"ตัวของตัวเอง" มีอยู่จริงหรือไม่ครับ?

ผมเห็นคนหลายคนเขาจะชอบพูดถึงคำว่า "เป็นตัวของตัวเอง" ผมเลยสงสัยว่าการเป็นตัวของตัวเองว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่เดิมหรือถูกสร้างขึ้น ทำไมต้องบัญญัติความเป็นตัวเองขึ้นมา? วินาทีที่คนรับรู้ถึงความเป็นตัวเองถ้าหลังจากนั้นผมไปแกล้งให้เขาสะดุ้งจนลืมที่ยึดถือความคิดเมื่อกี้ ขณะที่เขาลืมความคิดนั้นความเป็นตัวเองยังมีอยู่ไหม? ละคำถามนี้ก็เป็นคำถามที่แย่เพราะการจะตอบและให้เหตุผลว่ามีอยู่หรือไม่มีอยู่ก็ยังเป็นคำตอบที่เกิดจากความคิดที่ต่างขณะกับที่คิดว่าตัวเองรู้ว่ามีความเป็นตัวเองอยู่ อยู่ดี   ละการที่คนรับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเองของแต่ละคนมันเหมือนหรือต่างกันอย่างไร? ถ้าต่างกันแสดงว่าตัวของตัวเองก็ไม่มีการจำกัดความโดยชัดแจ้งถ่องแท้กลายเป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่ทราบโครงสร้างแต่ส่งผลต่อความรู้สึกได้ คือเป็นสิ่งที่ต้องเกิดร่วมกับการนึกภาพอื่นๆหรือนึกถึงเหตุการณ์อื่นๆเข้ามามีปฏิสัมพันธ์กับคำๆนี้ ถ้างั้นการที่ให้คนตระหนักถึงการเป็นตัวเองซึ่งเป็นข้อมูลทางความคิดหนึ่งเข้าหัวไปจะทำให้เกิดปัญหามากกว่าแก้ปัญหาชีวิตหรือไม่ครับ?  คือการที่เราพยายามทำให้คำนี้อุบัติขึ้นเพื่อให้คนจับยึดซึ่งเจตนาเพื่อแก้ปัญหาทางใจ แต่ในทางหนึ่งก็อาจเป็นตัวที่ทำให้เกิดซึ่งปัญหาทางใจเพิ่มขึ้นจากการที่สิ่งนี้ไปยึดโยงกับโครงสร้างความคิดอื่นๆ?

 ถ้าถามถึงตัวผม ผมเองก็ไม่ทราบว่าความคิดแต่ละขณะไหลมาและไหลไปอย่างไรพอยิ่งรู้ตัวแบบละเอียดพอ ก็ไม่ทราบว่าผุดมาจากไหน? จากที่เคยคิดว่ารู้พอตั้งสติลึกๆก็ไม่รู้จริงๆละ สิ่งนี้มันดูใช้ความลึกซึ้งทางความคิดไม่ได้เพราะทุกความลึกซึ้งทุกความซับซ้อนก็ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาโดยหาทางการสืบเสาะไม่พบ โครงสร้างทางเหตุผลใดๆก็ดูเป็นเพียงตัวแทนในการเข้าถึงความเข้าใจของสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้น การคิดของผมไม่ได้เอื้อต่อการที่จะต้องมีตัวตนผมอยู่จริงเลย มีแต่การไหลไปเรื่อยๆของความคิดอย่างไม่ทราบเหตุที่มา อยู่ที่จะจับยึดกับอะไรเพื่อจะออกมาเป็นสื่อสารสร้างความเข้าใจ หรือ ปฏิบัติตัวใดๆ กับคนในสังคมเท่านั้น