มีครั้งนึงพี่เขาถามผมว่าถ้าเกิดน้องออกจากโรงพยาบาลหรือถ้าเกิดว่าพี่ฝึกงานเสร็จน้องยังจะจำพี่ได้มั้ย? "พี่ครับตอนนี้ผมยังไม่ลืมพี่เลยนะครับยังไม่ลืมใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุขของพี่ยังไม่ลืมความใจดีของพี่แต่ผมดันจำชื่อของพี่ไม่ได้ ตอนนี้ผมอายุ 19 ปีแล้วครับ ผมอยากเจอพี่มากๆอยากขอบคุณที่คอยเป็นเพื่อนผมในเวลาที่ผมรู้สึกเหงาอยากขอบคุณที่ทำให้ผมมีช่วงเวลาดีๆในสถานที่ๆผมไม่ชอบ อยากขอบคุณที่พี่เข้ามาในชีวิตผมมากๆครับ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เป็นยังไงบ้าง แต่ขอให้พี่สบายดีนะครับ ขอให้พี่ยังมีรอยยิ้มและความสุขเหมือนตอนนั้น ถ้าเกิดมีโอกาศได้เจอพี่อีกครั้งผมอยากมอบความสุขให้พี่เหมือนกับที่พี่เคยให้กับผมครับ ขอบคุณมากๆครับ" ตอนนั้นผมนอนอยู่ที่ โรงพยายบาลนครพนม จำได้ไม่ค่อยแน่ชัดว่าเป็นแผนกอะไรและตอนนั้นป่วยเป็นอะไร