สวัสดีค่ะ/i]
คือเราอยากรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติไหม ครอบครัวเรามีกัน 4 คน มีพ่อแม่พี่(ช) และเราเอง เรากับพี่อายุห่างกัน 3 ปี
เราไม่เข้าใจเลยค่ะ ของใจทุกอย่างที่เป็นของพี่ พี่ไม่เอาแล้ว พ่อแม่ก็โยนมาให้เราใช้
ไม่เคยได้ใช้ของใหม่กับเขาสักที555+
โทรศัพท์พี่ที่พัง แต่ยังใส่ได้ก็ตกมาเป็นของเรา ตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยใช้เมื่อ ทลส ใหม่กับเขาสักทีได้ใส่ของมือสองที่เป็นของพี่ตลอด
ถ้าเราเป็นผู้ชายเหมือนพี่นะ คงได้ใส่เสื้อผ้าต่อจากพี่แล้วมั้ง🤣
พี่เปลี่ยนมือถือไป 5-6 รอบแล้วเพาะชอบทำมือถือพังเราก็ยังได้ใจของมือสองต่อพี่
สิ่งที่เราเศร้าที่สุดก็คือ/b] พ่อแม่ส่งเสริมพี่ด้านการเรียนบ้างหรือจะเรียนไม่ค่อยเก่งก็เถอะ
แต่กับเรา ไม่เคยส่งเสริมอะไรเลย เราจบมาคะแนนเฉลี่ยสูงสุดอันดับ4ของชั้น
บอกเราว่าไม่ต้องไปเรียนต่ออะไรหรอก ให้อยู่ขายของที่บ้านกับแม่ ซึ่งไม่ได้หาความเห็นเราเลยว่าต้องการแบบนั้นไหม
เราโคตรเสียใจเลยที่แบบเออเรียนจบมาทำไมไม่ได้ไปเรียนต่ออะไรเหมือนเพื่อนวะทำไมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยห*พี่ล่ะทำไมส่งเสริมกันเรียนจังเลย ตัดภาพไปที่กูดิกูทำอะไรผิด
เราเคยคิดจนกระทั่งแบบว่าเออถ้าไม่มีพี่อยู่ให้เราเป็นลูกคนเดียวสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นของเรา เป็นความคิดที่เห*้ยมาก ด้วยการที่เราเรียนจบออกมาด้วยคะแนนที่ดี ครูเห็นก็เท่าว่าจะไปเรียนต่ออะไรที่ไหน เพื่อนเห็นเพื่อนก็ถามตอบจนแบบเออคนรอบข้างก็ถามอะไรอย่างนี้ เราก็ตอบไปว่าแบบเออแบบ ยังไงอ่ะ ไม่ได้ไปเรียนต่อค่ะอยู่บ้านขายของช่วยแม่ แล้วพอดีบอกไปนะ โหแบบโคตรฟิวอ่ะบางคนก็แบบโห่อุตส่าห์เรียนมาถ้าจะขายของอยู่บ้านกับแม่อยู่โรงเรียนมาทำไมวะอะไรอย่างนี้คนแบบคนผู้ใหญ่ที่รู้จักอ่ะเขาก็ พูดเน็บแนมเออลูกเขาไปเรียนอย่างนั้นอย่างดี แบบจะร้องไห้อยากจะร้องออดมาแต่ร้องไม่ได้เป็นความรู้สึกที่โคตรเห*้ยมากกกก
สิ่งที่เสียใจที่สุดไม่ใช่คำพูดที่ออกมาจากปากคนอื่น แต่ออกมาจากต่างคนในครอบครัว ด้วยความที่เราเป็นอ้วน แม่บอกว่าจะเรียนไปทำไมเรียนจบมาก็ไม่มีใครแล้วทำงานหรอกดูสภาพด้วย ทุกครั้งที่เราเลยบอกว่าอยากไปเรียนพ่อกับแม่ก็จะด่าเราหาเรื่องทะเลาะ เออบางคนอ่านคิดว่าแบบไม่เรียนต่อไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยอย่างนั้นอย่างพี่อาจจะแบบ ใครไม่เป็นเราอ่ะไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง