ตั้งแต่นาทีที่ 18.50 เป็นต้นไป
ส. .....เพราะฉะนั้นการที่เราจะเคารพนับถือภิกษุ อย่างบางคนก็นับถือภิกษุรูปนั้น บางคนก็นับถือภิกษุรูปนี้
ให้ทราบว่า นั้นเป็นการนับถือภิกษุ ไม่ใช่การนับถือสงฆ์ เพราะเหตุว่า เป็นการนับถือภิกษุแต่ละรูป มีคนถามดิฉันเพราะอยากจะรู้จริงๆ เลยว่า พระภิกษุรูปไหนที่ดิฉันเคารพมาก ดิฉันก็ตอบบอกว่า
ดิฉันนับถือพระภิกษุที่ไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่ หรือกระทำผิดพระวินัย ใครก็ได้ รูปไหนก็ได้ ซึ่งท่านไม่มีเจตนาที่จะทำผิดพระวินัย เพราะว่า บางทีท่านอาจจะพลาดพลั้งโดยความไม่รู้ แต่ต้องไม่มีความจงใจ ที่จะลบหลู่ข้อบัญญัติที่พระผู้มีพระภาคทรงวางไว้สำหรับเป็นข้อปฏิบัติของพระภิกษุ เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องมีความจำกัดว่า เรานับถือภิกษุรูปนี้หรือภิกษุรูปนั้น แต่เวลาเรานับถือในพระภิกษุซึ่งไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่หรือว่า ไม่ประพฤติปฏิบัติตามพระวินัย เพราะเหตุว่า ธรรมเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องตรง กุศลคือกุศล ดีคือดี อกุศลคืออกุศล ชั่วคือชั่ว ไม่ว่า จะเป็นจิตของเราหรือจิตของใครต้องเหมือนกัน โทสะของเรากับโทสะของคนอื่นต้องเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าโทสะของเราไม่เป็นไร แต่ของเขาน่าเกลียดมาก ไม่ได้ โทสะคือ สภาพที่หยาบกระด้างประทุษร้าย เกิดกับใครคนนั้นเป็นอย่างนั้น เพราะเห็นว่า ไม่มีสัตว์ บุคคล มีแต่สภาพธรรมที่กำลังเกิดขึ้นทำกิจการงานอย่างนั้น เพราะฉะนั้นก็ให้ทราบจริงๆ ว่า ต้องเป็นผู้ที่ตรง แม้เป็นภิกษุยังมีกิเลส กุศลจิตของพระภิกษุก็เป็นกุศลจิต อกุศลจิตของพระภิกษุก็เป็นอกุศลจิต เพราะฉะนั้นจะมาบอกว่า นับถือบุคคลนั้นบุคคลนี้ได้อย่างไร เราต้องเป็นผู้ตรงที่ว่า
นับถือกุศลแต่ไม่นับถืออกุศลไม่ว่าของใครทั้งสิ้น คนยากจนก็มีกุศลจิตได้ คนสูงส่งก็มีอกุศลจิตได้ แล้วเราจะไปเลือกหรือว่า เรานับถือบุคคลนี้ ไม่นับถือบุคคลนั้น ในเมื่อกำลังเป็นอกุศล ไม่ว่าใครก็ต้องเหมือนกันหมดที่จะต้องเป็นอกุศล ไม่ว่าเราหรือเขาด้วย เพราะว่าสภาพธรรมต้องเป็นจริงอย่างนั้น เพราะฉะนั้นจิตใจของเรามีหลายประเภทซึ่งเราเป็นผู้ตรง เราก็ต้องรู้ เพราะฉะนั้นเมื่อเข้าใจคำว่า ภิกษุกับสงฆ์ว่าต่างกันคือ สงฆ์ต้องเป็นคณะ หมู่ จำนวนภิกษุที่เฉพาะ ขณะที่กระทำกิจกรรมของที่ได้รับมอบหมาย ตามพระวินัย เช่น ขณะที่บวช หรือว่าขณะที่รับกฐิน เป็นต้น แต่หลังจากนั้นแล้ว จบพิธีนั้นแล้วเป็นภิกษุบุคคล การประพฤติจะเป็นอย่างไร กุศลต้องเป็นกุศล อกุศลเป็นอกุศล
