- เป็น 16 นาทีที่จัดวางง่าย ๆ แค่การนำเสนอภาพถ่าย 3 รูป แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันทรงพลังทุกมวลสาร โดยทั้ง 3 รูปเป็นผู้เกี่ยวข้องกับการเมืองทั้งหมดภายใต้ Concept แด่ ผู้สูญเสีย , นักโทษการเมือง และผู้ถูกกระทำภายใต้รัฐไทย ผ่านหน้าประวัติศาสตร์การเมืองไทย 3 ยุคสมัยด้วยการใช้โทนสีขาว-ดำเพิ่มมนต์ขลังของบรรยากาศ , ฟื้นประวัติความเป็นมาจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในช่วงที่คนเหล่านี้ดำรงอยู่นอกเหนือจากการเคารพบูชาหรือเยินเยอสรรเสริญวีรกรรมความดีย์งาม (หน้า) ของพวกเขาที่ไม่รู้จะสรรหาคำใด ๆ ไปมากกว่าการบรรยายสรรพคุณออกเป็นตัวอักษรด้านล่างอีกที ในส่วนตรงนี้ดูตัวเล็กไปหน่อยอ่านลำบากเลยตัดสินใจดูแต่ภาพเอาอย่างเดียว เพราะแค่ดูภาพก็บ่งบอก Details อะไรหลายอย่างไว้มากเช่นกัน
- ในขณะที่นั่งดูภาพอย่างใจจดใจจ่อ จู่ ๆ ก็มีเปลวไฟผุดขึ้นมากลางหน้าแล้วค่อย ๆ ลามไปทีละนิดจนไหม้เป็นตอตะโก ถึงฉากนี้จะใช้วิธีถ่ายทำจากกล้องโทรศัพท์มือถือแต่ความง่าย ๆ แบบนี้ผมชอบความหมายที่สื่อออกไปบอกความรู้สึกขจัดระบายทุกสิ่งทุกอย่างจนสาแก่ใจแทนคนหลายล้านคนอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย ขณะเดียวกันก็แอบคิดจินตนาการไปไกลถึงความเปลี่ยนแปลงตัวรูปภาพกลายเป็นดอกไม้ใบหญ้าขึ้นมาเฉย
- ตัวละครนำหลักมีแค่ 3 คน ซึ่งแสดงได้ยอดเยี่ยมสมบทบาท แค่ทำหน้านิ่ง ๆ อย่างเดียว เปิดเรื่องมาถึงคนแรกกผมงงอยู่ว่าเป็นใคร พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกก็เลยปล่อยผ่านไป จากนั้นมาคนที่ 2 เอาแล้ว คนนี้หน้าหล่อที่คุ้นเคย ในใจผมคิดแว๊บนึงแล้วว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวพระเอกของเรื่องที่รอคอยตั้งแต่เห็นจาก Poster ของเรื่องนี้แล้ว ถึงในรูปจะมาทำเนียนซ่อนในเงาความมืดปกปิดหน้าตามากแค่ไหนแต่ลักษณะศีรษะทรงผมปาดข้าง และโครงหน้าทูย ๆ แบบนี้เป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ผมไม่มีวันลืม พอผ่านคนที่ 2 ไปเรียบร้อยปุ๊ป ช่วงเวลาที่รอคอยก็ได้มาถึงเมื่อคนที่ 3 ปรากฎขึ้นหน้าจอปั๊ป ผมนี้ยิ้มและขำในลำคอทันที (ไม่กล้าขำดังกลัวคนหันมามอง 55) คือ ไม่ได้ขำแค่หน้าตาหรือพฤติกรรมเรียกเท้าที่เรารู้ ๆ กิตติศัพท์กันดีแต่รู้สึกสาแก่ใจที่ได้ปลดล็อกทางความรู้สึกหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับพระเอกคนนี้มาก ๆ แต่ถ้าเพิ่มเวลาอีกก็ขอเรียนเชิญสมาชิกที่เหลือ อาทิเช่น ลุงซีอิ้วขาว , ลุงกำนัน , ลุงนิติกร , ลุงนักร้อง , อาเสี่ย รวมถึงผู้เกี่ยวข้องทั้งหลายร่วมพิธีเลี้ยงรุ่นส่งไปด้วยกันอย่างอบอุ่นเพื่อความสุขของคนอีกหลายล้านคน
