ร้องไห้แทบทุกวัน

เราอยู่กับพ่อแม่ส่วนพี่อยู่หอไม่ค่อยกลับบ้านมาเจอกันมาแค่นานๆที เราไม่เคยร้องไห้ให้ทั้งพ่อแม่และพี่เห็นเลยทุกคนเลยก็ว่าได้ คงมีแค่เตียงหมอนกับผ้าห่มที่เห็นเราร้องไห้ เรามักจ่ะร้องไห้เรื่องครอบครัวแต่ส่วนมากจ่ะร้องให้เพราะแม่แต่แม่ก็ไม่รู้หรอก เวลาเราร้องไห้จ่ะชอบตบหน้าตัวเองแรงๆตบในที่ๆไม่มีใครเห็นที่เราทำไม่ได้เพราะโกรธแต่เพราะเราเป็นคนที่อธิบายอะไรแล้วมันทำให้คนฟังไม่เข้าใจเราเลยจ่ะเถียงหรืออธิบายยังไงเพราะเราพูดไม่รู้เรื่องเวลาพูดให้แม่ฟังเราจ่ะเสียงสั่นมันลนจนสุดท้ายก็เป็นเราที่ต้องเงียบแล้วให้แม่ด่าไปทั้งทางเพราะเราทำอะไรไม่ได้เราจะพยายามคิดเรื่องอื่นให้เราไม่ร้องแต่ใช่เราก็ไม่ร้องจริงๆจนมาถึงที่บ้านแม้วันนั้นมันจ่ะผ่สนไปนานแค่ไหนแต่เราไม่ลืมแน่นอน เราก็จ่ะกลับมาร้องไห้บางทีก็หลับไปเลยคอยขอให้ไม่ต้องตื่นมาแล้วทุกครั้ง บางทีก็อิจฉาคนที่ตาบอดคนที่หูหนวก เราจ่ะได้ไม่รู้อะไรเลยไม่ใช่ว่าเราไม่รักตัวเองแต่เราแค่ไม่อยากมาฟังอะไรที่เราไม่ผิดแต่เราแค่อธิบายให้เขาฟังได้ไม่เป็นคำมันน่าเจ็บใจนะการที่จ่ะเถียงกับใครแล้วเถียงไม่ชนะหรืออธิบายอะไีแล้วเขาไม่เข้าใจ ต้องเป็นคนฟังที่ตอบโต้ไม่ได้อย่างเดียวมีใครอยากเป็นแบบนี้ที่ไหน มันทำให้เราเงียบคุยกับพ่อแม่แค่เรื่องที่จำเป็นคือกินข้าวรึยัง จ่ะไปไหน กลับมาแล้ว สวัสดีค่ะ แค่นี้เราพูดอะไรเป็นประโยคยาวๆจ่ะกลายเป็นพูดไม่รู้เรื่องมันเหมือนเกิดมาเพื่อฟังกับเห็นทุกอย่างแต่พูดไม่ได้ตอบโต้ไม่ได้ต้องหนีมาร้องไห้คนเดียวตลอด มีวันนึงพี่กลับมาบ้านแล้วอยู่กับเราเราก็ไม่ค่อยสนิทกับพี่เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันวันนั้นมีเรื่องกับแม่เราก็ขึ้นห้องมาร้องไห้เหมือนเดิมพี่ขึ้นมาเจอเราร้องไห้ในห้องพี่เป็นคนแรกในชีวิตเลยที่เข้ามาปลอบเรากอดเรา เรารักพี่มากๆวันนั้นเรายิ่งร้องไห้เพระาเราไม่เคยมีใครปลอบเลยเราจุกไปหมดแม่ที่อยู่กับมาตลอดแต่ไม่เคยกอดเราเราจำได้แค่ว่าแม่เคยกอดตอนป.1เป็นครั้งอรกและครั้งสุดท้ายที่เราจำได้ พี่เราไม่ว่าเราเอาแต่ปลอบเรากอดเราเช็ดน้ำตาให้เรา เราไม่คิดว่าคนที่เข้าใจเราเข้ามาให้ความอบอุ่นเราสักทีคนนั้นจ่ะคือพี่ของเราทั้งที่เราไม่ได้สนิทกันแต่เหมือนเราอยู่ด้วยกันตลอดพี่เหมือนเข้าใจเราตลอด ตอนนี้เราร้องไห้น้ำมูกโป่งเลยคงต้องพอแค่นี้แล้วแหละขอบคุณที่อ่านนะ 

สิ่งที่เราอยากรู้คือคุณมีคนที่เข้าใจคุณจริงๆคือใครแล้วตอนนี้มีความสุขแล้วหรือยัง หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