เขียนดีจริง  ทั้งบทพูด และ การดำเนินเรื่องให้คนลุ้นแล้วเออมันสนุกหว่ะ เขียนแล้วฉลาดแบบพลิกให้สนุกไม่ใช่ เหวอแบบ อิหยังว่ะ เช่น

-ฉาก พ่อเกรซ ถูกหามส่ง รพ.รอบล่าสุด คนดูก็นึกว่า อะไรอีก อากงตีพ่อเกรซอีกแล้วหรอ โหดจัง  แต่ไปๆมาๆ ดันสร้างซีนใหม่ให้ โจรมาขโมยทองในร้าน แล้วพ่อเกรซโดนแทง จุดนี้กลายเป็น ทำให้ พ่อลูกปรับความเข้าใจกัน ไม่ต้องไปปรับความเข้าใจใน 2 EPสุดท้ายหรือตอนจบเท่านั้น

-ฉาก มาตาลดา บอกน้าวีให้สงสารเห็นใจตรัย สงสารแม่เป็นหนึ่ง  แล้วให้ ตรัยผ่านมาได้ยิน แต่หาทางเพื่มให้ แม่เป็นหนึ่งมาได้ยินพอดีด้วย ทำให้ถึงเวลาที่แม่เป็นหนึ่งจะลุกขึ้นมาปกป้องลูกบ้างแล้ว

-ฉากตลกอย่างวันนี้ แม่เป็นหนึ่ง กำลังเล่าเรื่องราวเศร้าๆ  น้ำตากำลังหยดแปะๆ  แต่ไม่อยากให้เศร้าระทมไปเพราะเพิ่งเศร้าไปไม่กี่เบรคก่อน  แต่ใส่บท สมคิด พูดจาขำขำ ถือถ้วยรองน้ำตาไข่มุก แล้วคือ ยังให้คนดูเห็นว่า แม่เป็นหนึ่งแอบขำ แอบยิ้ม มันเลยแบบ ฟีลดีๆจัง

ในขณะที่ แค้น สามารถปรับบท หลายจุดให้สนุกได้ แต่เขียนยังไงให้คนดูด่า จนคนดูเท เช่น
-ฉาก ไหม มารื้อค้นสมุด หลักฐานห้องแพร  ทำซีนลุ้นมากๆ ว่า ไหมน่าจะเห็นความจริง ไหมน่าจะฉลาดแล้ว ให้ไหมเล่นสีหน้าแววตาเหมือนกำลังจะฉลาด และถึงเวลาแล้วที่จะรู้ว่า ตัวเองถูกปรางทองหลอกใช้......ถ้าเขียนดีๆ พลิกซีนนี้ได้เลย คนดูจะได้เชียร์ต่อ  แต่ดันให้ไหม คิดไม่ได้ ไม่เอ๊ะ  แต่ดันไปเล่าทุกอย่างให้ปรางทองฟังหมด  นั่นแหละ การเขียนบทไม่เก่ง  คุณสามารถเขียนบทดีๆ ได้ เพราะ คุณเพื่มตัวละครไหมให้มีบทเยอะขึ้น และ ใส่รายละเอียดเยอะขึ้นกว่าในหนังสือ  แถม  คุณไม่ได้รีเมคละครแต่คุณนำเสนอว่า คุณเอาเค้าโครงมาทำใหม่