"ตาชิ เด เล"
ขออนุญาตกล่าวคำทักทายสวัสดี ไปยังเพื่อน ๆ ชาวพันทิปที่น่ารักทุกท่านครับ กระทู้ที่ 2 ของผมสำหรับปีนี้ (2023) แทบไม่หลงเหลือภาวการณ์โควิดแล้ว ผมออกเดินทางหนักขึ้น และหลังจากกลับมาจากศรีลังกาเพียง 2 เดือน ผมมีโอกาสได้เดินทางไปยังดินแดนเล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นประเทศ ดินแดนที่แปรสภาพไปเป็นรัฐหนึ่งใต้เงาหิมาลัยแห่งสาธารณรัฐอินเดียที่ยิ่งใหญ่ ดินแดนแห่งนี้ที่เคยไปเหยียบเยือนมาแล้วย้อนไป 11 ปีก่อน
"สิกขิม" รัฐเล็ก ๆ ที่ถูกขนาบด้วยราชอาณาจักรภูฏานและประเทศเนปาล ซ้ายและขวา ตอนบนขนาบด้วยจีนแผ่นดินใหญ่ คำนำหน้าที่เปลี่ยนไปนับตั้งแต่ปี 1975 ผ่านเวลาล่วงมาแล้ว 48 ปี จาก "ราชอาณาจักรสิกขิม" สู่ "รัฐสิกขิม" ดินแดนไร้ที่ราบ ภูเขาสูงเสียดฟ้า น้ำตกร้อยสาย และดินแดนแห่งใบอนุญาต ผมหมายมั่นจะกลับไปยังสิกขิมอีกครั้งนับจากห่างกันมานานร่วมทศวรรษ เป็นการเดินทางที่ไปต่างฤดูจากคราวก่อน กระทู้จากนี้ของผมจะพาทุกท่านไปทำความรู้จักกับรัฐสิกขิมและเขตดาร์จีลิงในมุมมองของผม กลิ่นชาดาร์จีลิง ชานมหอม ๆ จากแนวเทือกเขาหิมาลัย นกสีสันสุดสวยท่ามกลางดงสนแน่นทึบและป้อมปราการเทือกเขาหิมะที่เด่นตระหง่าน ทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่ต้องนำเรื่องราวในระหว่างการเดินทางมาฝากให้ได้อ่านกัน
อยากให้ทุกท่านลองหลับตาแล้วถึงภาพว่า "สิกขิมและดาร์จีลิง" ที่ท่านรู้จักนั้นเป็นเช่นไร หรือหากไม่เคยรู้จักชื่อนี้มาก่อนก็มานั่งอ่านทำความรู้จักกันใหม่ครับ ในครั้งนี้ผมออกเดินทางร่วมกับเพื่อนร่วมทางอีก 10 คน รวมผมด้วยเป็น 11 คน แบ่งการเดินทางออกเป็น 2 ช่วง คือช่วงของสิกขิมและช่วงของดาร์จีลิง แม้ระยะทางจาก A ไป B จะไม่ได้ไกลมากนักและด้วยความคดโค้งและแคบของไหล่ถนน เวลาแต่ละนาทีจึงสำคัญ
เพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับสารผ่านตัวอักษรจากนี้ เรามาเริ่มนับหนึ่งกับข้อมูลที่สืบค้นมาแล้วว่า ไปที่นี่ ด้วยตัวเองได้ (แต่หากมีไกด์ซักคนก็จะง่ายกว่า) ผู้คนเป็นมิตร ใจดี ปลอดภัย และมันมีดีในแบบฉบับของเขาเอง สิกขิมฉบับกระเป๋า ไม่ต้องหวือหวาไปกว่าใคร ดินแดนที่ผมขอขนานนามว่า "The Land of Permit"
เปิดใจให้กว้าง หายใจให้เต็มปอด ออกเดินทางไปพร้อมกับผมครับ ...
