ขอเล่าเป็นขั้นตอนละกันนะคะน่าจะเข้าใจง่ายกว่าเล่ายาว
เกิดขึ้นที่โรงเรียน
1.เผลอเจอกันหน้าห้องสอบ เขามาผิดห้องเลยเจอกับเรา แล้วเราเผลอไปมองเขา ซึ่งเราเผลอมองหน้าใครเราจะยิ้มให้เพราะกลัวเขาคิดว่าหาเรื่อง เราก็เดินเข้าห้องนั่งในห้องสอบ เขาก็โผล่หน้าเข้ามายิ้มทำเสียงหัวเราะแหะๆ มองเรา แล้วถามเพื่อนเราที่เดินอยู่หน้าห้องสอบว่า เราชื่ออะไร
2.จากนั้นเขารู้จักเพื่อนเรา แล้วเขาตามเข้ามาในกลุ่มเพื่อนเราบ้างบางครั้งที่เจอพวกเรา เราเขามักจะมาเดินตามอยู่หลังเรา แล้วหัวเราะอะไรเขาก็ไม่รู้ อะแหะๆอยู่อย่างนี้
3.เขามองเราไม่หยุด เราเลยมองกลับบ้าง เขาก็ไม่หันไปไหนเลย เราก็หลบตา เขาจ้องมองบ่อยๆอย่างนี้จนเวลาเราเจอเขาที่ไหนเราจะกลัวมาก หัวใจเต้นแรง มือสั่น ไม่อยากให้เขาเห็นเราเพราะเดี๋ยวเขาจะมองเราไม่หยุด
4.ช่วงนั่งกินข้าว เขาเข้ามาคุยกับเพื่อนเราเรื่องเกม พอว่างเขาก็เดินไปมา หยิบนู้นหยิบนี้ เช่นหยิบใบไม้มาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วทำนิ้วดีดให้กระเด็นออกไป มีครั้งนึงดีดมากระเด็นใส่เรา บางทีเขาก็นอนกับพื้นปูนเปื้อนๆที่ใช้เดินกัน
5.เราได้เกียติบัตรเด็กดีตอนเช้าก็เดินไปรับหน้าเวทีต่อหน้าคนในโรงเรียน วาปมาตอนนั่งกินข้าวกับเพื่อน เขาเข้ามา(เขาชอบพูดอะไรก็ไม่รู้คนเดียว แล้วมาพูดกับเรา เขาพูดเบามากพูดอะไรไม่รู้เรื่องชอบทำเสียงเอ่อคั้นกลางแล้วก็พูดอะไรต่ออีกเรื่อยไม่รู้ พูดไปแล้วทำเสียงเหมือนหัวเราะ แหะๆแบบนี้ พอเขาพูดเบาๆเสร็จเขาก็ถาม(เสียงพอฟังรู้เรื่อง)เราว่าเรานอนตอนไหน เราก็ตอบ3ทุ่ม แล้วเขาก็บอก3ทุ่มอีกละทำไมมีแต่คนบอก3ทุ่ม จากนั้นเขาถามอีกว่าเราเป็นคนดีไหม ซึ่งเราก็ตอบว่าไม่บอก เขายังเซ้าซี้ถามคำเดิมเราเป็นคนดีไหม เราเลยเงียบ เขาก็ถามๆๆอยู่ยังงั้นละยังจะจับแขนเราอีก เราเกลียดมากเราเป็นโรคทางจิตที่กลัวผู้ชายและเกลียดการโดนแตะเนื้อตัวมาก(ตอนเด็กเราโดนกระทำอะไรที่ไม่ดีเลยเป็นโจรคนี้) เรากลัวและโกรธรมากๆที่แตะแขนเรา เราเลยเงียบ เขาก็โมโหแล้วตีหัวตัวเองเฉย
วาปไปอีกวัน เรานั่งเล่นโทรศัพท์ เขาเดินมานั่งข้างเราอีก เราไม่สนใจ แล้วกระเป๋าเราวางไว้ข้างล่างเดินข้าง เขาก็แอบจะรูดซิบกระเป๋าเรา หางตาเราเห็นเขาก้มทำไรซึ่งมีกระเป๋าเราอยู่กลัวเขาขโมยอะไร เราเลยหันไปดู เขากำลังรูดซิบกระเป๋าเราอยู่ เขาเห็นเขาก็ลุกหนีไป
