ครอบครัวไม่ใช่เชฟโซนเพื่อนเเย่ไม่เหลืออะไรอ้างว้าง
พ่อตายพ่อกับเเม่เเยกทางกันพ่อเสียตอนยุป4เราไม่ได้รู้สึกอะไรพ่อเราจำเหตุการณ์ที่ยุกับพ่อไม่ได้เฉยๆเเม่มาป่วยเป็นมะเร็งเสียตอนเราม1ตาเสียตอนเรายุป5-6ปัจจุบันอายุ15ม3ครอบที่ที่เหลือก็คือน้า ยายป้า พี่ เรายุกับน้ากับยาย พี่กับป้าไปยุกทมเรียนกับทำงาน เรายุชนบทน้าชอบด่าอารมณ์เเบบพ่อไม่มีเเม่คุ้มกะลาหัวไว้ก็ด่าเราเเต่ก่อนก็ไม่ขนาดนี้เพราะเกร็งเเม่เราเเต่ตอนนี้เเม่เราเสียเเล้วก๋เลยจะว่าอะไรก๋ได้ยายก็ไม่ปกป้องเเถมเป็นเหมือนน้าที่เรานับว่าเป็นครอบครัวก็มีเเต่พี่กับป้าน้าจะว่าเราเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆตลอดคือหาเหตุผลที่เล็กมาว่าเราเราจะบอกไว้ก็คำว่า "ว่า"นี้คือด่าคำด่าก็จะประมาณ 
เเละก็อะไรที่มันตายๆมา2ปีเเล้วยายก็จะประมาณนี้เหมือนกันน้าเราก็จะจิกๆกัดๆบ้างน้ากับยายอะไรที่ทำไม่ได้ดั่งใจก็จะด่าเเต่ก็เราค่อนข้างสดใสมีเเม่มีตาที่ดีเเต่ตอนนี้เราค่อนข้างปลงลงกับชีวิตตอนเเรกก็เสียใจเเต่ตอนนี้อ้างว้าง ส่วนเพื่อนที่นับเป็นเพื่อนได้คือญาติที่อายุเท่าเรากับอีก2&3คนที่ยึกลุ่มด้วยกันที่รร มีเพื่อนคนหนึ่งน่ายจากป6มารรกับเราบุห้องเดียวกันเขาเป็นซึมเศร้าเเละเขาสังคมไม่เก่ง(นามสมมุติaผู้หญิง)เราเป็นคนพูดมากก็คือเข้ากับคนได้ง่ายเราหาเพื่อนจะมาเล่นด้วยกันจนเป็นกลุ่มเดินไปไหนด้วยกัน(เราเป็นคนกลาง)ตอนเเรกก็ดีเเต่หลังจากขึ้นม3มา พักไว้ก่อน (มี7คนตอนเเรกตัวติดกันมากเเต่ตอนนี้คือเดินไปกินข้าวด้วยกันก็จริงเเต่จะเเยกกันไปเป็นคู่ๆเพื่อนที่(a)ยุด้วยกันเขาก็ตัวติดกันกับเพื่อนอีกคนเราก็ไม่ได้อะไรเเต่ตอนนี้คือทิ้งเราไว้ข้างหลังเวลาเราขอยืมก็จะบอกไม่มีเเต่กับเะื่อนอีกคนที่ตัวติดกันคือมีตลอดไม่ต้องขอก็หยืบมาให้) เเล้วคือทำเราน้อยใจส่าได้เพื่อนใหม่เเล้วลืมเราหรอ หรือบ้างทีเกือบทั้งกลุ่มก็ลืมเราไว้ไปกินข้าวก่อนทั้งที่เราบอกเเล้วให้รอไม่ถึงนาทีบ้างครั้ง เพื่อน(a)ก็ชอบร้องไห้เเบบไม่เข้าใจที่คร฿สอนก็ร้อง บอกไม่ได้อยากร้องเเล้วก็ชอบลงสตอรี่ประมาณฉันทำตนเองหล่นหายตอนเติบโตละก็เเบบชอบเล่าให้ฟังว่าครอบครัวชอบพูดหยาบเเม่ เเล้วก็มาระบายให้คนอื่นฟัง เเล้วก็ชอบทำเหมือนไม่เข้าใจอะไรพื้นฐาน เเล้วก็เวลาเพื่อนเป็นโควิคหรือเป็นไข้ก็จะบอกว่าตัวเองเนี้ยเป็นทุกอย่างเช่นปวดหัวหัว ตัวร้อนเเละต่างๆนาๆนางเป็นภูมิเเพ้ด้วย เเละก็ชอบพูดว่าขกหายใจ เป็นซืมเศร้าอันนี้จริงละก็เอามีดปาดเเขนตัวเอง ตอนเเรกก็สงสารตอนนี้รู้สึกว่าไร้สาระ มีพ่อที่ดีถึงเเม่จะใช้คำพูดไม่ดีบ้างเเต่ก็เป็นครอบครัวที่มีทุกอย่าง มีพ่อมีเเม่เเต่ก็ทำตัว