แรกๆ ที่ให้ไปส่งคือช่วงที่งานของอาจารย์เยอะมาก ต้องมาซื้อของนู่นนี่เยอะแยะไปหมด ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็กลับรถรับส่งกลัวว่าตกรถกลับบ้านไม่ได้ ขอให้ไปส่งได้ไหม เราก็โอเคไป แต่เมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไปเรื่อยๆ ทีนี้เพื่อนคนนั้นไม่ยอมนั่งรถรับส่งกลับแล้ว บอกว่าพาไปซื้อนู้นซื้อนี่หน่อย เดี๋ยวไปตรงนู้นเดี๋ยวไปตรงนี้ จนเราเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เพราะก็ต้องรีบกลับบ้าน ไม่ใช่ไม่เคยปฏิเสธเคยบอกไปว่า ที่บ้านให้รีบกลับบ้านไปส่งไม่ได้ ห้ามเกินเวลานี้ต้องถึงบ้าน แต่เพื่อนคนนั้น ก็พูดว่าไปส่งทัน เรากลับทันอยู่แล้ว ส่วนเรื่องค่าน้ำมัน แรกเลยเราเก็บสี่สิบ สี่สิบห้าไปอยู่ไม่ถึงสองวัน เพราะเพื่อนบอกแพงไปจนเราเก็บสามสิบก็โอเค แต่ถ้าทำเพื่อนไม่พอใจมันก็จะกดราคาเราลงหาว่าเราเรื่องทำอย่างนู้นอย่างนี้ จนเราเงียบไปนานไม่ทักไม่ทวงค่าน้ำมันเป็นเดือนๆ ซึ่งเราก็คิดว่าเพื่อนมันจะคิดได้ว่าต้องช่วย แต่ก็ไม่เลย จนเราต้องออกปากบอกอีกว่าถ้าให้ไปส่งต้องจ่ายค่าน้ำมัน เพราะเราก็ยังต้องขอเงินที่บ้านอยู่ และความที่ห้าสิบก็แพงไปสี่สิบก็แพงไป สุดท้ายก็เหลือแค่วันละสองศูนย์ ซึ่งก็แทบจะไม่พออยู่ดีเพราะบ้านเราทั้งสองอยู่กันคนละฟากน้ำ มีเหตุการณ์ที่เราจงใจไม่เอารถไปเรียนปรากฏว่าโดนเพื่อนคนนั้นด่ายับ ว่าโง่บ้าง ปัญญาอ่อนบ้าง ต้องมารอรถกลับ​อีก...