6.ช่วงไปทัศนศึกษา เรากับกลุ่มเพื่อนก็เดินเที่ยวปกติ แล้วเขาก็หาพวกเราเจอ พวกเราก็ไม่ได้สนใจ ก็เดินชมวิวไปเรื่อย แล้วเขาดันเดินตามหลังเรามาแล้วเอาถุงขนมสายไหมของเขา ตีหลังเราเขาๆไปมา ซึ่งเราโมโหมาก เราไม่รู้จักเขาเลยแล้วมาทำใส่เรายังงี้ เราเลยพูดตะคอกไปว่า ทำทำไมวะ อย่ามายุ่งดิ! จากนั้นเขาก็เดินห่างออกไป อีกไม่นานพวกเราก็เดินกลับ แล้วเขาก็ยังเอาถุงขนมสายไหมมาตีหลังเราอีก(เหมือนคนเอ๋ออ่ะพูดไม่เข้าใจ)วาปตอนไปอีกที่. เราเดินดูหาซื้อขนมกลับบ้าน มันเป็นทางเดินตรงๆแล้วมีของวางขายข้างๆ แล้วเราไปเจอเขา เขากำลังดูลูกอมอันใหญ่อยู่เขาเห็นเราแล้วหยับลูกอมหันมาหาเราแล้วบอกว่าเอาไหม เราก็ไม่สนใจแล้วเดินหนี
7.เรานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แล้วเพื่อนเราเดินไปไหนกันไม่รู้ทิ้งเราไว้ แล้วเขาก็มานั่งใกล้เรา มาถามๆเรา เราจำไม่ได้ถามไรบ้าง เพราะเราไม่สนใจตั้งแต่ตอนที่4แล้วถ้าจำไม่ได้เลื่อนขึ้นไปอ่านหัวข้อที่4หรือจำได้ก็อ่านนี่ต่อได้เลยค่ะ เขาถามๆเราไม่ตอบแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์เลี่ยงสนใจอะไรทั้งนั้น สักพักเขาเอามือถือตัวเองออกมาถือยังงั้น อยู่ดีๆเขาก็เอามือถือหันมาทางเรา ยืนมาหาหน้าเรา ท่าทางเหมือนถ่ายคริปหรือถ่ายรูปเราเลย จากนั้นเราก็มองหน้าแล้วทำคิ้วขมวดใส่ แล้วเขาก็ด่าเรา โง่ควาย ไม่ได้สวย หยิ่ง เขาด่าเราวนๆอยู่อย่างนี่ เราก็ไม่อยากด่าเขากลับหรอก ไม่อยากจะสนใจทำเหมือนว่าเขาไม่ได้มีอยู่
8.ช่วง7ตอนข้างบนนี้เราอยู่ม.4เทอม2
ตอนที่8เราตอนช่วง ม.5 เมื่อวันนี้ เราไปโรงเรียนสายนิดนึงมีคนกำลังเดินไปกับเราเหมือนกัน1คนเขาเดินนำหน้าไปไกลละ เราก็เดินไป เขาก็เดินมาเห็นเรา เขาวิ่งเข้ามาใกล้แล้วทำเสียงหึ้ย!ใส่เรา เหมือนจะทำไรเรา เราไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายไรเรา เราก็กล้ามองหน้าด้วยสายตานิ่งๆ แล้วเขาก็วิ่งเลยเราไป วาปตอนรอรถกลับบ้าน เรานั่งเล่นกับเพื่อนจนหมดคาบ เราเหลือบไปเห็นเขายืนมองเรา เขาเห็นเราเขาก็หันหน้าหนีเดินวนไปมายังงั้น ถึงเวลากลับบ้านแล้วเพื่อนเราก็ไปทำเวรกัน ก็บ้ายบ่ายกันกลับบ้าน เราก็เดินออกโรงเรียนคนเดียว แล้วไปนั่งที่นั่งรอรถ พอเรานั่งปู๊ป เขาก็เดินมาอยู่หน้าเรา แล้วเหมือนนั่งจะไม่ได้พอเราพยายามนั่งกินที่ไม่ให้เขานั่ง แต่เด็กที่นั่งอีกฝั่งเขยียบให้นั่ง เขาก็เลยนั่งได้ มันมีที่อื่นก็วางนะคะประมาณ3แถวเลบ มันเป็นที่นั่งแบบ4แถวหน้ากระดาน แต่เขาพยายามจะมานั่งใกล้เรา เราก็นั่งคิ้วขมวดเลย อยู่ๆมือก็สั่น เราอยากลุกไปที่อื่นนะคะ แต่กลัวเขาจะโมโหแล้วทำไรเราอ่ะ
จบแล้วค่าาา
เราควรทำยังไงดีคะ ที่ทำให้เขาไม่กล้ามายุ่งกับเรา
เรารูปร่างตัวเล็กเตี้ย ส่วนเขารูปร่าวตัวสูงใหญ่กว่าเรามาก เราก็กลัวมากเลยค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ
ทำไงให้คนที่ดูเหมือนออทิสติก(มั้งไม่แน่ใจ)เลิกยุ่งกับเรา
เกิดขึ้นที่โรงเรียน
1.เผลอเจอกันหน้าห้องสอบ เขามาผิดห้องเลยเจอกับเรา แล้วเราเผลอไปมองเขา ซึ่งเราเผลอมองหน้าใครเราจะยิ้มให้เพราะกลัวเขาคิดว่าหาเรื่อง เราก็เดินเข้าห้องนั่งในห้องสอบ เขาก็โผล่หน้าเข้ามายิ้มทำเสียงหัวเราะแหะๆ มองเรา แล้วถามเพื่อนเราที่เดินอยู่หน้าห้องสอบว่า เราชื่ออะไร
2.จากนั้นเขารู้จักเพื่อนเรา แล้วเขาตามเข้ามาในกลุ่มเพื่อนเราบ้างบางครั้งที่เจอพวกเรา เราเขามักจะมาเดินตามอยู่หลังเรา แล้วหัวเราะอะไรเขาก็ไม่รู้ อะแหะๆอยู่อย่างนี้
3.เขามองเราไม่หยุด เราเลยมองกลับบ้าง เขาก็ไม่หันไปไหนเลย เราก็หลบตา เขาจ้องมองบ่อยๆอย่างนี้จนเวลาเราเจอเขาที่ไหนเราจะกลัวมาก หัวใจเต้นแรง มือสั่น ไม่อยากให้เขาเห็นเราเพราะเดี๋ยวเขาจะมองเราไม่หยุด
4.ช่วงนั่งกินข้าว เขาเข้ามาคุยกับเพื่อนเราเรื่องเกม พอว่างเขาก็เดินไปมา หยิบนู้นหยิบนี้ เช่นหยิบใบไม้มาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วทำนิ้วดีดให้กระเด็นออกไป มีครั้งนึงดีดมากระเด็นใส่เรา บางทีเขาก็นอนกับพื้นปูนเปื้อนๆที่ใช้เดินกัน
5.เราได้เกียติบัตรเด็กดีตอนเช้าก็เดินไปรับหน้าเวทีต่อหน้าคนในโรงเรียน วาปมาตอนนั่งกินข้าวกับเพื่อน เขาเข้ามา(เขาชอบพูดอะไรก็ไม่รู้คนเดียว แล้วมาพูดกับเรา เขาพูดเบามากพูดอะไรไม่รู้เรื่องชอบทำเสียงเอ่อคั้นกลางแล้วก็พูดอะไรต่ออีกเรื่อยไม่รู้ พูดไปแล้วทำเสียงเหมือนหัวเราะ แหะๆแบบนี้ พอเขาพูดเบาๆเสร็จเขาก็ถาม(เสียงพอฟังรู้เรื่อง)เราว่าเรานอนตอนไหน เราก็ตอบ3ทุ่ม แล้วเขาก็บอก3ทุ่มอีกละทำไมมีแต่คนบอก3ทุ่ม จากนั้นเขาถามอีกว่าเราเป็นคนดีไหม ซึ่งเราก็ตอบว่าไม่บอก เขายังเซ้าซี้ถามคำเดิมเราเป็นคนดีไหม เราเลยเงียบ เขาก็ถามๆๆอยู่ยังงั้นละยังจะจับแขนเราอีก เราเกลียดมากเราเป็นโรคทางจิตที่กลัวผู้ชายและเกลียดการโดนแตะเนื้อตัวมาก(ตอนเด็กเราโดนกระทำอะไรที่ไม่ดีเลยเป็นโจรคนี้) เรากลัวและโกรธรมากๆที่แตะแขนเรา เราเลยเงียบ เขาก็โมโหแล้วตีหัวตัวเองเฉย
วาปไปอีกวัน เรานั่งเล่นโทรศัพท์ เขาเดินมานั่งข้างเราอีก เราไม่สนใจ แล้วกระเป๋าเราวางไว้ข้างล่างเดินข้าง เขาก็แอบจะรูดซิบกระเป๋าเรา หางตาเราเห็นเขาก้มทำไรซึ่งมีกระเป๋าเราอยู่กลัวเขาขโมยอะไร เราเลยหันไปดู เขากำลังรูดซิบกระเป๋าเราอยู่ เขาเห็นเขาก็ลุกหนีไป
