ก่อนเข้าคำถามต้องขอเล่าเรื่องของเราตั้งแต่เรายังเด็กก่อน เพื่อให้เข้าใจในมุมของตัวเราเอง
เราเป็นคนนึงที่เกิดมาจากพ่อแม่ที่เลิกกัน และเราก็โตมาโดยการดูแลของยายที่ต่างจังหวัด
พ่อก็ไม่ได้ติดต่อเราเลยตั้งแต่ยังอายุไม่กี่เดือน แม่มาทำงานที่กรุงเทพและส่งเงินกลับไปที่บ้าน
2-3ปีถึงแม่จะกลับไปหาครั้ง ความผูกพันธ์แม่-ลูกแทบจะไม่มีเลย พอเราอายุ 14 แม่เรามีน้อง
และแม่ส่งเราเรียนต่อไม่ไหว เราจึงได้เรียนจบแค่ ม.3 แล้วก็เข้ามาทำงานที่กรุง ตอนนั้นใจเราอยากเรียนต่อมาก
เราจึงหางานและพยามที่จะส่งตัวเองเรียนให้ได้มากที่สุด ในระหว่างที่อยู่กับแม่เราเข้ากับแม่ไม่ได้เลย
เพราะเราเองด้วยวัยที่กำลังดื้อและยังไม่เข้าใจสถาการณ์ ณ ตอนนั้น เลยทำให้เรามีปัญหากับแม่
จนเราต้องออกมาเช่าห้องอยู่เองช่วงอายุ 16 ทั้งเรียน ทั้งทำงาน ทั้งต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด
แม่ไม่เคยมาใยดีอะไรเราเลย ไม่เคยมาถามว่าเราเป็นยังไง มีเงินใช้ไหม หรือแม้กระทั่งมาหาสั่กครั้งก็ไม่มีเลย
เราก็อยู่ไปทั้งแบบนั้นอดบ้าง อิ่มบ้าง ค้างค่าเทอมบ้างแต่ก็พยามผ่อนจ่ายจนเราเรียนจบ ปวส.
หลังจากที่เรียนจบแม่ก็เริ่มชวนกลับมาอยู่กับแม่ เราเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเราเลยเลือกจะกลับไป
พอหลังจากเข้าไปอยู่กับแม่ได้สั่กพักเราก็ช่วยค่าใช้จ่ายในบ้าน ให้เงินแม่บ้างช่วงที่ได้รับโบนัส
แต่ไม่ได้ให้ทุกเดือนเพราะเราเองก็เรียนต่อ ปริญญาตรีอยู่ด้วย ชีวิตก็วนเวียนอยู่แบบนั้น มีปัญหากันบ้าง
นานๆทีแต่ก็คุยกันได้ จนช่วงที่เราเรียนจบเราเริ่มมีปัญหากับแม่อีกเพราะแม่เราเขาทำงานรับเหมาและให้ลูกน้องมาอยู่ที่บ้าน
คนเยอะปัญหาก็ตามมาลูกน้องของแม่เข้ามาขโมยเงินเราในห้องเรา (จำนวนไม่เยอะ) แต่ที่เรากลัวคือเขาเป็นผู้ชายและมีประวัติการเสพยา
ตัวเราเองเป็นผู้หญิงยังไงก็กลัวอยู่แล้ว เราบอกเรื่องนี้กับแม่นะ แต่แม่ตอบแค่ว่ามีหลักฐานหรอ ไปแจ้งความแล้วเอา
หลักฐานมา ตอนนั้นเราไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปนอนในห้องตัวเองเลย จนเราต้องขออกมาอยู่ข้างนอกแต่แม่ไม่ได้เข้าใจในเรื่องนี้
กลับคิดไปว่าเราเห็นแก่ตัวที่ทิ้งครอบครัวมาแบบนี้ ตอนนี้เราออกมาอยู่คนเดียวได้ปีกว่าแล้ว แต่ก็ยังผูกใจกับเรื่องนี้มาเสมอ
