หลักภาวนา

ทิ้งว่าอันนี้เป็นกาย เป็นเวทนา เป็นจิต เป็นธรรม ออกไปก่อน การภาวนาคือการรู้ชัดในอารมณ์ปัจจุบัน เป็นสภาวะรู้จริงๆในจิต การภาวนาเป็นการเห็นการเปลี่ยนของจิตแต่ละขณะ ทุกข์เกิดขึ้นแล้วขณะมีอุปทาน การภาวนาจึงเริ่มที่การเห็นอะไรที่เป็นตัวทุกข์ก่อน ทุกข์คืออาการทางกาย เวทนา จิต ธรรม ที่จิตเข้าไปรู้ไปเห็น เมื่อเห็นอาการแต่ละขณะเป็นทุกข์ เปลี่ยนแปลงตั้งอยู่อย่างนั้นไม่ได้จึงสอนจิตให้ไม่ยึดกับอาการที่ปรากฏในจิต เมื่อจิตถูกอบรมดีแล้ว สภาพธรรมที่ปรากฏทั้งภายใน ภายนอก รวมทั้งตัวตน จึงเป็นเพียงสภาพธรรม