คือ เรามีเพื่อนเป็น introvert และเป็นพวก ปฏิเสธคนไม่เป็นจนเราเริ่มไม่ชอบแต่ก็พยายามเข้าใจเพื่อน และที่เราไม่ชอบเราก็มีเหตุผลของเรา เวลามี่เราลาป่วยและคุณครูจะชอบให้จับงานกลุ่มนางก็มีคนชวนนะเราก็ว่าดีออกแต่นางไม่เสนอชื่อให้เราเลยหรือเสนอช้าคนมันก็เต็ม เราก็ไปทำงานกับคนอื่นแต่ด้วยความที่เราก็ introvert และกลุ่มเราเป็นคนที่ไม่สนิทกับเราแถมเป็นกลุ่ม ผ.ช แต่กลุ่มนางเป็นหญิงล้วนแถมนางก็ดูมีความสุขดีแถมทำงานกันดีด้วยกลุ่มของเราไม่ค่อยเียบร้อยแถมเราแทบจะไม่มีใครแบ่งงานให้เราเลย...พอมองไปฝั่งนางก็รูสึกอิจฉา และพอเวลาผ่านไปนางเข้ากับหลายคนได้ทั้งที่นางก็น่ารักนิสัยดีแหละแต่ก็ ทั้งที่เราฝืนเป็น extrovert ที่นิสัยดีคอยช่วยเหลือคนอื่นเก็บอารมณ์และอาการเก่งเพื่ออยากเข้ากับคนอื่นในโรงเรียนได้ แต่เรากลับเข้ากับคนได้น้อยกว่าเธอ แต่เราก็ยังดูแลเธอแบบเพื่อสนิทปกติที่ดีต่อกัน แต่ตัวเราก็ยังมีอารมณ์ที่ปนกับความเสียใจ,น้อยใจ ขอบอกไว้ตรงนี้เราไม่ได้อยากมีเพื่อนเยอะแต่อยากเข้ากับคนอื่นได้เราน้อยใจที่นางเข้ากับคนอื่นได้ดีจนนาง"แทบจะลืมเรา"เราเลยลีกเลี่ยงอารมณ์ของตัวเองและปล่อยให้นางมีความสุขกับคนอื่นไป และใส่หูฟังตัวโปรดนั่งอยู่คนเดียววินาทีนั้นเราไม่อยากรอเข้าเรียนแล้วรู้สึกอยากกลับบ้านมาก 

ผ่านมาอีกยาว ในวันที่เราไม่สบายมากๆตอนเข้าแถวน้ำตาของเราไหลยาวเลยค่ะจนแถวปล่อยจนโฮมรูมเราก็ยังไม่หยุดร้องแต่พอบอกนาง นางก็บอกว่า"โอ๋โอ๋น้า5555" แบบก็ไม่ได้อะไรทั้งที่นางก็เห็นว่าเราร้องให้หนักมากจริงๆแต่เราเคืองที่นางขำนี่แหละเคืองมากไปแต่ทนใช้ตอนนั้นเราทนสุดจนบอกครูและรอห้อง พยาบาลรอผู้ปกครองมารับ แต่อย่าเพิ่งงงว่าเรามา รร. ทำไมทั้งที่ไม่สบายขนาดนั้นจริงๆเรากะจะหยุดวันเดียวของวันก่อนหน้านี้แต่พอลองมาเพราะว่ากลัวว่าจะตามงานเพื่อนไม่ทันมากๆเลยฝืนมาแต่ก็ไม่ไหว งั้นจบแค่นี้ละกันค่ะขออนุญาตระบายและแชร์ประสบการณ์ในนี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ(ไม่ดราม่านะคะ)