- สรุป ชอบมาก ดีต่อใจ สาแก่ใจ และ รู้สึกดีที่ได้ระบายออกมาอย่างสบายใจ เล่าเรื่องง่าย ๆ เพียงแค่ใช้ภาพถ่าย 3 รูปพร้อมเตาอั้งโล่ก็บรรยายถึงเหตุการณ์ทางหน้าประวัติศาสตร์แต่ละยุคสมัยรวมถึงเป็นการบันทึกความทรงจำในเรื่องราวการเมืองที่เคยเกิดขึ้นผ่านการปกครองโดยบุคคลสำคัญของประเทศ (หรือของใคร ?) ทั้ง 3 คน ในอารมณ์ความรู้สึกมากมายจนบอกไม่หมดและจะถูกพูดถึงยันเหลนโหลนบวช อีกทั้งชื่นชมและยกย่องในความกล้าของผู้กำกับคุณโจ๊ก วิชาติ สมแก้ว ที่นำเสนอเรื่องได้ยอดเยี่ยม น่าประทับใจ สร้างสรรค์ในการเลือกนำเสนอจากการใช้เครื่องมือไม่กี่อย่าง อีกทั้งเป็นบทเรียนสำคัญเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ผ่านมา , ตระหนักถึงสิทธิและคำนึงในหลักประชาธิปไตยร่วมกันอย่างปกติสุข หลังจากดูจบกลับไปขำต่อเมื่อนึกถึงภาพคนเหล่านั้นลอยขึ้นมาหัวโดยเฉพาะตัวสุดท้ายนี้ที่ผมเห็นหน้ามันทีไรเป็นอันต้องของขึ้นทุกที
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
[CR] No.50 Cremation Ceremony : A Documentary By Vichart Somkaew
- เป็น 16 นาทีที่จัดวางง่าย ๆ แค่การนำเสนอภาพถ่าย 3 รูป แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันทรงพลังทุกมวลสาร โดยทั้ง 3 รูปเป็นผู้เกี่ยวข้องกับการเมืองทั้งหมดภายใต้ Concept แด่ ผู้สูญเสีย , นักโทษการเมือง และผู้ถูกกระทำภายใต้รัฐไทย ผ่านหน้าประวัติศาสตร์การเมืองไทย 3 ยุคสมัยด้วยการใช้โทนสีขาว-ดำเพิ่มมนต์ขลังของบรรยากาศ , ฟื้นประวัติความเป็นมาจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในช่วงที่คนเหล่านี้ดำรงอยู่นอกเหนือจากการเคารพบูชาหรือเยินเยอสรรเสริญวีรกรรมความดีย์งาม (หน้า) ของพวกเขาที่ไม่รู้จะสรรหาคำใด ๆ ไปมากกว่าการบรรยายสรรพคุณออกเป็นตัวอักษรด้านล่างอีกที ในส่วนตรงนี้ดูตัวเล็กไปหน่อยอ่านลำบากเลยตัดสินใจดูแต่ภาพเอาอย่างเดียว เพราะแค่ดูภาพก็บ่งบอก Details อะไรหลายอย่างไว้มากเช่นกัน
- ในขณะที่นั่งดูภาพอย่างใจจดใจจ่อ จู่ ๆ ก็มีเปลวไฟผุดขึ้นมากลางหน้าแล้วค่อย ๆ ลามไปทีละนิดจนไหม้เป็นตอตะโก ถึงฉากนี้จะใช้วิธีถ่ายทำจากกล้องโทรศัพท์มือถือแต่ความง่าย ๆ แบบนี้ผมชอบความหมายที่สื่อออกไปบอกความรู้สึกขจัดระบายทุกสิ่งทุกอย่างจนสาแก่ใจแทนคนหลายล้านคนอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย ขณะเดียวกันก็แอบคิดจินตนาการไปไกลถึงความเปลี่ยนแปลงตัวรูปภาพกลายเป็นดอกไม้ใบหญ้าขึ้นมาเฉย
