เราเหนื่อยกับครอบครัวมาก อึดอัดมาก

สวัสดีค่ะ ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนนั้นเราอายุ 3-4ขวบ บ้านเราทำงานกันค่อนข้างหนัก พ่อเราไปทำงานก่อสร้างทุกวัน แม่เราตอนตี4ตี5พาเราออกไปขายของด้วย สายๆกลับมาบ้าน เปิดร้านขายของที่บ้านต่อเป็นร้านของชำ แล้วแม่เราก็ทำบ้านใหม่หลังค่อนข้างใหญ่ แต่ทำแค่โครงก่อนเพราะเค้าคิดว่าจะต่อเติมไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆแม่เราก็ไม่ได้ไปขายของแล้ว ตอนนั้นแม่บอกเราว่าถานะบ้านเราคือพอมีพอกิน ตอนนั้นเรายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไร แม่พ่อบอกอะไรก็เชื่อ แต่พอผ่านมา พ่อเราก็อายุมากขึ้น เลยเลิกทำก่อสร้าง เมื่อก่อนเค้าเอาเงินไปเล่นไก่ครั้งละหลายๆพัน เกือนหมื่นบ้าง ได้มาก็แบ่งเพื่อนในวงไก่เกือบหมด เลยไม่เหลือเงินเก็บเลยค่ะ มีแต่แม่ ที่พยายามเก็บเงินไว้ให้เรา เราถูกเลี้ยงแบบนกในกรงมาตลอด นานๆจะได้ออกไปนอกบ้าน ขนาดเพื่อนในหมู่บ้านยังต้องมาเล่นบ้านเรา แม่เราไม่ยอมให้ไปเล่นบ้านคนอื่นเลย  จนปัจจุบันเราอายุกำลังจะ20ค่ะ มันอาจจะไม่ได้โตมากขนาดนั้น แต่เราเป็นคนชอบเรียนรู้และทะเยอทะยานมาก (มากๆ) เพราะ ตอนป.2-3 เราเอาขนมที่บ้านไปขายให้เพื่อนๆในห้อง ป4-5 เรารับทำเคสกระดาษ ม.ต้น เราเปิดร้านพรีออเดอร์ เคสมือถือและสินค้าแฟนคลับ ม.ปลาย เราขายไอดีเกม ตอนนั้นรายได้ค่อนข้างดี แต่ค่อนข้างเครียด แต่ต้องหยุดมาอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตอนม.ต้นเราเริ่มรู้สึกแล้วว่าบ้านเราถานะการเงินเริ่มไม่ดี เราอยากหาเงินได้ตั้งแต่ตอนนั้นเลยค่ะ เราพยายามมาตลอด จนตลอดนี้เราได้เข้ามหาวิทยาลัยที่อยากเข้า และได้ศึกษาเกี่ยวกับการเงิน การทำธุรกิจมาตลอด ตั้งแต่ม.ปลายแล้วค่ะ เราไปเรียนที่จังหวัดอื่นมา1ปี มีเพื่อนหลากหลายมาก ตอนนั้นก็พึ่งรู้แจ่มแจ้งเลยค่ะว่าบ้านเราจริงๆแล้วเค้าเรียกว่าจน โลเคชั่นบ้านที่อยู่ก็ไม่ต่างกับสลัมดีๆนี่เอง สังคมไม่ดีเลย มีทั้งยาเสพติดทุกอย่าง ทั้งความคิดคน ความเจริญเข้าไมาถึงเลยสักนิด (สั่งอาหารมายังไม่ขึ้นให้บริการเลยค่ะ) เรากลับบ้านช่วงปิดเทอม ตอนแรกเราอยู่บ้านหลังนี้มาทั้งชีวิต เราเห็นทุกวันเราชินค่ะ แต่เราไปอยู่ที่อื่นมา1ปี (หอในอยู่3คน) เรากลับมาที่บ้าน เราตกใจมาก บ้านเรามันไม่สะอาดเลย มันไม่เป็นระเบียบ มันดูยุ่งเหยิงไปหมด มันไม่มีระบบเลย ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ไม่มีการต่อเติมอะไรเลย พ่อเราก็กลายเป็นคนว่างงาน เงินตอนนี้เหลือแค่ก้อนเดียว เรากู้กยศ ได้3000ต่อเดือน แม่ส่งให้เราแค่2000ต่อเดือน แต่เขาบ่นทุกวันว่า กลัวไม่พอส่งๆ เราเลยจะไปทำพาร์ทไทม์ เขาก็ห้ามไม่ให้ไป (จริงจังมาก) บอกอย่างเดียวรอจบก่อน เราไม่โอเคกับความคิดของพวกเขาเลย ทำไมต้องรอจบก่อน ถึงจะทำงานได้ เรากลับมาบ้านว่าง2เดือน จะหางานพิเศษในจังหวัดทำ ก็ไม่ให้ทำ จนเราหันมาพยายามทำให้ร้านแม่เราต้นทุนต่ำขึ้น กำไรจะได้เพิ่ม เลยเอาขนมมาแพคเอง พร้อมบอกแม่ว่าอยากส่งให้ร้านอื่นด้วย แค่ลองไปถามๆเกริ่นๆเขาก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องลงทุนอะไร เขาก็ตัดบทบอกว่า ใครจะมารับ ร้านเราเขามาแนะนำ ยังไม่เอาเลย (อันนี้เราไม่ชอบเลย เรายังเด็ก เรามีไอเดียทำเงิน แต่โดนพ่อแม่ทำแบบนี้ ทำไมไม่คิดจะให้เราลองก่อน) แต่เราดื้อ สั่งมาแค่อย่างละโลแล้วเอาลงแค่หน้าร้านตัวเอง พร้อมคำนวนทุกอย่างพร้อม เราเคยเปิดอกคุยกันในครอบครัวว่า ไม่อยากทำอะไรเพิ่มแล้วหรอ เขาก็บอกไม่อยากเป็นหนี้ เขาจนทำได้แค่นี้แหละ ก็เขามันคนจน (เราไม่ชอบคนที่คิดแบบนี้เลยจริงๆ จริงจนยิ่งต้องทำ ไม่ได้ตัวคนเดียว จะคิดเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้) เราพยายามอธิบาย พยายามบอกให้เขาปรับมายเซ็ทใหม่ แต่มันไม่ช่วยเลย เรารู้สึกเหนื่อยมาก ทุกวันนี้ทุกวันของเราก็การพยายามหาวิธีหาเงิน ไอเดียและความรู้ต่างๆ เราอยากได้ภาษา เราพยายามเรียนภาษาเอง ทั้งเกาหลี อังกฤษ จีน ซึ่งตอนนี้เราก็พออ่านออกเขียนได้ พูดได้บ้างแล้ว  เราเหนื่อยมาก พ่อแม่เราไม่รับรู้อะไรตรงนี้เลย เราอยากให้ทุกคนในครอบครัวสบาย มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เราเอาน้ำกรองมาติดให้ พยายามทำให้บ้านเป็นระเบียบสะอาดขึ้น  เวลาเราเสนอไอเดียอะไรไป เค้าจะขัดแล้วจะบอกว่าให้รอเรียนจบก่อนตลอด เราไม่ชอบเลย ทำไมการที่เราจะมีบ้านมีรถ หรือประสบความสำเร็จมันต้องเป็นแค่ตอนเรียนจบแล้วด้วย ถ้ามีโอกาส ทำไมไม่ทำมันตั้งแต่ตอนนี้ เราอยากแต่งงาน มีครอบครัวที่ดี เราไม่อยากให้ลูกเราต้องมารู้สึกแบบเราตอนนี้ เราไม่อยากต้องมานั่งคิดว่าแฟนเราจะรับได้มั้ยถ้าเราจน เราอยากทำให้บ้านเรากับเค้าเท่าๆกัน เราไม่อยากดูน่าสงสาร เพราะเราว่าเรามีศักยภาพพอที่จะดีดตัวเองขึ้นมาจากตรงนี้ได้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่เราถึงไม่คิดแบบเราสักนิดบ้าง ทำไมเค้าเอาแต่คิดว่าเค้าเกิดมาจน เลยทำได้แค่นี้ หากินไปวันๆ เราอึดอัดมาก เราไม่อยากมีครอบครัวมีทัศนคติแบบนี้เลยจริงๆ แต่อีกใจนึงเราก็รักเค้ามากเหมือนกัน อีกเรื่องคือเรื่องบุหรี่กับเหล้า พ่อเราเค้าติดบุหรี่มานานมากแล้ว เราเป็นภูมิแพ้ เค้าก็ไม่หยุด เราอยากให้เค้าหยุด เพราะตราบใดที่มายเซ็ทเค้ายังเป็นแบบนี้เราคงทำให้เค้าสบายแบบที่เราต้องการไม่ได้เร็วๆนี้แน่ๆ เราอยากให้เค้าอยู่กับเรานานๆ ไม่อยากให้ไปไหนก่อน บวกกับเขาสูบ แม่เป็นคนดมกลิ่น เฉพาะลูกค้าที่ร้านสูบก็เกือบสิบมวนต่อวันแล้ว นี่พ่อสูบวันละเกือบซองต่อวันอีก เราไม่อยากให้แม่เราต้องมาเป็นอะไรเพราะควันบุหรี่จากพ่อรึจากคนอื่น แต่เราพูดเท่าไหร่เค้าก็ไม่ฟัง เราอึดอัดมากเลยค่ะ