บ้านไม่ใช่เซฟโซน
- แม่เราเป็นคนใช้ชีวิตตึงเครียด บ่นทุกเรื่อง เปนคนเป๊ะ ใครทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ เช่น สะอาดไม่พอ ปลอกผลไม้ไม่สวย หุงข้าวแห้งไม่อร่อย ตำหนิทุกอย่างที่เราทำ เราอายุ 25 เราไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่มาเป็น 10 ปี เนื่องจากไปเรียนค่างประเทศหลายปี พอเรียนจบต้องกลับมาอยู่บ้าน เราปรับตัวให้เข้ากับแม่ไม่ได้ เหมือนแม่ไม่ยอมรับในตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น แม่เป็นคนเซนซิทีฟมาก แม่สามารถจิกกัดหรือแขวะทุกคนไนบ้านได้ แต่ถ้าเป็นตัวเองแค่โดนเสียงแข็งใส่ก็จะโกรธตลอด แม่พูดดีแต่กับ คนนอกบ้าน และก็แมว
- การออกนอกบ้านไปเจอเพื่อนถือเปนเรื่องไม่ควรทำของบ้าน เพราะพ่อแม่ไม่มีสังคม ปากบอกว่าก็ไม่ได้ว่าไม่ได้ห้ามอะไร แต่ทุกครั้งที่ไป จะมีแต่คำแขวะ บ่น ประชด เรานานๆทีออกไปสังสรรค์กับเพี่อนตอนกลางคืน แต่พ่อไม่ก็แม่กลับพูดว่า ไปอีกแล้ว เราไม่เข้าใจว่าการไปเดือนละครั้งมันอีกแล้วตรงไหน มีครั้งนึง แม่ตามเรากลับบ้านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ วันนั้นเราไม่ได้ดื่มเลย เราแค่สนุกกับการนั่งคุยกับเพื่อน เราเลยบอกแม่เราไปว่า ไม่ต้องห่วงนะไม่ได้ดื่ม แม่กลับคอบว่า เป็นห่วงรถ
- เวลาเราปรึกษาหรือเล่าอะไร จะกลายเป็นต้องโดนตำหนิ บอกว่าอย่างงั้นไม่ดี อย่างงี้ไม่ดี มีแต่คำพูดลบๆออกจากปากคนในบ้าน
คิดว่าเรื่องเงินเป็นเรื่องเล็ก ทั้งๆที่พี่น้องพ่อแตกแยกกันเพราะเรื่องเงิน เอาเปรียบเงินกัน แต่จริงๆในความรู้สึกเรา เงินก็ไม่ใช่เรื่องที่เราหวงมากมาย เพียงแต่พ่อแม่ปฏิบัติกับลูกสองคนไม่เหมือนกัน เช่น พอฝากน้องชายซื้อของ น้องชายสามารถทวงเงินได้ในทันที แต่พอฝากเราซื้อของ การที่เราทวงเงินจะได้รับคำพูดว่า “เงินแค่นี้ ให้พ่อแม่ไม่ได้” กลับมา
- จริงๆเรารู้สึกว่า การที่เราเป็นคนแบบนี้ หวงเรื่องเงินมาก เพราะมีแม่เป็นแบบอย่าง ที่ชอบพูดกรอกหูตลอดเวลาเรื่องเงิน แม่อาจจะดูให้ของเรามากมาย ดูตามใจเรา แต่แม่มักจะมีคำติดปากตลอด ว่าเราใช้เงินเยอะกว่าน้องนะ เราชอบใช้เงินเยอะนะ แม่ซื้อของให้เราเยอะนะ ทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องประหยัดเงินเรา ต้องเก็บเงินให้มากไม่อยากแบ่งใคร
- แม่ชอบใช้เรามากกว่าน้อง ขนาดนั่งอยู่ด้วยกันยังใช้เราเลย มันน่าน้อยใจ แต่แม่ก็บอกว่าเราจะน้อยใจทำไมเรื่องแบบนี้ แต่มันก็วนกลับมาเรื่องเดิม คือใช้เราซื้อของ บลาๆ เราก็ต้องใช้เงินตัวเอง ทวงเงินก็ไม่ได้
พ่อเป็นคนที่ไม่มีปากเสียง ไม่เคยปกป้องลูกได้เลย ไม่เคยเตือนแม่ได้เลย ว่านิสัยที่แม่เป็นอยู่มัน toxic
- ตอนนี้เราเหมือนมีอาการเริ่มต้นของโรคเครียด เราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่พ่อแม่มีธุรกิจให้แต่เหตุผลที่ไม่อยากอยู่คือ เราเครียด เครียดด้วยนิสัยแม่ ทั้งๆที่เราอยากทำงานที่บ้าน แต่เพราะเรารับมือกับนิสัยแม่ไม่ได้เลย
มีใครต้องเจอปัญหาไหนคล้ายๆเราบ้างไหม เราอยากได้กำลังใจหรือวิธีรับมือแก้ปัญหาจัง 🥺