- ตัวละครนำหลักมีแค่ 3 คน ซึ่งแสดงได้ยอดเยี่ยมสมบทบาท แค่ทำหน้านิ่ง ๆ อย่างเดียว เปิดเรื่องมาถึงคนแรกกผมงงอยู่ว่าเป็นใคร พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกก็เลยปล่อยผ่านไป จากนั้นมาคนที่ 2 เอาแล้ว คนนี้หน้าหล่อที่คุ้นเคย ในใจผมคิดแว๊บนึงแล้วว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวพระเอกของเรื่องที่รอคอยตั้งแต่เห็นจาก Poster ของเรื่องนี้แล้ว ถึงในรูปจะมาทำเนียนซ่อนในเงาความมืดปกปิดหน้าตามากแค่ไหนแต่ลักษณะศีรษะทรงผมปาดข้าง และโครงหน้าทูย ๆ แบบนี้เป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ผมไม่มีวันลืม พอผ่านคนที่ 2 ไปเรียบร้อยปุ๊ป ช่วงเวลาที่รอคอยก็ได้มาถึงเมื่อคนที่ 3 ปรากฎขึ้นหน้าจอปั๊ป ผมนี้ยิ้มและขำในลำคอทันที (ไม่กล้าขำดังกลัวคนหันมามอง 55) คือ ไม่ได้ขำแค่หน้าตาหรือพฤติกรรมเรียกเท้าที่เรารู้ ๆ กิตติศัพท์กันดีแต่รู้สึกสาแก่ใจที่ได้ปลดล็อกทางความรู้สึกหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับพระเอกคนนี้มาก ๆ แต่ถ้าเพิ่มเวลาอีกก็ขอเรียนเชิญสมาชิกที่เหลือ อาทิเช่น ลุงซีอิ้วขาว , ลุงกำนัน , ลุงนิติกร , ลุงนักร้อง , อาเสี่ย รวมถึงผู้เกี่ยวข้องทั้งหลายร่วมพิธีเลี้ยงรุ่นส่งไปด้วยกันอย่างอบอุ่นเพื่อความสุขของคนอีกหลายล้านคน
- สรุป ชอบมาก ดีต่อใจ สาแก่ใจ และ รู้สึกดีที่ได้ระบายออกมาอย่างสบายใจ เล่าเรื่องง่าย ๆ เพียงแค่ใช้ภาพถ่าย 3 รูปพร้อมเตาอั้งโล่ก็บรรยายถึงเหตุการณ์ทางหน้าประวัติศาสตร์แต่ละยุคสมัยรวมถึงเป็นการบันทึกความทรงจำในเรื่องราวการเมืองที่เคยเกิดขึ้นผ่านการปกครองโดยบุคคลสำคัญของประเทศ (หรือของใคร ?) ทั้ง 3 คน ในอารมณ์ความรู้สึกมากมายจนบอกไม่หมดและจะถูกพูดถึงยันเหลนโหลนบวช อีกทั้งชื่นชมและยกย่องในความกล้าของผู้กำกับคุณโจ๊ก วิชาติ สมแก้ว ที่นำเสนอเรื่องได้ยอดเยี่ยม น่าประทับใจ สร้างสรรค์ในการเลือกนำเสนอจากการใช้เครื่องมือไม่กี่อย่าง อีกทั้งเป็นบทเรียนสำคัญเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ผ่านมา , ตระหนักถึงสิทธิและคำนึงในหลักประชาธิปไตยร่วมกันอย่างปกติสุข หลังจากดูจบกลับไปขำต่อเมื่อนึกถึงภาพคนเหล่านั้นลอยขึ้นมาหัวโดยเฉพาะตัวสุดท้ายนี้ที่ผมเห็นหน้ามันทีไรเป็นอันต้องของขึ้นทุกที
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้