พุทธเวไนย ธัมมเวไนย สาวกเวไนย

สาเหตุที่พระพุทธองค์ทรงรับคำกราบทูลของมารเพื่อทรงปลงพระชนมายุสังขาร ก็เพราะพระองค์ทรงเล็งเห็นแล้วว่าสาวกประเภท "พุทธเวไนย" ไม่มีแล้ว หาใช่พระองค์ทรงหมดปฏิภาณในการโต้ตอบกับมารไม่....ดังนั้น ที่เหลือออยู่ในยุคถัดมาก็เป้น "สาวกเวไนยและธรรมเวไนย" ทั้งสิ้น.....

       "ก็เพราะเหตุไร พระผู้มีภาคเจ้าสามารถดำรงอยู่ตลอดกัปหรือเกินกัป จึงไม่ดำรงอยู่ตลอดกาลเพียงเท่านั้น ทรงปลงอายุสังขารตามที่มารขอร้อง
เพื่อให้ปรินิพพาน ? เพราะพระผู้มีพระภาคเจ้ามิได้ทรงปลงอายุสังขารตามมารขอร้อง จักไม่ปลงอายุสังขารตามที่พระเถระขอร้องก็หามิได้ แต่
ว่าหลังจาก ๓ เดือนไป พระองค์ทรงปลงอายุสังขาร เพราะพุทธเวไนยไม่มี ธรรมดาว่า การดำรงอยู่แห่งพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทั้งหลาย ก็
เพียงเพื่อจะแนะนำเวไนยสัตว์ เมื่อเวไนยชนไม่มี พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทั้งหลาย จักดำรงอยู่ด้วยเหตุอะไร ก็ถ้าว่าพระองค์จะพึงปรินิพพาน
ตามที่มารขอร้อง ก็จะพึงปรินิพพานก่อนหน้านั้นทีเดียว"
       "บุคคลมี ๒ จำพวก คือ พุทธเวไนย ๑ สาวกเวไนย ๑. ในสาวกเวไนยพระสาวกแนะนำบ้าง พระพุทธเจ้าทรงแนะนำบ้าง ส่วนในพุทธเวไนย พระสาวกไม่สามารถแนะนำ พระพุทธเจ้าเท่านั้นทรงแนะนำได้"
       "อนึ่ง สัตว์เหล่าใด เป็นพุทธเวไนย เป็นเผ่าพันธุ์แห่งสัตว์ผู้จะตรัสรู้ ทั้งหมดนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงแนะนำด้วยพระองค์เองอย่างสิ้นเชิง. ส่วนสัตว์เหล่าใด เป็นสาวกเวไนย และเป็นธรรมเวไนย สัตว์แม้เหล่านั้น อันสาวกเป็นต้นแนะนำแล้ว ย่อมถึงและจักถึงซึ่งการนำไปให้วิเศษได้. เพื่อประโยชน์ใด พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงปรารถนาเฉพาะอภิสัมโพธิญาณ เพราะให้ประโยชน์นั้นสำเร็จโดยแท้จริง พระอภิสัมโพธิญาณจึงเป็นคุณถ่องแท้ ไม่ผิด ไม่กลายเป็นอื่น"
พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับมหามกุฏฯ) เล่มที่ ๔๔ สุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่มที่ ๑ ภาคที่ ๓ หน้าที่ ๕๙๒ ข้อที่ ๑๓๑ หน้าที่ 592

พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับมหามกุฏฯ) เล่มที่ ๑๙ สุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ เล่มที่ ๑ ภาคที่ ๒ (ต่อ) หน้าที่ ๙๗ ข้อที่ ๔๐๔ หน้าที่ 97
พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับมหามกุฏฯ) เล่มที่ ๔๔ สุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่มที่ ๑ ภาคที่ ๓ หน้าที่ ๒๔๘ ข้อที่ ๖๒ หน้าที่ 248 ดูน้อยลง

— กับ Roy Taathaata และคนอื่นๆ อีก 3 คน

เครดิต -- https://web.facebook.com/groups/voidom/permalink/502428931767543/