คุณพ่อเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย ต่อสู้มา3-4 ก็เสียชีวิตอย่างสงบ(แต่ตาไม่หลับ) ที่สงบอาจจะเพราะรับยามอร์ฟีน ก็มีผมและแม่คอยดูแลมาตลอดที่รักษาตัวมา แต่จะหนักที่ผมดูแลเยอะที่สุด เพราะอายุไม่เยอะ คล่องแคล่ว ยืดหยุ่นได้ดี แต่หลังๆไม่ไหวเพราะคุณพ่องอแงเอาแต่ใจ ดูแลทั้งเข้าคีโม
และพักฟื้นที่บ้าน ลูกคนอื่นๆอยู่คนละบ้านช่วยส่งค่าใช้จ่ายมาเล็กน้อย 
หลังจากเผาร่างคุณพ่อเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ที่บ้านก็เหลือผม แม่และป้า
ซึ่งป้ากับแม่กลัวผีพ่อมาก กลัวแบบไม่กล้าเข้าไปในตัวบ้านตามลำพัง ต้องเรียกป้าไปเป็นเพื่อน ป้าก็พอป้าเช่นกัน จะกลัวอะไรนักหนา 
ตอนนอนจะลากผมไปนอนเป็นเพื่อน ผมดุ เอาเลยไม่กล้าละ
ตอนสองคนนี้สาวๆ เขาไม่กลัวอะไรเลยแม้กระทั่งผี แล้วมาเพิ่งกลัวอะไรตอนนี้ แล้วก็ผัว,ญาตตัวเองด้วย 
แต่ผมเฉยๆ  เชื่อว่าผีมีจริง ไม่ได้ลบหลู่ แต่เรารู้นิสัยผีไง เขาไม่ได้มาหลอก เขาแค่กลับมาใช้ชีวิตปกติอยู่คนละภพ
ก่อนนี้ตั้งแต่เด็กจนโต ผมกลัวผีจนขี้ขึ้นสมอง ปัจจุบันอายุ30 ได้เรียนรู้ว่า ที่แท้จริง ผีไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย เขาก็เหมือนกันกับเรา
แค่ไม่มีกายหยาบ ผีหักคอ,บีบคอคนมีแต่ในละครและภาพยนต์
คน/มนุษย์นี่แหละ คือสิ่งที่อันตราย และน่ากลัวที่สุดในโลก
อยากจะบอกว่า ผมนั่งพิมพ์อยู่เนี่ย  19.40น. ทั้ง2นาง คนใดคนนึงยังไม่กล้าเข้าบ้านนะ อีกคนนึงซักผ้าตากผ้าอยู่ ต้องรอให้เสร็จ ถึงกล้าเข้าพร้อมกัน ส่วนห้องผมอยู่บริเวณหน้าบ้าน ห้องเขาอยู่ข้างในลึก
ที่สำคัญ สองคนนี้เข้าวัดทำบุญตลอดนะ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ กลัวไม่เข้าเรื่อง เหนื่อยใจ