ภิกษุรูปไหนที่ อ.สุจินต์ เคารพมากที่สุด
ส. .....เพราะฉะนั้นการที่เราจะเคารพนับถือภิกษุ อย่างบางคนก็นับถือภิกษุรูปนั้น บางคนก็นับถือภิกษุรูปนี้ ให้ทราบว่า นั้นเป็นการนับถือภิกษุ ไม่ใช่การนับถือสงฆ์ เพราะเหตุว่า เป็นการนับถือภิกษุแต่ละรูป มีคนถามดิฉันเพราะอยากจะรู้จริงๆ เลยว่า พระภิกษุรูปไหนที่ดิฉันเคารพมาก ดิฉันก็ตอบบอกว่า ดิฉันนับถือพระภิกษุที่ไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่ หรือกระทำผิดพระวินัย ใครก็ได้ รูปไหนก็ได้ ซึ่งท่านไม่มีเจตนาที่จะทำผิดพระวินัย เพราะว่า บางทีท่านอาจจะพลาดพลั้งโดยความไม่รู้ แต่ต้องไม่มีความจงใจ ที่จะลบหลู่ข้อบัญญัติที่พระผู้มีพระภาคทรงวางไว้สำหรับเป็นข้อปฏิบัติของพระภิกษุ เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องมีความจำกัดว่า เรานับถือภิกษุรูปนี้หรือภิกษุรูปนั้น แต่เวลาเรานับถือในพระภิกษุซึ่งไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่หรือว่า ไม่ประพฤติปฏิบัติตามพระวินัย เพราะเหตุว่า ธรรมเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องตรง กุศลคือกุศล ดีคือดี อกุศลคืออกุศล ชั่วคือชั่ว ไม่ว่า จะเป็นจิตของเราหรือจิตของใครต้องเหมือนกัน โทสะของเรากับโทสะของคนอื่นต้องเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าโทสะของเราไม่เป็นไร แต่ของเขาน่าเกลียดมาก ไม่ได้ โทสะคือ สภาพที่หยาบกระด้างประทุษร้าย เกิดกับใครคนนั้นเป็นอย่างนั้น เพราะเห็นว่า ไม่มีสัตว์ บุคคล มีแต่สภาพธรรมที่กำลังเกิดขึ้นทำกิจการงานอย่างนั้น เพราะฉะนั้นก็ให้ทราบจริงๆ ว่า ต้องเป็นผู้ที่ตรง แม้เป็นภิกษุยังมีกิเลส กุศลจิตของพระภิกษุก็เป็นกุศลจิต อกุศลจิตของพระภิกษุก็เป็นอกุศลจิต เพราะฉะนั้นจะมาบอกว่า นับถือบุคคลนั้นบุคคลนี้ได้อย่างไร เราต้องเป็นผู้ตรงที่ว่า นับถือกุศลแต่ไม่นับถืออกุศลไม่ว่าของใครทั้งสิ้น คนยากจนก็มีกุศลจิตได้ คนสูงส่งก็มีอกุศลจิตได้ แล้วเราจะไปเลือกหรือว่า เรานับถือบุคคลนี้ ไม่นับถือบุคคลนั้น ในเมื่อกำลังเป็นอกุศล ไม่ว่าใครก็ต้องเหมือนกันหมดที่จะต้องเป็นอกุศล ไม่ว่าเราหรือเขาด้วย เพราะว่าสภาพธรรมต้องเป็นจริงอย่างนั้น เพราะฉะนั้นจิตใจของเรามีหลายประเภทซึ่งเราเป็นผู้ตรง เราก็ต้องรู้ เพราะฉะนั้นเมื่อเข้าใจคำว่า ภิกษุกับสงฆ์ว่าต่างกันคือ สงฆ์ต้องเป็นคณะ หมู่ จำนวนภิกษุที่เฉพาะ ขณะที่กระทำกิจกรรมของที่ได้รับมอบหมาย ตามพระวินัย เช่น ขณะที่บวช หรือว่าขณะที่รับกฐิน เป็นต้น แต่หลังจากนั้นแล้ว จบพิธีนั้นแล้วเป็นภิกษุบุคคล การประพฤติจะเป็นอย่างไร กุศลต้องเป็นกุศล อกุศลเป็นอกุศล