แต่ก่อนทำงาน เงินเดือนก็น้อย กว่าจะมีเงินเก็บได้แต่ละบาท นานๆได้ส่งให้คนในครอบครัว ช่วงเวลาที่เราติดขัดไม่ส่งให้คนในครอบครัว เขาก็จะคิดแต่ว่าเราไม่ดูแล ไม่เคยส่งให้ แต่ตอนได้เงิน เขาเอา แต่พอเราลำบาก กลับพึ่งพาขอความช่วยเหลือเป็นเงินทองแทบจะไม่ได้เลย บ่อยครั้งถูกปฏิเสธการช่วยเหลือตลอด ต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง สู้ด้วยตัวเองตลอด ตั้งแต่มีงานทำ จนตกงานประจำในออฟฟิศ หาขายของ พอขายได้ส่งเงินมาให้ครอบครัวอีก พอไม่มีเงิน ขาดเหลือ อยากขยายหาเงินเช่าที่ทางขายของบ้าง คือตัดขัดเรื่องอะไรก็ตาม ทางครอบครัวมักปฏิเสธการช่วยเหลือเราตลอด จนกระทั่งขายของไม่ดี เงินไม่มีเลย กลับมาอยู่บ้าน ก็อยู่แบบมีแต่ข้าวกิน มีบ้านอยู่แต่ไร้ซึ่งเงินทองจะออกไปทำมาหากินอะไร จะไปสมัครงานก็ถูกปฏิเสธ แม้งานไหนทีอยากจะคว้าไว้ก่อนพอให้ได้มีงานมีเงินทำ งานล้างจาน งานก่อสร้าง เคยคิดจะไปสมัคร ก็ถูกปฏิเสธทุกราย มันเป็นช่วงดวงตก ที่จะทำอะไร ก็ถูกปฏิเสธไปหมด เราไม่มีแม้เงินจะทำขยับขยายต่อไปได้เลย หาเอาเสื้อมือสองไปขาย ก็ขายไม่ได้ บางทีไปตลาดไหนๆก็ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง จนรถพังต้องซ่อม ไปหาขายที่ไหนไม่ได้ และที่สำคัญคนทางบ้านเราพูดเรื่องเงินไม่ได้เลย เขาคอยแต่จะด่าว่า หาว่าเราเกาะเขาบ้าง งานการไม่สร้างไม่ทำบ้าง ทั้งๆที่เราก็พยายามดิ้นรนไปหาขายของ หางานทำ แต่ว่า เราขอเตือนคนที่จะเม้นท์ออกความเห็นว่า "หยุด ...ให้เปลี่ยนวิธีคิด นั่นนี่ โน่น" คือ ไม่ต้องพูดค่ะ รู้ว่าต้องเปลี่ยน หาทำมาแล้วค่ะ แต่ถูกปฏิเสธ และห้จะทำอะไรมันก็ต้องใช้เงินบ้างนะคะ เช่น ถ้าหากได้งานทำ แต่เงินที่จะเอาไปค่ารถค่ากินอยู่ก็หาไม่ได้อีกล่ะ เพราะไม่มี จะพูดจากับครอบครัว ก็จะโดนแต่ด่า เขาไม่ให้แตะต้องเงินของเขาเลย มันเครียดอ่ะค่ะ ตอนนี้ฟันก็หลอบน 4 ซี่ ล่างอีก 2 ซี่ มันทำให้บุคคลิกไม่ดี ไปสมัครงานประจำ ที่ไหนเขาก็ไม่รับหรอกค่ะ แม้จะใส่แมสก็เถอะ อีกอย่างอายุมากแล้ว มันสมัครงานยากค่ะ  มันเหมือนทรัพย์ออก ทำยังไงก็ไม่ได้เงิน ไม่มีเงินใช้ เหมือนกรรมซัดน่ะ ตอนนี้พยายามยึดธรรมะ ปล่อยวางก็แทบจะไม่ไหวแล้ว แต่ดีอย่างคือ เราเป็นคนที่ได้เงินคนพิการ แค่ 800 