เมื่อฉันอยากแต่งกลอน

ก่อนจะเริ่มเขียนกลอนนี้มิมีรัก
ก่อนจะเริ่มประจักษ์สักคราหน
ก่อนจะเริ่มพิมพ์กลอนไร้กังวล
ก่อนจะฝนถ้อยคำลำนำใจ

ฝากความหวังให้พังไว้ท้ายบท
อยากจะมดเท็จกวีนี้หาไม่
แค่กลอนฉันออกมาจากดวงใจ
คงมิพรี้มิไพรในถ้อยคำ

เพียงแต่เริ่มเมื่อฟ้ามาหลังฝน
คนต่างคนต่างเพิ่มเติมความหมาย
สักแต่ว่ากุราดำจักร้องไห้
แล้วทำไมไม่ตามไปในนที

หากคำร้องทุ่งกุลาอาบฟ้าฝน
คนหนอคนมิใยรู้หมื่นความหมาย
สิบปากว่ามิเท่ากายากลาย
สิบความหมายมิรู้เท่าเจอกับตน

อันเมฆหมอกหยอกเล่นบนฟ้าพร่าง
หลังจากส่างกลิ่นดินสิ้นไอฝน
ฟ้าเอยฟ้าหมดสิ้นกลิ่นคำคน
เพียงเมฆฝนดิ้นรนวนกันไป

เพียงแมกไม้ธรณีมณีนก
สุดจะโบกขรรธรณีกับที่ได้
ต่างสุกงอมพืชพรรณแข่งขันไป
จบที่ใจใช่ที่ชมต่างคนมอง

เมื่อความจริงกับความฝันต่างกันคิด
สุดจะพินิจพิจรณาได้
อันความฝันหอมหวานละมุนใจ
ความจริงไซร้บากบั่นทันกายกรรม

ปล. กลอนนี้ไม่มีสัมผัสระหว่างบท