ขอระบายหน่อย

วันนี้เราทะเลาะกับแม่ เรามาขออนุญาตแม่ไปข้างนอกกับเพื่อนซึ่งเราก็บอกเพื่อนไปแล้วว่าฝนตกแม่คงไม่ให้ไปหรอก เพื่อนเรามันก็บอกให้ไปขอแม่ เราก็โทรไปขอแม่เราบอกแม่ส่าเราไปข้างนอกกับเพื่อนได้รึป่าว แม่ก็ตอบว่า ควรรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะ คือเราก็กลับไปว่าตกลงแม่จะให้ไปมั้ยหรือว่าไม่ให้ไปเราจะได้ไปบอกพ่อแม่เพื่อนว่าไม่ต้องรอเรา ซึ่งแม่ก็ตอบคำตอบที่มันดูกำกวมไม่ชัดเจนคือเราก็ไม่รู้ว่าแม่ต้องการจะบอกว่าให้ไปหรือไม่ให้ไป พอแม่บอกว่าเธอตะไปไหนก็เรื่องของเธอ เราก็ตอบว่า ให้ไปใช่มั้ย แม่ก็ตอบว่าฉันห้ามเธอไม่ได้อยู่แล้วหนิถ้าฉันไม่ให้ไปเธอก็จะไปให้ได้อยู่ดี คือเราพูดดีๆกับแม่นะเราพยายามบอกว่าถ้าแม่ไม่ให้ไปเราก็ไม่ไปเพราะเราก็บอกเพื่อนไปแล้วว่าแม่ไม่ให้เพราะฝนมันตก แต่แม่ก็พูดเข้าเรื่องอื่นแล้วชวนทะเลาะนู่นนี่นั่นคือเราก็งงเราไม่อยากจะมองว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาทางด้านจิตใจแต่มันอั้นไม่ไหวจริงๆที่จะร้องไห้แม่ตะคอกนู่นนี่นั่นใส่เราแล้วบอกเราว่าแม่ก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งนานแล้วจะให้เปลี่ยนก็คงไม่ได้ ทุกครั้งเวลาที่แม่เริ่มหาเรื่องมาทะเลาะเราจะอั้นน้ำตาตลอดเราจะไม่ร้องไห้ แต่พอมาวันนี้แม่พูดในสิ่งที่เราบั่นทอนมากจริงๆคือการที่แม่บอกว่าเหมือนเราไม่รักแม่เลยแม่บอกว่าเราไม่แคร์ไม่ห่วงแม่เลย เราเสียใจจริงๆเราพยายามไปคือไม่มีความหมายเลยบางทีเรื่องงานบ้านเราทำแล้วนะแต่แม่ก็กลับว่าด่าว่าเราทำแบบนี้ๆทีหลังก็ไม่ต้องทำก็ได้ เราก็รู้สึกผิดว่าขนาดงานบ้านเรายังทำไม่ได้ดีเลยเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแม่สักอย่าง แม่บอกว่าเราชอบเย็นชาใส่แม่ชอบหยิ่งใส่แม่บ้างอยู่ด้วยกันเหมือนแยกกันอยู่บ้างคือเรากก็17แล้วเรื่องบางเรื่องก็ต้องการความส่วนตัวเราแบบไม่รู้จะทำยังไงเวลาทะเลาะกับแม่เราเครียดตลอดไหนจะเรื่องเรียนอีกไม่ถึง2ปีเราก็ต้องเตรียมตัวหาที่เรียนต่อแล้วมันเครียดจริงๆนะไปเล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย เราอยู่กับแม่สองคน แม่มีแฟนใหม่แล้วก็มีน้องเล็กที่อยู่ในท้องอีกคนบางทีเราก็คิดนะว่าเมื่อไหร่เราจะมีที่เรียนเราจะได้ไปอยู่ต่างจังหวัดสักทีเราอาจจะได้รู้สึกมีอิสระขึ้นบ้างสักนิดก็ยังดี เราพยายทมจัดการปัญหาในชีวิตพยายามให้ตัวเองห่างไกลจากโรคซึมเศร้าไม่เอาโรคนั่นมาเป็นตัวถ่วงชีวิตพยายามจริงๆแต่บางทีเราก็ต้องการยาอะไรก็ได้ที่ทำให้สมองมันโล่งแล้วไม่ต้องคิดอะไรเลย