ที่เราพอมีใช้ทั้งเดือนอย่างขัดสน เงินนั้น เราจะพยายามทำบุญหนุนเราอยู่ตลอด และไม่ลืมที่จะพยายามดูแลแม่พี่น้องให้ดี ทำบุญต่างๆ ใส่ชื่อพ่อแม่ญาติพี่น้องให้ได้รับบุญด้วย เราคิดว่าแค่บุญตรงนี้หนุนเรานี่เองที่ทำให้เราได้อยู่อย่างมีความสุขในครอบครัว ถึงแม้จะไม่มีเงินเลย แต่จะทุกข์ใจเรื่องไม่มีเงินใช้เป็นของตนเอง มาดูลายมือ ก็เห็นเหมือนในยูทูป ที่ช่วงปลายเส้นชีวิตเป็นเกาะติดเส้นชีวิตเลย ความหมายคือ เป็นทาสในเรือนเบี้ยของครอบครัว คือหาเท่าไหร่ก็เอามาให้เขาใช้ แต่ตนเองจะพึ่งพาเขาไม่ได้เลย นอกจากเขาแค่ให้ข้าวน้ำมีบ้านให้อยู่แค่นั้นเอง ทางออกของการติดขัดกรรมตรงนี้ คือเราต้องหมั่นพยายามให้ทานให้มากๆ แต่ว่าเราไม่ค่อยจะมีเงินเลย แค่โอนเงินทำบุญต่างๆ ก็ได้แค่ 20-30 เดือนละไม่เกิน 100-200 (ยอดรวม จากที่ทำบุญ 20-30 บ้าง) เราทำบุญเพื่อหนุนตัวเองและครอบครัว พยายามถือศีล 5 เป็นการตอบแทนกตัญญูรู้คุณท่าน คงมีแต่ความภูมิใจตรงนี้ีที่เราตอบแทนคุณครอบครัวที่เราทำได้เล็กๆน้อยๆ เราอยากทราบว่า แค่สุขจากบุญอย่างเดียวไม่พอหรอก มันไม่มีเงินใช้มันก็ทุกข์ใจนะ เพราะอนาคตเรา จะอยู่ยังไง เกิดสักวันเราหรือคนในครอบครัวต้องตายจากกันไป เราจะมีเงินทุนรอนใดไว้ช่วยเหลือตัวเองได้ล่ะ กายน่ะสุข แต่ใจน่ะ ทุกข์มาก พยายามปล่อยวาง แต่ในความเป็นจริงมันเครียดกับเวรกรรมตรงนี้มาก เราจะพ้นจากกรรมวิบากนี้ได้ยังไง อีกนานไหม กว่าจะพ้นไปได้ พ้นจากการเป็นทาสในเรือนเบี้ยของครอบครัว เจ็บใจกับการที่เขาคอยด่าว่าเกาะเขา และไม่มีเงินใช้เป็นของตนเองเลย อยากให้ชาตินี้พ้นได้ เมื่อไหร่เราจะพ้นกรรมนี้ เมื่อไหร่เราจะมีเงินใช้เป็นของตัวเองได้ ใครทราบช่วยบอกทีค่ะ 

ปล. เราลืมบอกไป ว่ายิ่งเราทำบุญมากเท่าไหร่ กรรมยิ่งเหมือนซัดหนักเข้ามาตลอด เหมือนมันยิ่งแย่ลงแย่ลงเรื่อยๆ มันคือกรรมแสดงผลใช่ไหม แต่ทำไม เหมือนมองไม่เห็นทางออกเลย มันบีบรัดเราเข้ามาทุกที เหมือนบีบทำให้จนมุม กรรมทำงานอย่างไร เราจะพ้นกรรมไปได้อย่างไร ถ้ายิ่งแย่เข้าไปเรื่อยๆอย่างนี้ ตอนนี้พยายามประคองตนให้มีสติ ไม่ให้คิดมาก ปล่อยให้กรรมแสดงไป แต่ก็ท้อใจ เมื่อไหร่จะหมดซักที กลัวจะแย่ซะก่อน ทั้งเครียด ทั้งพยายามปล่อยวาง มองหาทางออกไม่เจอเลยค่ะ