ภาพ: ยอดเขาคังเชนซ็องกา (Khangchendzonga) เด่นตระหง่านยามเช้าในหน้าฝน เคียงคู่ยอดเขากาบูร และยอดเขานรสิงห์ มุมมองจากเมืองมังงัน (Mangan) เมืองเอกแห่งภูมิภาคสิกขิมเหนือ
The Spirit of Sikkim & Darjeeling: ตอนที่ 1 สิกขิมตะวันตก
ขออนุญาตกล่าวคำทักทายสวัสดี ไปยังเพื่อน ๆ ชาวพันทิปที่น่ารักทุกท่านครับ กระทู้ที่ 2 ของผมสำหรับปีนี้ (2023) แทบไม่หลงเหลือภาวการณ์โควิดแล้ว ผมออกเดินทางหนักขึ้น และหลังจากกลับมาจากศรีลังกาเพียง 2 เดือน ผมมีโอกาสได้เดินทางไปยังดินแดนเล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นประเทศ ดินแดนที่แปรสภาพไปเป็นรัฐหนึ่งใต้เงาหิมาลัยแห่งสาธารณรัฐอินเดียที่ยิ่งใหญ่ ดินแดนแห่งนี้ที่เคยไปเหยียบเยือนมาแล้วย้อนไป 11 ปีก่อน
"สิกขิม" รัฐเล็ก ๆ ที่ถูกขนาบด้วยราชอาณาจักรภูฏานและประเทศเนปาล ซ้ายและขวา ตอนบนขนาบด้วยจีนแผ่นดินใหญ่ คำนำหน้าที่เปลี่ยนไปนับตั้งแต่ปี 1975 ผ่านเวลาล่วงมาแล้ว 48 ปี จาก "ราชอาณาจักรสิกขิม" สู่ "รัฐสิกขิม" ดินแดนไร้ที่ราบ ภูเขาสูงเสียดฟ้า น้ำตกร้อยสาย และดินแดนแห่งใบอนุญาต ผมหมายมั่นจะกลับไปยังสิกขิมอีกครั้งนับจากห่างกันมานานร่วมทศวรรษ เป็นการเดินทางที่ไปต่างฤดูจากคราวก่อน กระทู้จากนี้ของผมจะพาทุกท่านไปทำความรู้จักกับรัฐสิกขิมและเขตดาร์จีลิงในมุมมองของผม กลิ่นชาดาร์จีลิง ชานมหอม ๆ จากแนวเทือกเขาหิมาลัย นกสีสันสุดสวยท่ามกลางดงสนแน่นทึบและป้อมปราการเทือกเขาหิมะที่เด่นตระหง่าน ทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่ต้องนำเรื่องราวในระหว่างการเดินทางมาฝากให้ได้อ่านกัน
อยากให้ทุกท่านลองหลับตาแล้วถึงภาพว่า "สิกขิมและดาร์จีลิง" ที่ท่านรู้จักนั้นเป็นเช่นไร หรือหากไม่เคยรู้จักชื่อนี้มาก่อนก็มานั่งอ่านทำความรู้จักกันใหม่ครับ ในครั้งนี้ผมออกเดินทางร่วมกับเพื่อนร่วมทางอีก 10 คน รวมผมด้วยเป็น 11 คน แบ่งการเดินทางออกเป็น 2 ช่วง คือช่วงของสิกขิมและช่วงของดาร์จีลิง แม้ระยะทางจาก A ไป B จะไม่ได้ไกลมากนักและด้วยความคดโค้งและแคบของไหล่ถนน เวลาแต่ละนาทีจึงสำคัญ
เพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับสารผ่านตัวอักษรจากนี้ เรามาเริ่มนับหนึ่งกับข้อมูลที่สืบค้นมาแล้วว่า ไปที่นี่ ด้วยตัวเองได้ (แต่หากมีไกด์ซักคนก็จะง่ายกว่า) ผู้คนเป็นมิตร ใจดี ปลอดภัย และมันมีดีในแบบฉบับของเขาเอง สิกขิมฉบับกระเป๋า ไม่ต้องหวือหวาไปกว่าใคร ดินแดนที่ผมขอขนานนามว่า "The Land of Permit"
เปิดใจให้กว้าง หายใจให้เต็มปอด ออกเดินทางไปพร้อมกับผมครับ ...
ภาพ: ยอดเขาคังเชนซ็องกา (Khangchendzonga) เด่นตระหง่านยามเช้าในหน้าฝน เคียงคู่ยอดเขากาบูร และยอดเขานรสิงห์ มุมมองจากเมืองมังงัน (Mangan) เมืองเอกแห่งภูมิภาคสิกขิมเหนือ