หมออยากให้เราแอดมิท อยู่45วัน เราขอกลับมาบ้าน เราอยู่คนเดียว เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เราเตรียมตัวอยากหลับในรถ ทานยานอนหลับ ต่อท่อไอเสียรมในรถ แล้วเราคิดว่าน่าจะหลับโดยไม่ตื่น เราคิดวนๆเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา ยังไม่รู้จะตัดสินใจตอนไหน ยาที่ได้มาจะช่วยเราได้จริงๆใช่ไหม ตื่นมาตีสองก็คิดแบบเดิมอีกแล้ว ไม่อยากเดินทางต่อแล้ว ทุกคำคิดบวกให้ติดถึงพ่แม่ทีมีมาทำไม่ยังไม่พอที่จะช่วยเรา ลูกขอโทษ เราไม่อยากเล่าความทุกข์ให้ใครฟัง ตื่นมาเรานอนร้องไห้ตลอดไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้ โรคนี้ทำเราเศร้าใจ ที่เขียนระบายเอาไว้ ถ้าวันหนึ่งไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว อย่างน้อยก็ได้เขียนถึงความรู้สึกตัวเอง กลัวทนความรู้สึกตัวเองไม่ไหว เราเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ถึงขนาคกระดูกคอหักผ่าตัดใส่เหล็กดามคอแขนซ้ายหักสะบั้นเกือบขาดตัดกระดูกทิ้งสองเซนเพราะว่าติดเชื้อในกระดูก เชื้อจะอยู่เป็นเพื่อนเราไปตลอดชีวิต ผ่าตัดใหญ่แปดรอบตัดเอากระดูกสะโพกซ้ายขวาไปถมช่วยแขนซ้าย แต่ยกของหนักไม่ได้ตลอดชีวิต รักษาตัวเองปีกับสองเดือน แต่เราก็รอดชีวิตมาปรกติ หมอบอกรอดปาฏิหาริย์มาก ในระหว่างรักษาตัวเองคนรู้จักกเอาเงินเราไปสองล้านห้า เราก็ต้องมารับผิดชอบเงินก้อนนี้อีกเดือนล่ะเจ็ดหมื่นกว่าบาท ชีวิตนี้เราจะผ่าบททดสอบทางร่างกายและจิตใจได้แค่ไหน ตายไปก็จบละครฉากนี้ล่ะครับไม่อยากเล่นต่อแล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาอ่าน ใครจะเขียนคอมเมนท์อะไรตามสะบายนะครับ RIP Rest in peace จะให้คิดดูใครที่แย่กว่าเราหรือเป็นเหมือนเราไม่ไหวเราอยู่กับตัวเองมันไม่มีอารมณ์สตินึกถึงอะไรเลย เหมืนค่า100บาทแต่ละคนไม่เท่ากัน มัจมอยู่กับความดำมืดในใจ ตอนนี้อดทนต่อสู้กับความรู้สึกนี้มาก อยากกอดจังเลยตอนนี้มันหนาวหัวใจ ตอนประสบอุบัติเหตุเราจำความรู้สึกได้ว่ามันหนาวมากมันเย็น😔😔😔🥺🥺🥺ดูว่าจะผ่านด่านจิตใจได้ไหมด่านนี้ ถ้าผ่านไม่ได้ยอมแพ้ล่ะ