เรารู้สึกว่า บ้านไม่ใช่เซฟโซน
- แม่เราเป็นคนใช้ชีวิตตึงเครียด บ่นทุกเรื่อง เปนคนเป๊ะ ใครทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ เช่น สะอาดไม่พอ ปลอกผลไม้ไม่สวย หุงข้าวแห้งไม่อร่อย ตำหนิทุกอย่างที่เราทำ เราอายุ 25 เราไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่มาเป็น 10 ปี เนื่องจากไปเรียนค่างประเทศหลายปี พอเรียนจบต้องกลับมาอยู่บ้าน เราปรับตัวให้เข้ากับแม่ไม่ได้ เหมือนแม่ไม่ยอมรับในตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น แม่เป็นคนเซนซิทีฟมาก แม่สามารถจิกกัดหรือแขวะทุกคนไนบ้านได้ แต่ถ้าเป็นตัวเองแค่โดนเสียงแข็งใส่ก็จะโกรธตลอด แม่พูดดีแต่กับ คนนอกบ้าน และก็แมว
- การออกนอกบ้านไปเจอเพื่อนถือเปนเรื่องไม่ควรทำของบ้าน เพราะพ่อแม่ไม่มีสังคม ปากบอกว่าก็ไม่ได้ว่าไม่ได้ห้ามอะไร แต่ทุกครั้งที่ไป จะมีแต่คำแขวะ บ่น ประชด เรานานๆทีออกไปสังสรรค์กับเพี่อนตอนกลางคืน แต่พ่อไม่ก็แม่กลับพูดว่า ไปอีกแล้ว เราไม่เข้าใจว่าการไปเดือนละครั้งมันอีกแล้วตรงไหน มีครั้งนึง แม่ตามเรากลับบ้านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ วันนั้นเราไม่ได้ดื่มเลย เราแค่สนุกกับการนั่งคุยกับเพื่อน เราเลยบอกแม่เราไปว่า ไม่ต้องห่วงนะไม่ได้ดื่ม แม่กลับคอบว่า เป็นห่วงรถ
- เวลาเราปรึกษาหรือเล่าอะไร จะกลายเป็นต้องโดนตำหนิ บอกว่าอย่างงั้นไม่ดี อย่างงี้ไม่ดี มีแต่คำพูดลบๆออกจากปากคนในบ้าน
คิดว่าเรื่องเงินเป็นเรื่องเล็ก ทั้งๆที่พี่น้องพ่อแตกแยกกันเพราะเรื่องเงิน เอาเปรียบเงินกัน แต่จริงๆในความรู้สึกเรา เงินก็ไม่ใช่เรื่องที่เราหวงมากมาย เพียงแต่พ่อแม่ปฏิบัติกับลูกสองคนไม่เหมือนกัน เช่น พอฝากน้องชายซื้อของ น้องชายสามารถทวงเงินได้ในทันที แต่พอฝากเราซื้อของ การที่เราทวงเงินจะได้รับคำพูดว่า “เงินแค่นี้ ให้พ่อแม่ไม่ได้” กลับมา
- จริงๆเรารู้สึกว่า การที่เราเป็นคนแบบนี้ หวงเรื่องเงินมาก เพราะมีแม่เป็นแบบอย่าง ที่ชอบพูดกรอกหูตลอดเวลาเรื่องเงิน แม่อาจจะดูให้ของเรามากมาย ดูตามใจเรา แต่แม่มักจะมีคำติดปากตลอด ว่าเราใช้เงินเยอะกว่าน้องนะ เราชอบใช้เงินเยอะนะ แม่ซื้อของให้เราเยอะนะ ทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องประหยัดเงินเรา ต้องเก็บเงินให้มากไม่อยากแบ่งใคร
- แม่ชอบใช้เรามากกว่าน้อง ขนาดนั่งอยู่ด้วยกันยังใช้เราเลย มันน่าน้อยใจ แต่แม่ก็บอกว่าเราจะน้อยใจทำไมเรื่องแบบนี้ แต่มันก็วนกลับมาเรื่องเดิม คือใช้เราซื้อของ บลาๆ เราก็ต้องใช้เงินตัวเอง ทวงเงินก็ไม่ได้
พ่อเป็นคนที่ไม่มีปากเสียง ไม่เคยปกป้องลูกได้เลย ไม่เคยเตือนแม่ได้เลย ว่านิสัยที่แม่เป็นอยู่มัน toxic
- ตอนนี้เราเหมือนมีอาการเริ่มต้นของโรคเครียด เราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่พ่อแม่มีธุรกิจให้แต่เหตุผลที่ไม่อยากอยู่คือ เราเครียด เครียดด้วยนิสัยแม่ ทั้งๆที่เราอยากทำงานที่บ้าน แต่เพราะเรารับมือกับนิสัยแม่ไม่ได้เลย
มีใครต้องเจอปัญหาไหนคล้ายๆเราบ้างไหม เราอยากได้กำลังใจหรือวิธีรับมือแก้ปัญหาจัง 🥺