ตอนซื้อตั๋วก็คิดว่าคนคงดูไม่เยอะ  เพราะหนังของผกก.คนนี้ก็เลือกคนดูพอสมควร   และเป็นแนวกึ่งสารคดีชีวิตที่ค่อนข้างซีเรียสด้วย  ไม่น่าจะมีคนดูเกือบเต็มโรงได้เลย  ขนาดผมไปดูโรง IMAX ที่พารากอนมา  ซึ่งราคาก็ไม่ถูกและใช้บัตร M Pass ลดไม่ได้ด้วย  

อย่างเรื่อง "Barbie" ยังพอเข้าใจ  เพราะหน้าหนังเป็นแนวตลกแฟนตาซี  แม้เนื้อในจะแฝงปรัดยาไส้เสียดสีสังคมชายเป็นใหญ่  และเชิดชูสิทธิสตรีตามแบบฉบับบาร์บี้ที่ต้องการยกระดับสินค้าของตัวเอง  

จำได้ว่าประมาณสามปีก่อนนี้   ก็มาหาแสงกับโรคโควิด  ด้วยการออกตุ๊กตาเป็นนักวิจัยสตรีที่คิดค้นยารักษาโควิด  เพื่อยกระดับสินค้าตัวเอง  ว่าไม่ใช่แค่ตุ๊กตาสวย ๆ แต่ไร้สมองอีกต่อไป  เหมือนกับภาพจำของเหล่านางงามในอดีต  ที่คนรุ่นเก่ามักมองเข้ามาว่ามีแค่คนสวยแต่โง่  หวังใช้พื้นที่ประกวดหาแสงเพื่อจับผู้ชายรวย ๆ

แม้หน้าหนังของ "Barbie" จะดู "ตลาด" กว่า "Oppenheimer"
แต่ก็คงเป็น ตลาด อตก. ที่คัดคนมาซื้อด้วยเช่นกัน  เพราะสินค้าที่นี่แพงกว่าตลาดสดทั่วไป  เด็กหลายคนอาจถูกหลอกจากหน้าหนังโทนสีชมพูได้  แต่ถ้ามองในแง่ดี  ก็อาจเป็นการอุ่นเครื่อง  ก่อนจะเจอโลกสีเทาตอนเป็นผู้ใหญ่  ที่ผู้คนและสังคมจะซับซ้อนกว่าตอนเยาว์วัยมากนัก  

ทว่าความเสียใจ  ความเจ็บปวด  และบาดแผลที่ได้รับ  มันคือส่วนหนึ่งของการเรียนรู้เพื่อเติบโต  

ส่วน "Oppenheimer" ก็ตามสไตล์ผู้กำกับฯ คนนี้  ที่คงไม่ดูง่ายแน่นอน  ขนาดตัวผมที่ศึกษาประวัตินายคนนี้มาก่อน  ก็ยังตามเกือบไม่ทัน  เพราะหนังตัดสลับไปมา  ไม่เล่าเป็นเส้นตรง  และไม่เป็นมิตรกับคนดู  หลายฉากดูเวิ่นเว้อที่ใส่มาโดยไม่จำเป็น  ฉากทดลองระเบิดก็ดูกระจอกมาก  นึกว่าจะอลังการดาวล้านดวงกว่านี้ซะอีก  ส่วนปริศนาสนทนาฉากสุดท้าย  ที่ตัวหนังอุตส่าห์เก็บเป็นไพ่ตาย  ก็ไม่รู้สึกอิมแพ็คหรือกระจ่างแจ้งใด ๆ เลย  

เสียดายที่ตัวหนังแห้งแล้งไปหน่อย  ไม่ค่อยมีฉากโรแมนติก  หรือให้ความหวังในชีวิตกับคนดูเท่าไหร่  แม้แต่ฉากร่วมใคร่ที่นางบุญคล้อยขึ้นขย่ม  ก็ยังดูหดหู่  

ตัวละครก็เยอะมาก  และพูด ๆๆๆ กันทั้งเรื่อง  แต่เหมือนน้ำท่วมทุ่ง  ผักบุ้งโหรงเหรงซะมากกว่า  ถ้าคัดเอาแต่เนื้อ ๆ  เน้น ๆ และให้เวลากับฉากระเบิดหรือดราม่าในชีวิตรักส่วนตัว  น่าจะสนุกกว่าที่เน้นการเมืองหนัก ๆ แบบนี้    

สรุปคือเป็นหนังอีกเรื่องที่ "เลือก" คนดูอย่างแท้จริงครับ