ต้องไปรับไปส่งน้องสาวทุกวันที่น้องไปทำงาน

เราเช่าบ้านอยู่ น้องมาขออยู่ด้วย เนื่องจากว่าน้องสาวจะต้องไปฝึกงานที่ รพ. เอกชนแห่งหนึ่ง เป็นระยะเวลา 3 เดือน และถ้าได้งานที่นั่นก็อาจจะอยู่กับเราไปตลอด เพราะน้องก็ไม่อยากจ่ายค่าเช่าห้องเอง เลยจะขออยู่กับเราส่วนค่าใช้จ่ายเราเป็นคนจ่ายหมดทุกอย่างรวมถึงค่าอาหารการกินของใช้ต่างๆ และเราเป็นพี่สาวจะต้องไปรับไปส่งทุกวัน เพราะแม่บอกให้ทำ ตอนเช้าไปส่งตั้งแต่ 07.00 น. ไปรับทุกวัน 16.00 น. เราบอกให้แม่เอารถมอเตอร์ไซต์อีกคันที่อยู่บ้านแม่มาไว้ให้น้องขับไปทำงาน แต่แม่ไม่เอามา จะให้เราไปรับไปส่งทุกวัน จนเป็นชีวิตประจำวันเหมือนเป็นแท๊กซี่หรือแกร็บที่มีหน้าที่ไปรับไปส่ง ถ้าไปรับช้าหน่อยน้องก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่เรา ทั้งๆ ที่เอาจริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเราเลย โตอายุ 19 ปีแล้ว เรื่องของเรื่องหรือปัญหามันมีอยู่ว่ามีรถมอเตอร์ไซต์คันเดียว บอกแม่เอาอีกคันมาก็ไม่เอามา จะปัดความรับผิดชอบในการไปรับไปส่งน้องไปทำงานให้เราคนเดียว ทั้งค่าอาหารต่างๆ แม่ก็ไม่ค่อยอยากส่งให้ และน้องก็ยังไม่ได้ทำงานเลยยังไม่มีรายได้ 
.....จนวันหนึ่งที่เราไปรอรับน้องกลับจากที่ทำงาน แต่ยังไม่เห็นออกมาเลยโทรไปหา ส่งข้อความไปหาก็ไม่มีการตอบรับ เลยคิดว่าเดี่ยวค่อยมารับ เดี่ยวแวะไปซื้อกับข้าวที่ตลาดรอ ... น้องเลยโทรกลับหาเรา บอกเพิ่มเลิก ... เราเลยตอบไปว่าตอนนี้อยู่ตลาด รออยู่นั้นก่อนเดี่ยวไปรับ ... เลยบอกน้องว่าไปรออยู่ตั้งนานไม่เห็นออกมา ... น้องตอบกลับและขึ้นเสียงใส่เล็กน้อยว่า เอ้า! เพิ่งเลิก! เราเลยวางสายไป และรีบไปรับน้อง.... ไปถึงน้องก็เงียบไม่พูดอะไรกับเรา เราก็โกธรเหมือนกันที่ตะคอกใส่เรา น้องก็โกธรเหมือนกันว่ามารับช้า โทรหาเราหลายรอบแต่ไม่มีคนรับ แต่ตอนน้องโทรมาเราไม่ได้รับ เพราะเราขับรถ กลับไปถึงบ้านก็ไม่พูดอะไรกัน ต่างคนต่างเข้าห้อง 
.....เข้าอีกวันหนึ่งเราต้องไปส่งน้องไปทำงานอีก ช่วง 7.00 น. พอถึงที่ทำงานน้องไม่พูดอะไรสักคำ พอรถจอดก็เดินหนีไปเลย แม้แต่คำว่า โอเคไปก่อนนะ หรือ ขอบคุณ หรือ ยกมือไหว้ก็ไม่มี เราควรทำอย่างไรดี แต่ต้องบอกก่อนว่าน้องเป็นคนที่อีโก้สูง พ่อแม่จะเอาใจตลอด  และเค้าก็เป็นคนโกธรง่าย บอกสอนอะไรนิดๆหน่อยๆ ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ เงียบ ไม่พูด เวลาเราคุยด้วยก็เหมือนไม่อยากคุยด้วย แบบนี้ต้องทำยังไงดีคะ หรือจะต้องจัดการแบบไหนดี

