เราเป็นคนที่พ่อแม่ดูแลอย่างดีมาตลอด ตอนเด็กๆ เคยจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน กลับบ้านช้าก็จะโดนตำหนิ แล้วครั้งต่อๆไป ก็จะโดนห้าม
เราไม่ได้ใช้ชีวิตวัยเด็กเลย รอเวลาจนโต คิดว่างั้นรอโตมีงานทำคงได้ดูแลตัวเอง ใช้ชีวิตเอง
ตอนนี้เราอายุ 30 สอบราชการได้แล้ว คิดว่าพ่อแม่จะภูมิใจและปล่อยให้เราใช้ชีวิตได้แล้ว
แต่ท่านก็ยังต้องการอยู่กับเราตลอดเวลา อยากให้เราเป็นลูกท่านเหมือนเดิม
เวลาเราอยู่กับพ่อแม่ เราจะไม่ได้ใช้ชีวิต เราจะเป็นเด็กตลอดเวลา เพราะ เราไม่สามารถแสดงความคิดเห็นใดๆได้ แม่ไม่ค่อยฟังสิ่งที่เราพูดแล้วเอาแต่ตำหนิว่าเราคิดไม่เหมือนท่าน สิ่งที่เราคิดไม่ถูก
เราอิจฉาคนที่ ได้ใช้ชีวิตเอง พอถึงเวลาก็กลับไปหาพ่อแม่ในวันหยุด แต่ของเราท่านต้องการอยู่กับเราทุกวันไม่ห่างเลย เราเข้าใจท่านนะ แต่ชีวิตเราเสียวัยเด็กไปแล้ว เราไม่นึกว่าโตมาเราก็ยังไม่ได้ใช้ชีวิต ชีวิตเราเกิดมาเพื่อเป็นแบบนี้จริงๆหรอ นี่คือสิ่งที่เราคิด
เวลาเรามีแฟน ท่านก็จะกลัวโดนแย่งความรัก พอนานๆเข้า ก็พาลไม่ชอบแฟนเรา บังคับให้เราเลิกซะ ไม่งั้นตัดแม่ตัดลูก
เคยมีเรื่องกัน เรื่องแฟน ตอนนั้นเราตัดสินใจเลือกแฟน ท่านก็เลยออกจากบ้านเราไป ตอนนี้เป็นเวลา 3-4 เดือนแล้ว
เราเพิ่งเคยได้ใช้ชีวิตของตัวเองครั้งแรก ( เหตุผลที่ดื้อ เพราะเราเชื่อฟังท่านมาทั้งชีวิตแล้ว จนเราอายุ 30 แล้ว เลยอยากเลือกทางเดินของเราบ้าง )
เราเพิ่งรู้สึกว่าเราได้ใช้ชีวิตเอง ห่างจากพ่อแม่บ้าง เป็นครั้งแรกในชีวิต
คราวนี้เราสงสัยว่า ถ้าเราจะบอกท่านตรงๆ ว่าเราขอแยกกับท่าน จะไปหาแค่เฉพาะวันหยุดพิเศษ แล้วเราขอใช้ชีวิตของเราเอง จะเป็นสิ่งที่แย่ไหม
ต้องบอกก่อนว่า เราซื้อบ้านเป็นของตัวเองแล้ว ท่านเองก็มีบ้านของท่าน 2 หลัง ท่านมีเงินเก็บมากมาย มากจนดูแลตัวท่านเองได้จนแก่เฒ่า เราไม่ได้ขอเงินท่านแล้ว เราดูแลตัวเองทั้งหมด ไม่ได้ทำอะไรเดือดร้อนท่านแล้วในตอนนี้ ปัญหาไม่เคยเอาไปให้ท่านเลย
ท่านไม่ค่อยชอบแฟนเราเท่าไหร่ด้วย สิ่งที่ท่านต้องการคือ ให้เราเลิกกับแฟน แล้วท่านกลับมาอยู่กับเราที่บ้านเรา ท่านบังคับให้เลือกว่าจะเลือกพ่อแม่ หรือ แฟน เราหนักใจมาก
แม่รัก และ หวง เรามากเกินไป จนไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง เราควรทำยังไงดี?
