แม่เราเป็นพี่คนโต มีน้อง5คน ทั้ง5คน ไปอยู่กรุงเทพหมด ฐานะดีทุกคน ไฮโซ สำหรับเราเลย เวลาญาติมาเยี่ยม เราอึดอัดไม่กล้าพูด แม่เราจนค่ะ เราลูกคนเดียว เลี้ยงพ่อแม่ ญาติก็ให้หยิบยืมบ้าง เวลาเดือดร้อน เราขอบคุณมากๆที่ช่วย
เวลาญาติมา แม่ดูแลดีมากๆ ลูกๆเขาตื่นกี่โมงก็ได้ อยากกินอะไรก็ได้กิน ทั้งๆที่เราเป็นน้องเล็กด้วยซ้ำ เขาไปเที่ยวได้ แต่เราไปไม่ได้ ต้องอยู่เก็บกวาด ล้างจาน ทุกครั้ง ที่ญาติมา เราน้อยใจมากๆว่า ทำไมถึงมีแค่เราที่ทำคะ ทำไมไม่ช่วยกัน เราเห็นแม่เราเก็บคนเดียว ทนไม่ได้ เลยอาสาทำแทนแม่ทุกครั้ง
แม่เราว่าเราว่าชอบหนีเวลาญาติมา เราจะหนีตอนเค้าเริ่มกินข้าวค่ะ ไปบ้านข้างๆ ไปนั่งรอเขากินเสร็จ ไม่ใช่เขาไม่ชวนกินนะคะ เขาก็ชวน แต่เราไม่มีความอยากกินเลย ต้องนั่งฟังเขาคุยอะไร เราก็งง ไม่เข้าใจ มันไม่มีความอยากนั่งฟังเลยค่ะ แม่เราด่าตลอด ทุกครั้ง ทำน้อยใจถึงขั้นที่ว่า จะให้เราเกิดมาทำไมด้วยซ้ำ ถ้าเราต้องมาเป็นแบบนี้
แม่กับเราเหมือนคนใช้ แต่ทำไมแม่ดูไม่เดือดร้อนอะไรที่โดนใช้แบบนั้น ทั้งๆที่แกแก่สุด เราห่วงแม่ แต่แม่ห่วงแต่คนอื่น
น้อยใจแม่ ที่เห็นญาติทุกคนดีกว่า ผิดมั้ยคะ
เวลาญาติมา แม่ดูแลดีมากๆ ลูกๆเขาตื่นกี่โมงก็ได้ อยากกินอะไรก็ได้กิน ทั้งๆที่เราเป็นน้องเล็กด้วยซ้ำ เขาไปเที่ยวได้ แต่เราไปไม่ได้ ต้องอยู่เก็บกวาด ล้างจาน ทุกครั้ง ที่ญาติมา เราน้อยใจมากๆว่า ทำไมถึงมีแค่เราที่ทำคะ ทำไมไม่ช่วยกัน เราเห็นแม่เราเก็บคนเดียว ทนไม่ได้ เลยอาสาทำแทนแม่ทุกครั้ง
แม่เราว่าเราว่าชอบหนีเวลาญาติมา เราจะหนีตอนเค้าเริ่มกินข้าวค่ะ ไปบ้านข้างๆ ไปนั่งรอเขากินเสร็จ ไม่ใช่เขาไม่ชวนกินนะคะ เขาก็ชวน แต่เราไม่มีความอยากกินเลย ต้องนั่งฟังเขาคุยอะไร เราก็งง ไม่เข้าใจ มันไม่มีความอยากนั่งฟังเลยค่ะ แม่เราด่าตลอด ทุกครั้ง ทำน้อยใจถึงขั้นที่ว่า จะให้เราเกิดมาทำไมด้วยซ้ำ ถ้าเราต้องมาเป็นแบบนี้
แม่กับเราเหมือนคนใช้ แต่ทำไมแม่ดูไม่เดือดร้อนอะไรที่โดนใช้แบบนั้น ทั้งๆที่แกแก่สุด เราห่วงแม่ แต่แม่ห่วงแต่คนอื่น