อัปเดต ตอนนี้น้องได้ทำงานแล้ว แล้วก็อาศัยอยู่กับเรา แต่เราก็เป็นคนจ่ายค่าเช่น ค่าน้ำ ไฟ และอื่นๆ ส่วนน้องก็มีเงินเดือนก็สามารถซื้อของกินของใช้ได้ด้วยตัวเอง แต่ค่าไฟคา่น้ำ ค่าเช่าบ้าน และอื่นๆ เป็นเรา แถมเรายังเป็นคนที่หาซื้อรถมือสองมาไว้ให้น้องขี่อีกต่างหาก แต่นิสัยน้องก็ยังเป็นคนที่ขี่โกรธ เอาแต่ใจเหมือนเดิม เวลาบอกให้ประหยัดนุ่นนี่ ช่วยกัน หรือบอกในสิ่งที่ควรทำ ก็จะมีอาการโกรธมห้เรา ไม่พอใจ เงียบ เช่นเคย เวลาเราเริ่มพูดคุยกับเค้า น้ำเสียงของเค้าก็จะพูดกับเรา ตอบคำถามเราด้วยนำเสียงที่ไม่เหมือนเดิม เหมือนไม่เต็มใจที่จะตอบ หรือพูดคุยกับเรา เวลาเราอยู่บนบ้านในห้องนอน น้องนั่งอยู่ชั้นล่างหน้าทีวี แต่พอเราลงไปนั่งด้วยข้างล่าง เค้าก็จะขึ้นมาข้างบนห้องเค้า เหมือนไม่อยากคุยกับเราหรือไม่อยากนั่งคุยหรือแม้แต่เวลากินข้าวเค้าก็จะให้เรากินเสร็จแล้วเค้าค่อยลงมากิน หรือรีบกินก่อนเราแล้วขึ้นไปข้างบน อะไรประมาณนี้ คิดว่ามันไม่โอเค ให้ที่อยู่ที่พักอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างแต่รู้สึกว่าเค้าไม่ได้เห็นค่า แต่น้องจะมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่รู้จักกันมานานเพื่อนเช่าอยู่ห้องเช่า พอเวลาเพื่อนไม่สบายเค้าจะชอบไปดูแลซื้อข้าวซื้อน้ำให้กิน พาไปหาหมอ เวลาพ่อของเพื่อนเค้าบอกอะไรเค้าก็จะฟังหมด แต่ต่างจากเราที่เวลาเราไม่สบาย ปวดท้อง ไม่มีแม้แต่คำถาม หรือหาคนออกไปซื้อยาให้ก็ไม่มี  ล่าสุดเลยตัดสินใจบอกน้องไปว่า เตรียมหาห้อง หาที่อยู่ไว้เลยนะ เพราะว่าจะย้ายออกแล้ว ให้ไปหาที่อยู่เอาเอง แต่คิดว่าน่าจะย้ายไปอยู่จังหวัดอื่นเพราะไม่อยากแบกรับหรือรับผิดชอบใคร ตอนนี้ชีวิตเหมือนมีลูกเลยค่ะ ทั้งๆ ลุกก็ยังไม่มี ส่วนแม่ก็ไม่อยากให้เราย้ายไปอยู่จ.อื่น เพราะกลัวว่าน้องจะได้จ่ายค่าห้องเอง แล้วกลัวว่าน้องจะไม่มีเงินพอที่จะส่งให้ตัวเอง เพราะว่าตอนนี้น้องไม่ได้จ่ายค่าอะไรเลย ไฟ น้ำ เน็ต เช่าบ้าน น้ำมัน เราจ่ายหมด แต่ตอนนี้โชคดีที่ไม่ได้จ่ายค่ากับข้าวให้ทุกมื้อเพราะเค้าทำงานเป็นพนง.มีเงินเดือนแล้ว