เราไม่ได้ใช้ชีวิตวัยเด็กเลย รอเวลาจนโต คิดว่างั้นรอโตมีงานทำคงได้ดูแลตัวเอง ใช้ชีวิตเอง
ตอนนี้เราอายุ 30 สอบราชการได้แล้ว คิดว่าพ่อแม่จะภูมิใจและปล่อยให้เราใช้ชีวิตได้แล้ว
แต่ท่านก็ยังต้องการอยู่กับเราตลอดเวลา อยากให้เราเป็นลูกท่านเหมือนเดิม
เวลาเราอยู่กับพ่อแม่ เราจะไม่ได้ใช้ชีวิต เราจะเป็นเด็กตลอดเวลา เพราะ เราไม่สามารถแสดงความคิดเห็นใดๆได้ แม่ไม่ค่อยฟังสิ่งที่เราพูดแล้วเอาแต่ตำหนิว่าเราคิดไม่เหมือนท่าน สิ่งที่เราคิดไม่ถูก
เราอิจฉาคนที่ ได้ใช้ชีวิตเอง พอถึงเวลาก็กลับไปหาพ่อแม่ในวันหยุด แต่ของเราท่านต้องการอยู่กับเราทุกวันไม่ห่างเลย เราเข้าใจท่านนะ แต่ชีวิตเราเสียวัยเด็กไปแล้ว เราไม่นึกว่าโตมาเราก็ยังไม่ได้ใช้ชีวิต ชีวิตเราเกิดมาเพื่อเป็นแบบนี้จริงๆหรอ นี่คือสิ่งที่เราคิด
เวลาเรามีแฟน ท่านก็จะกลัวโดนแย่งความรัก พอนานๆเข้า ก็พาลไม่ชอบแฟนเรา บังคับให้เราเลิกซะ ไม่งั้นตัดแม่ตัดลูก
เคยมีเรื่องกัน เรื่องแฟน ตอนนั้นเราตัดสินใจเลือกแฟน ท่านก็เลยออกจากบ้านเราไป ตอนนี้เป็นเวลา 3-4 เดือนแล้ว
เราเพิ่งเคยได้ใช้ชีวิตของตัวเองครั้งแรก ( เหตุผลที่ดื้อ เพราะเราเชื่อฟังท่านมาทั้งชีวิตแล้ว จนเราอายุ 30 แล้ว เลยอยากเลือกทางเดินของเราบ้าง )
เราเพิ่งรู้สึกว่าเราได้ใช้ชีวิตเอง ห่างจากพ่อแม่บ้าง เป็นครั้งแรกในชีวิต
คราวนี้เราสงสัยว่า ถ้าเราจะบอกท่านตรงๆ ว่าเราขอแยกกับท่าน จะไปหาแค่เฉพาะวันหยุดพิเศษ แล้วเราขอใช้ชีวิตของเราเอง จะเป็นสิ่งที่แย่ไหม
ต้องบอกก่อนว่า เราซื้อบ้านเป็นของตัวเองแล้ว ท่านเองก็มีบ้านของท่าน 2 หลัง ท่านมีเงินเก็บมากมาย มากจนดูแลตัวท่านเองได้จนแก่เฒ่า เราไม่ได้ขอเงินท่านแล้ว เราดูแลตัวเองทั้งหมด ไม่ได้ทำอะไรเดือดร้อนท่านแล้วในตอนนี้ ปัญหาไม่เคยเอาไปให้ท่านเลย
ท่านไม่ค่อยชอบแฟนเราเท่าไหร่ด้วย สิ่งที่ท่านต้องการคือ ให้เราเลิกกับแฟน แล้วท่านกลับมาอยู่กับเราที่บ้านเรา ท่านบังคับให้เลือกว่าจะเลือกพ่อแม่ หรือ แฟน เราหนักใจมาก