เราโคตรเสียใจเลย พี่รู้ว่าวัดไหนจะพามันไปได้ บางครั้งก็คิดถึงเรื่องอยากตายด้วยแต่แบบเออใจเรายังไม่กล้าพอ เพราะเรายังมีสิ่งที่ต้องดูแลอยู่คึอเราเลี้ยงหมาไว้2ตัวแมวอีก4ตัว เรารักพวกมันมากกกกกกกก พูดไม่ถูกอ่ะมันเป็นสิ่งแรกๆเลยมั้ง ที่ทำให้เราอ่ะคิดอยากจะมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป
( เรากับพี่เราอายุห่างกัน 3 ปี เราอายุ 18 พี่เราอายุ 21 ถ้าพ่อแม่เราเป็นคนที่แบบไม่ค่อยมีตังค์อ่ะเราจะแบบ เออไม่งอแงเรื่องอยากจะไปเรียนต่อเลยเว้ยแต่พ่อแม่เราอ่ะเป็นคนที่แบบค่อนข้างมีฐานะสมควรเลยแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้เราไปเรียนให้แต่พี่เราไปเรียนส่งเสริมพี่เราทุกอย่างที่ตัดภาพไปให้เรามันไม่ใช่ลูกหรือเป็นเพราะเราอ่ะอ้วนหรือเปล่า55+)
ถ้าพิมพ์อะไรหรือเขียนอะไรตกหล่นผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะคือเราเป็นคนลาวไม่ใช่คนไทยเรื่องภาครัฐส่งเสริมกิจการศึกษาก็ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ถ้าแบบเออรัฐบาลส่งเสริมการศึกษาได้ครึ่งหนึ่งของ ต่างประเทศที่เขามีให้เด็ก ไปสมัครเรียนอะไรเราน่าจะได้แบบ ดีนิดนึง
ตอนนี้🙉🙈🙊
ขอระบายเรื่องราวในชีวิตตอนนี้หน่อยค่ะไม่ไหวแล้ว ( มันจะงงๆนิดนึงพูดสับสนหน่อยๆนะคะ)
คือเราอยากรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติไหม ครอบครัวเรามีกัน 4 คน มีพ่อแม่พี่(ช) และเราเอง เรากับพี่อายุห่างกัน 3 ปี
เราไม่เข้าใจเลยค่ะ ของใจทุกอย่างที่เป็นของพี่ พี่ไม่เอาแล้ว พ่อแม่ก็โยนมาให้เราใช้
ไม่เคยได้ใช้ของใหม่กับเขาสักที555+
โทรศัพท์พี่ที่พัง แต่ยังใส่ได้ก็ตกมาเป็นของเรา ตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยใช้เมื่อ ทลส ใหม่กับเขาสักทีได้ใส่ของมือสองที่เป็นของพี่ตลอด
ถ้าเราเป็นผู้ชายเหมือนพี่นะ คงได้ใส่เสื้อผ้าต่อจากพี่แล้วมั้ง🤣
พี่เปลี่ยนมือถือไป 5-6 รอบแล้วเพาะชอบทำมือถือพังเราก็ยังได้ใจของมือสองต่อพี่
สิ่งที่เราเศร้าที่สุดก็คือ/b] พ่อแม่ส่งเสริมพี่ด้านการเรียนบ้างหรือจะเรียนไม่ค่อยเก่งก็เถอะ
แต่กับเรา ไม่เคยส่งเสริมอะไรเลย เราจบมาคะแนนเฉลี่ยสูงสุดอันดับ4ของชั้น
บอกเราว่าไม่ต้องไปเรียนต่ออะไรหรอก ให้อยู่ขายของที่บ้านกับแม่ ซึ่งไม่ได้หาความเห็นเราเลยว่าต้องการแบบนั้นไหม
เราโคตรเสียใจเลยที่แบบเออเรียนจบมาทำไมไม่ได้ไปเรียนต่ออะไรเหมือนเพื่อนวะทำไมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยห*พี่ล่ะทำไมส่งเสริมกันเรียนจังเลย ตัดภาพไปที่กูดิกูทำอะไรผิด
