พูดถึงบอลไทยในซีเกมส์ และต่อไปในอนาคต

เรื่องความรุนแรงในสนามผมขอข้ามไปละกัน    ถ้าเป็นผมผมก็คงระงับอารมณ์ไม่ได้  ผมไม่โทษนักเตะ หรือสตาฟโค้ชเวลานั้นใครก็มีอารมณ์ร่วมยากที่จะควบคุมได้         แต่ถ้านักเตะชุดนี้จะเอาเป็นบทเรียน ไทย อินโด ก็ไปดูนัดชิงซีเกมส์ที่สนามเสนายัน  สมัยวิทยา  เลาหกุลเป็นโค้ช      นักเตะ ดุสิต เฉลิมแสน   ชาญชัย เขียวเสน  ยุคนั้นฝ่านรกสนามเสนายันที่ถือว่าโหดสุด  ๆ  สำหรับทีมเยือนมาได้ยังไง 

   
      สำหรับความเห็นผมกับนักเตะไทยมีดังนี้  ส่วนมากก็เรื่องเดิม  ๆ
             1. นักเตะไทยลีก    รับเงินเดือนเป็นหมื่นเป็นแสน   น่าจะมีฝีเท้าดีกว่านี้    สโมสรในไทยลีกสร้างเด็กเก่งกว่านี้ไม่ได้แล้วใช่ไหม    หรือว่ามาตรฐานไทยลีกมันไม่เพียงพอจริง   ๆ
 
              2. ความฟิต นักเตะเบสิค การต่อบอล การเคลื่อนที่  มันอยู่ที่สโมสรกับนักเตะไม่ใช่โค้ชทีมชาติ    ก็อีหรอบเดิม สโมสรไทยลีกหรือตัวนักเตะเองต้องฝึกฝนนักเตะให้พัฒนามากกว่านี้     ไม่ใช่หวังพึ่งพาโค้ชทีมชาติ   แต่เป็นที่สโมสรกับตัวนักเตะเองต่างหาก

             3.  นักเตะไทยเวลาเจอเตะติดดาบหรืออยากเอาคืน    นักเตะไทยยุคไหนเหมือนกันหมด    ผมไม่เห็นมีลูกตุกติกนอกเกมส์เลย  ไปเสียบเอาคืนหรือเล่นแรง หรือสาวหมัดฝ่ายตรงข้ามแบบโจ่งแจ้ง     การเล่นละครตบตากรรมการหรือแสดงบทบาทพุ่งล้มอะไรพวกนี้นักเตะไทยทำไม่เป็นกันเลยทุกชุด    ลูกทุ่งไทยมาก  ต่อหน้าต่อตา  ซื่อ  ๆ จริง   ๆ  

              4.นักเตะไทยเป็นทุกชุด  10 นาทีแรก  กับ 10 นาทีสุดท้าย  มักเสียสมาธิกันเป็นประจำ   แก้ไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร

              5. ลูกที่ 2 ที่ไทยเสียไปเพราะเราพลาดเอง ประมาท คิดว่าอินโดมีน้ำใจนักกีฬา  ที่จริงก็ไม่ใช่เลย   เขาหน้าตาเฉยกับวัฒนธรรมแบบนี้     ไทยเราควรโทษตัวเองต่างหากไม่มีสมาธิกับเกม   ประท้วงทำไม เพื่ออะไร  ในเมื่อกติกาไม่ได้เขียนไว้  มันเป็นแค่มารยาทเฉย  ๆ  

                  6.ส่วนตัวผมให้โค้ชหระไปต่อ  เขาก็ทำได้ดีแล้ว        ผลผลิตนักเตะไทยจากสโมสรไทยลีกต้องดีกว่านี้เสียก่อน