อยู่กับแม่เลี้ยง แล้วของส่วนตัวหายตลอด

ตั้งแต่เด็กเรามีของที่แม่แท้ๆของเราให้ไว้ เช่น แหวน วันนึงพออยากหยิบมาใส่ ก็หาไม่เจอค่ะ เราเลยสงสัยแต่ก็แอบคิดว่าเราอาจจะไปวางผิดที่ เลยหาย ทำใจแล้ว แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เราสงสัยแม่เลี้ยง เลยไปค้นของของแม่เลี้ยง เราก็พบแหวนเราค่ะ แต่ตอนนั้นยังเด็กเราคิดว่าถ้าเอาคืนมา แกจะรู้ว่าเราไปค้น เลยปล่อยไว้แบบนั้น บอกพ่อก็ไม่ได้ค่ะ เพราะพ่อเข้าข้างแม่เลี้ยงตลอดค่ะ เราไม่รู้จะพูดกับใคร ตั้งแต่นั้นมา ของเราหายเรื่อยๆเลยค่ะ หนังสือที่แม่เราซื้อให้ เค้าก็เอาไปให้ลูกเค้า แต่ไม่เคยขอหรือบอกเรา เราทุกข์ใจมากค่ะ เพราะจริงๆมันเป็นของๆเรา ถ้าเราทำถามหรือฟ้องพ่อ แค่แม่เลี้ยงรู้ แกก็จะไปทะเลาะ ว่าพ่อค่ะ สุดท้ายพ่อจะขอให้เราไปขอโทษ ทั้งๆที่เราไม่ผิดเลย โตขึ้นมาเลยเป็นปมไปตลอด  เวลาเราซื้อของอะไร เรากลัวเค้าขโมยอีก เราก็แอบไว้ค่ะ วันไหนที่เค้าอยู่บ้านเราระแวงมาก บางครั้งเราจะเอาของเราไปด้วยตลอดเวลา แต่บางครั้งก็ลืม! ผลที่ได้คือของที่เราเก็บเงินมาจากน้ำพัก น้ำแรงที่เราทำงานหายอีกแล้วค่ะ เราร้องไห้หนักมาก แต่ไม่กล้าถามใครเลยว่าของหายไปไหน จริงๆเราอยากทำใจ ปล่อยไป แต่เราไม่เข้าใจทำไมเค้าถึงชอบเอาของรักของเราไปค่ะ