คือเราชอบคนๆนึงมากๆตั้งแต่สมัยประถม ตอน ป.5เราชอบเขามากๆไม่เคยชอบใครเท่าคนนี้เลยจนถึงทุกวันนี้ตลอด9ปีเราให้เพื่อนช่วยปรึกษาแล้วปรึกษาอีกเพื่อที่จะลืมคนๆนี้จนเพื่อนเราท้อจนเราไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตจนเราต้องหาคนคุยหรือคนที่เราชอบมาแทนที่เขาแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลยเราส่องเขาตลอดดูเขาห่างๆตั้งแต่จบ ป.6เราร้องซึมยาวเพราะไม่ได้เจอเขาแล้วแต่พอขึ้น มัธยม ม.ต้น เพื่อนเก่าเขาบอกกับเราว่าบ้านเขาอยู่ข้างๆโรงเรียนที่เราเรียนอยู่เราก็ดีใจคิดว่าจะได้เจอเขาก็ได้เจอจริงๆเราดีใจมากแต่พอเจอเท่านั้นเขากลับดูเย็นชาใส่เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนไม่ทักกันสักคำเราตามเขาไปทุกที่อยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไรเราคอยดูห่างๆเพราะเรารักเขามากๆเราซื้อของที่เขาอยากได้ไปห้อยหน้าบ้านเขาทุกวันแต่สิ่งที่เราได้กลับมาเป็นของที่เราเคยซื้อให้แทบจะไม่ได้ยุ่งกับมันเลยแล้วมีจดหมาย1ฉบับโดยที่เป็นแม่ของเขาเขียนไว้ยาวมากเราร้องไห้หนักมากเพราะเราทุ่มเทเพราะเขาเราอยากให้เขามีความสุขเหมือนที่เรา มีตั้งแต่ป.5จนจบม.6เราไม่เคยคิดที่จะลืมเขาเลยแต่มันทรมานมากทรมานที่สุด😭😭จนเขาขึ้นมหาลัยเราก็ยังรักเขาไม่เคยเปลี่ยนชีวิตนี้ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วให้เขามาสนใจความดีมันไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยต้องดีแค่ไหนเขาถึงจะสนใจเราเราเจ็บมากเจ็บที่สุดเวลาได้เห็นเขาเราหาทุกวิถีทางเพื่อนที่จะลืมคนนี้ๆอยากให้เขาออกมาหัวเราไม่อยากมานั่งคิดเวลาอยู่คนเดียวมันชอบคิดเองทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากจะคิดเราต้องรู้สึกยังไงต้องทำยังไงเขาไม่เคยเห็นความดีของเราเลยเห็นแต่สิ่งตลกๆทำอะไรก็ตลกๆไปหมดเราต้องดีขั้นไหนถึงจะได้ใจเขาอยากลืมเขาแล้วไม่อยากมานั่งทรมานชีวิตตัวเองอีกแล้วต้องทำยังไงให้เราลืมเขาได้โดยที่เราไม่ต้องฝืน😭😭
ต้องทำยังไงคะคนที่เราเคยชอบมาตลอด9ปีอยากลืมเขามากเลย😢