เราเคยคิดจนกระทั่งแบบว่าเออถ้าไม่มีพี่อยู่ให้เราเป็นลูกคนเดียวสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นของเรา เป็นความคิดที่เห*้ยมาก ด้วยการที่เราเรียนจบออกมาด้วยคะแนนที่ดี ครูเห็นก็เท่าว่าจะไปเรียนต่ออะไรที่ไหน เพื่อนเห็นเพื่อนก็ถามตอบจนแบบเออคนรอบข้างก็ถามอะไรอย่างนี้ เราก็ตอบไปว่าแบบเออแบบ ยังไงอ่ะ ไม่ได้ไปเรียนต่อค่ะอยู่บ้านขายของช่วยแม่ แล้วพอดีบอกไปนะ โหแบบโคตรฟิวอ่ะบางคนก็แบบโห่อุตส่าห์เรียนมาถ้าจะขายของอยู่บ้านกับแม่อยู่โรงเรียนมาทำไมวะอะไรอย่างนี้คนแบบคนผู้ใหญ่ที่รู้จักอ่ะเขาก็ พูดเน็บแนมเออลูกเขาไปเรียนอย่างนั้นอย่างดี แบบจะร้องไห้อยากจะร้องออดมาแต่ร้องไม่ได้เป็นความรู้สึกที่โคตรเห*้ยมากกกก
สิ่งที่เสียใจที่สุดไม่ใช่คำพูดที่ออกมาจากปากคนอื่น แต่ออกมาจากต่างคนในครอบครัว ด้วยความที่เราเป็นอ้วน แม่บอกว่าจะเรียนไปทำไมเรียนจบมาก็ไม่มีใครแล้วทำงานหรอกดูสภาพด้วย ทุกครั้งที่เราเลยบอกว่าอยากไปเรียนพ่อกับแม่ก็จะด่าเราหาเรื่องทะเลาะ เออบางคนอ่านคิดว่าแบบไม่เรียนต่อไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยอย่างนั้นอย่างพี่อาจจะแบบ ใครไม่เป็นเราอ่ะไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง เราโคตรเสียใจเลย พี่รู้ว่าวัดไหนจะพามันไปได้ บางครั้งก็คิดถึงเรื่องอยากตายด้วยแต่แบบเออใจเรายังไม่กล้าพอ เพราะเรายังมีสิ่งที่ต้องดูแลอยู่คึอเราเลี้ยงหมาไว้2ตัวแมวอีก4ตัว เรารักพวกมันมากกกกกกกก พูดไม่ถูกอ่ะมันเป็นสิ่งแรกๆเลยมั้ง ที่ทำให้เราอ่ะคิดอยากจะมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป
( เรากับพี่เราอายุห่างกัน 3 ปี เราอายุ 18 พี่เราอายุ 21 ถ้าพ่อแม่เราเป็นคนที่แบบไม่ค่อยมีตังค์อ่ะเราจะแบบ เออไม่งอแงเรื่องอยากจะไปเรียนต่อเลยเว้ยแต่พ่อแม่เราอ่ะเป็นคนที่แบบค่อนข้างมีฐานะสมควรเลยแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้เราไปเรียนให้แต่พี่เราไปเรียนส่งเสริมพี่เราทุกอย่างที่ตัดภาพไปให้เรามันไม่ใช่ลูกหรือเป็นเพราะเราอ่ะอ้วนหรือเปล่า55+)
ถ้าพิมพ์อะไรหรือเขียนอะไรตกหล่นผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะคือเราเป็นคนลาวไม่ใช่คนไทยเรื่องภาครัฐส่งเสริมกิจการศึกษาก็ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ถ้าแบบเออรัฐบาลส่งเสริมการศึกษาได้ครึ่งหนึ่งของ ต่างประเทศที่เขามีให้เด็ก ไปสมัครเรียนอะไรเราน่าจะได้แบบ ดีนิดนึง
ตอนนี้🙉🙈🙊