เมื่อครอบครัวไม่ใช่ safe zone อีกต่อไป !

ตั้งแต่เรียนจบจะชอบใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพมากกว่าบ้านตัวเอง ทุกครั้งที่กลับบ้านไปบ้านจะได้จินพ่อกับแม่ด่าน้องสาวคนเล็กและใช้งานเหมือนเป็นทาสคนนึง ซึ่งผมเองก็เข้าใจว่าน้องคงเสียใจที่พ่อแม่ดุด่าและไม่ค่อยพูดจาดีๆด้วย (พ่อแม่เวลาตุยกันเองคุยคำ 2 คำก็ด่ากันเองตลอด งงเหมือนกัน) ผมเลยไม่ค่อยอยากกลับบ้านเพร่ะเสียสุขภาพจิต กลับบ้านที่ไรต้องให้เงินเค้าอย่างน้อย x,xxx บาทบางทีเราไม่มีเราก็ดูออกว่าเขาไม่พอใจ ซึงเราก็สงสารน้องเพราะเขาเป็นคนเลี้ยงดูผมเลยต้องให้เงินตลอดและให้เท่าไหร่ก็ดูเหมือนจะไม่พอ ทุกครั้งที่กลับบ้านพีอแม่จะพูดกรอกหูตลอดว่าไม่มีตังค์ หรือคุยอะไรกับใคร เช่น เวลามีคนมาชวนคุยแบบซื้อผลไม้มากินในราคาถูก เขาจะพูดไม่มีตังค์อะดิ ก็เข้าใจและรู้ว่าไม่มีตังค์แต่พูดอยู่นั่นแบบไม่หยุด กฏแรงดึงดูดเป็น 0 บั่นทอนคนฟังสุดๆ 

ปล. ใครอาจจะมองว่าเราเอาเรื่องในครอบครัวมาพูดแบบนี้ต้องเป็นคนยังไง อยากจะบอกให้นะปัญหาครอบครัวนี่แหละที่เป็นปัญหาใหญ่รองมาจากเรื่องเงินเลยแหละ แต่เรื่องนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนมากเราเลยแต่อยากระบายมันออกมา