บ้านนางก็มีฐานยุพอควร ที่โรงเรียนเวลาร้องไห้ก็จะมีเพื่อนทุกคนเเม้ไม่สนิทก็จะมาปลอบให้กำลังใจตลอดเเต่ก็เหมือนเดิมเอามีดปาดเเขนตัวเอง พูดตรงๆเราอิจฉาคนอื่นพ่อเเม่เเยกทางบ้างเเต่เราไม่มีอะไรเลย ที่รรทุกคนมองว่าเราเข็มเเข็งเเต่ข้างในเราเปราะบางมากเเต่เราจะไม่ร้องไห้หรือเเสดงออกเราจะชอบมาร้องไห้คนเดียวเเต่เราก็ไม่ได้ต้องจากคำปลอบหรือทำตัวสำอ่อยเหมือนaหรอก ตอนนี้บ้านเหมือนนรกทั้งเเต่เราไม่ได้มีเรื่องชกต่อยหรืออะไรเป็นคนปกติอันดับก็ท็อปๆยุเเต่ก็บังคับเราเหมือนเป็นเด็กชอบว่าเราเเบบจิกๆ(น้าเรา)ถ้าไม่มีเหตุผมอะไรที่ว่าเราได้ก็จะจิกๆเเล้วคือนิสัยออกตอนม1ที่เเม่เราเสียก็ว่าเรามาทำเเบบนี้กับเราทั้งยายละน้ามาเป็นพันกว่าวันๆเวลาเรายุคนเดียวเราก็จะคิดถึงอื่นในอดีตเกี่ยวกับตาเเละเเม้ละก็ร้องไห้จาเราก็เป็นมะเร็งในสมองเหมือนกับเเม่ เเล้วทั้งคู่ก็ผ่าตัดเเต่ก็ทำได้เเต่ยืดเพราะมันสายไปละเราดูเเละทั้งตาละเเม่ยุบนเตียงที่บ้างเหมือนกันเเต่คนละเวลาเราเห็นทั้งคู่เสียชีวิตต่ิหน้าต่อตาเพื่อนในกลุ่มอีก2-3คนคือชอบพูดเเรงใส่คนอื่นทำใส่คนอื่นพอคนอื่นทำกลับก็เเบบเฮ้อ ไปรรก็ถูกลืมถูก2มาตฐาน อยู่บ้านก็นรกมันทรมาณจนตอนนี้เรารู้สึกอ้างว้างน้ากับยายบ้างครั้งก็ทำร้ายร่างกายเรายุไม่ได้มากเหมือนในข่าวเเต่ก็ฝ่ามือกับไม้เรียวหนังสุดไม้กวาด เหตุผมก็บ้างเราทำถ้วยน้ำจิ๋มตกหรือหาอะไรไม่เจอก็จะยึดทรศทั้งที่ไม่ใช่เงินของตัวเอง เหตุผลจริงที่พี่เราต้องไปยุกทมก็เพราะเเบบนี้เเหละเเต่เราจบม3ก็จะต่อที่นี้เพราะเรากลัวว่าเขาจะบูลี่เเละเราไม่มั่นใจในตัวเองกับหน้าตาเราจะคิดเเบบว่าทำไมเราต้องเจออะไรเเบบนี้อย่างน้อยคนอื่นก็ยังมีพ่อมีเเม่เเต่เราไม่มีอะไรเลยเราทำเรานอนร้องไห้ทุกคืนเพราะยายกับน้าเขาจะชอบด่าเราเราก็จะชอบคิดถึงอดีตหรือสิ่งที่ตัวเองพบเจอมันอดคิดไม่ได้หรือบ้างคืนเราก็สาปเเช่งน้าหรือยายว่าจ่ยๆไปหรือเจอเเบบเดียวกับในสิ่งที่ทำกับเรา บางครั้งเราก็คิดสั้น เราเคยฆตตเเต่ไม่สำเน๋จโดยเรานำน้ำยาปรับอากาศมาชีดเข้ากับน้ำเเข็งใสเพราะเรากลัวว่ารสชาตมันจะ.....สุดท้ายเเค่ปวดหัวกับปสดท้องเเต่ไม่มีใครรู้ ในท้ายที่สุดนี้เราเเค่คิดว่าเราไปฆ่าใครหรอหรือทำไรผิดทำไมเราต้องเจอเเบบนี้ ที่พิมพ์มาทั้งหมดเเค่อยากระบายเเละก็ปัญหาครอบครัวเเค่พูดคุยปรับความเข้าใจกันเเล้วมันจะดีขึ้นเราว่าหยุดโลกสวยมีเเต่จะโดนด่าเราทรมาณเราเหนื่อยบ้างครั้งก็อิฐฐานให้เราหลับละตายไปเลยเราอยากตายเเต่เรากลัวเจ็บ 4175ตัวอักษรเขียนมาได้ไง5555คนต้องไปเเต่งนิยายเเล้วละ ขอบคุณที่รับชมละครน้ำเน่าของชีวิตผม
ครอบครัวไม่ใช่เชฟโซนเพื่อนเเย่ไม่เหลืออะไรอ้างว้าง