6.ช่วงไปทัศนศึกษา เรากับกลุ่มเพื่อนก็เดินเที่ยวปกติ แล้วเขาก็หาพวกเราเจอ พวกเราก็ไม่ได้สนใจ ก็เดินชมวิวไปเรื่อย แล้วเขาดันเดินตามหลังเรามาแล้วเอาถุงขนมสายไหมของเขา ตีหลังเราเขาๆไปมา ซึ่งเราโมโหมาก เราไม่รู้จักเขาเลยแล้วมาทำใส่เรายังงี้ เราเลยพูดตะคอกไปว่า ทำทำไมวะ อย่ามายุ่งดิ! จากนั้นเขาก็เดินห่างออกไป อีกไม่นานพวกเราก็เดินกลับ แล้วเขาก็ยังเอาถุงขนมสายไหมมาตีหลังเราอีก(เหมือนคนเอ๋ออ่ะพูดไม่เข้าใจ)วาปตอนไปอีกที่. เราเดินดูหาซื้อขนมกลับบ้าน มันเป็นทางเดินตรงๆแล้วมีของวางขายข้างๆ แล้วเราไปเจอเขา เขากำลังดูลูกอมอันใหญ่อยู่เขาเห็นเราแล้วหยับลูกอมหันมาหาเราแล้วบอกว่าเอาไหม เราก็ไม่สนใจแล้วเดินหนี
7.เรานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แล้วเพื่อนเราเดินไปไหนกันไม่รู้ทิ้งเราไว้ แล้วเขาก็มานั่งใกล้เรา มาถามๆเรา เราจำไม่ได้ถามไรบ้าง เพราะเราไม่สนใจตั้งแต่ตอนที่4แล้วถ้าจำไม่ได้เลื่อนขึ้นไปอ่านหัวข้อที่4หรือจำได้ก็อ่านนี่ต่อได้เลยค่ะ เขาถามๆเราไม่ตอบแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์เลี่ยงสนใจอะไรทั้งนั้น สักพักเขาเอามือถือตัวเองออกมาถือยังงั้น อยู่ดีๆเขาก็เอามือถือหันมาทางเรา ยืนมาหาหน้าเรา ท่าทางเหมือนถ่ายคริปหรือถ่ายรูปเราเลย จากนั้นเราก็มองหน้าแล้วทำคิ้วขมวดใส่ แล้วเขาก็ด่าเรา โง่ควาย ไม่ได้สวย หยิ่ง เขาด่าเราวนๆอยู่อย่างนี่ เราก็ไม่อยากด่าเขากลับหรอก ไม่อยากจะสนใจทำเหมือนว่าเขาไม่ได้มีอยู่
8.ช่วง7ตอนข้างบนนี้เราอยู่ม.4เทอม2
ตอนที่8เราตอนช่วง ม.5 เมื่อวันนี้ เราไปโรงเรียนสายนิดนึงมีคนกำลังเดินไปกับเราเหมือนกัน1คนเขาเดินนำหน้าไปไกลละ เราก็เดินไป เขาก็เดินมาเห็นเรา เขาวิ่งเข้ามาใกล้แล้วทำเสียงหึ้ย!ใส่เรา เหมือนจะทำไรเรา เราไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายไรเรา เราก็กล้ามองหน้าด้วยสายตานิ่งๆ แล้วเขาก็วิ่งเลยเราไป วาปตอนรอรถกลับบ้าน เรานั่งเล่นกับเพื่อนจนหมดคาบ เราเหลือบไปเห็นเขายืนมองเรา เขาเห็นเราเขาก็หันหน้าหนีเดินวนไปมายังงั้น ถึงเวลากลับบ้านแล้วเพื่อนเราก็ไปทำเวรกัน ก็บ้ายบ่ายกันกลับบ้าน เราก็เดินออกโรงเรียนคนเดียว แล้วไปนั่งที่นั่งรอรถ พอเรานั่งปู๊ป เขาก็เดินมาอยู่หน้าเรา แล้วเหมือนนั่งจะไม่ได้พอเราพยายามนั่งกินที่ไม่ให้เขานั่ง แต่เด็กที่นั่งอีกฝั่งเขยียบให้นั่ง เขาก็เลยนั่งได้ มันมีที่อื่นก็วางนะคะประมาณ3แถวเลบ มันเป็นที่นั่งแบบ4แถวหน้ากระดาน แต่เขาพยายามจะมานั่งใกล้เรา เราก็นั่งคิ้วขมวดเลย อยู่ๆมือก็สั่น เราอยากลุกไปที่อื่นนะคะ แต่กลัวเขาจะโมโหแล้วทำไรเราอ่ะ
จบแล้วค่าาา
เราควรทำยังไงดีคะ ที่ทำให้เขาไม่กล้ามายุ่งกับเรา
เรารูปร่างตัวเล็กเตี้ย ส่วนเขารูปร่าวตัวสูงใหญ่กว่าเรามาก เราก็กลัวมากเลยค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