นิสัยเหมือนเด็ก จนมีคนคุยได้แค่บาง type

แต่ส่วนมากอาจคุยเรื่อนเปื่อยได้ช่วงแรก แต่ซักพักเขาจะเบื่อแล้วค่อยๆ เฟดตัวออกไป จนสุดท้ายผมก็ต้องไปหาอะไรทำคนเดียว เล่นเกม ดูนู้นนี่
ลองนึกถึงวันหยุดแล้วแม่สั่งให้เคุณอยู่เป็นเพื่อนกับน้อง  มันเป็นอะไรที่เซ็งสุดๆ  ผมมีสภาพไม่ต่างจากน้องคนนั้น   
ผมมีนิสัยพอคุยใครแล้วติดคนนั้นมากๆ เพราะเป็นคนไม่มีใครอยู่แล้ว เลยเผลอเติมเขาให้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต  พอเวลาเหินห่างเลยเจ็บมากๆ  กว่าจะตั้งลำหาคนคุยใหม่ได้มันก้ใช้เวลา  แถมพอพยายามปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นบ่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกเกลียดตัวเอง ที่ไม่ได้เข้าไปในใจใครได้เลย ผมพึ่งคนพบว่าตัวเองเป็นคนปกพร่องทางด้าน eq และต่อให้ฉลาดแค่ไหน นิสัยก็เหมือนแค่เด็กคนหนึ่ง  เลยไม่ทรมาณตัวเองโดยเลิกการ acting วางมาดวางตัวเองให้ตัวเองดูมีวุฒิภาวะแล้ว  มันทำให้ผมมีตัวตนมากขึ้น  เวลาผมพิมพ์อะไร สำนวนของผมอาจดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ  แต่สังเกตุผมจะพิมพ์ผิดและมีสับสนในการเลือกคำอยู่   ผมเป็นคนที่พัฒนาการทางภาษาช้า  แต่พอลองอ่านลองพิมพ์บ่อยๆ  มันก็เริ่มเป็นร่างขึ้นมา อ๋อ นี่อาจเป็นสาเหตุที่คนไม่อยากตุยกับผมด้วย