เราเป็นลูกเนรคุณไหมที่ตัดสินใจแบบนี้
เราเป็นคนเนรคุณใช่ไหม
เราเป็นคนนึงที่เกิดมาจากพ่อแม่ที่เลิกกัน และเราก็โตมาโดยการดูแลของยายที่ต่างจังหวัด
พ่อก็ไม่ได้ติดต่อเราเลยตั้งแต่ยังอายุไม่กี่เดือน แม่มาทำงานที่กรุงเทพและส่งเงินกลับไปที่บ้าน
2-3ปีถึงแม่จะกลับไปหาครั้ง ความผูกพันธ์แม่-ลูกแทบจะไม่มีเลย พอเราอายุ 14 แม่เรามีน้อง
และแม่ส่งเราเรียนต่อไม่ไหว เราจึงได้เรียนจบแค่ ม.3 แล้วก็เข้ามาทำงานที่กรุง ตอนนั้นใจเราอยากเรียนต่อมาก
เราจึงหางานและพยามที่จะส่งตัวเองเรียนให้ได้มากที่สุด ในระหว่างที่อยู่กับแม่เราเข้ากับแม่ไม่ได้เลย
เพราะเราเองด้วยวัยที่กำลังดื้อและยังไม่เข้าใจสถาการณ์ ณ ตอนนั้น เลยทำให้เรามีปัญหากับแม่
จนเราต้องออกมาเช่าห้องอยู่เองช่วงอายุ 16 ทั้งเรียน ทั้งทำงาน ทั้งต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด
แม่ไม่เคยมาใยดีอะไรเราเลย ไม่เคยมาถามว่าเราเป็นยังไง มีเงินใช้ไหม หรือแม้กระทั่งมาหาสั่กครั้งก็ไม่มีเลย
เราก็อยู่ไปทั้งแบบนั้นอดบ้าง อิ่มบ้าง ค้างค่าเทอมบ้างแต่ก็พยามผ่อนจ่ายจนเราเรียนจบ ปวส.
หลังจากที่เรียนจบแม่ก็เริ่มชวนกลับมาอยู่กับแม่ เราเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเราเลยเลือกจะกลับไป
พอหลังจากเข้าไปอยู่กับแม่ได้สั่กพักเราก็ช่วยค่าใช้จ่ายในบ้าน ให้เงินแม่บ้างช่วงที่ได้รับโบนัส
แต่ไม่ได้ให้ทุกเดือนเพราะเราเองก็เรียนต่อ ปริญญาตรีอยู่ด้วย ชีวิตก็วนเวียนอยู่แบบนั้น มีปัญหากันบ้าง
นานๆทีแต่ก็คุยกันได้ จนช่วงที่เราเรียนจบเราเริ่มมีปัญหากับแม่อีกเพราะแม่เราเขาทำงานรับเหมาและให้ลูกน้องมาอยู่ที่บ้าน
คนเยอะปัญหาก็ตามมาลูกน้องของแม่เข้ามาขโมยเงินเราในห้องเรา (จำนวนไม่เยอะ) แต่ที่เรากลัวคือเขาเป็นผู้ชายและมีประวัติการเสพยา
ตัวเราเองเป็นผู้หญิงยังไงก็กลัวอยู่แล้ว เราบอกเรื่องนี้กับแม่นะ แต่แม่ตอบแค่ว่ามีหลักฐานหรอ ไปแจ้งความแล้วเอา
หลักฐานมา ตอนนั้นเราไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปนอนในห้องตัวเองเลย จนเราต้องขออกมาอยู่ข้างนอกแต่แม่ไม่ได้เข้าใจในเรื่องนี้
กลับคิดไปว่าเราเห็นแก่ตัวที่ทิ้งครอบครัวมาแบบนี้ ตอนนี้เราออกมาอยู่คนเดียวได้ปีกว่าแล้ว แต่ก็ยังผูกใจกับเรื่องนี้มาเสมอ
เราเป็นลูกเนรคุณไหมที่ตัดสินใจแบบนี้