คือเราจะย้อนกลับไปช่วงตอนเราอยู่ประถมตอนนั้นจะอาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยงแม่ตายายแล้วก็ลุงพ่อของพี่ชายในช่วงวัยนั้นคือเราไม่รู้ว่าเพศสัมพันธ์การล่วงละเมิดทางเพศคืออะไรเพราะตอนนั้นยังเด็กตอนนั้นเราน่าจะอยู่ป.1ลุงเขาชอบมาพูดว่าขอจับน้องสาวเราได้ไหมเราก็ไม่รู้คืออะไรแต่เราปฏิเสธก่อนแล้วพอลุงเขาหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะเขามีเมียใหม่(คือเขาเลิกกันป้าเรานานแล้วแต่ว่าเขาจะมาหาพี่ชายเรานานๆครั้ง)พอผ่านไปซักระยะนึงเขากลับมาช่วงวันเกิดพี่เราตอนนั้นน่าจะป.2หรือป.3นี่แหละค่ะเพราะมันก็นานแล้วตอนนั้นเขาบอกจะพาพี่เรากับเราแล้วก็พี่ข้างบ้านไปเซเว่นด้วยลุงเขาจะขอให้เรามานั่งข้างหน้ารถตลอดเราไม่รู้เพราะอะไรจนวันนั้นที่เขาจะพาพี่เรากับเราและพี่ข้างบ้านไปซื้อขนมเขามาขอให้เราไปนั่งข้างรถแล้วพอเราไปเขาเอามือมาจับน้องสาวเรามาจับนมเราบอกจะให้เงินเราตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไงเพราะยังเด็กตอนนั้นไม่กล้าบอกแม่ด้วยจนโตก็ไม่มีใครรู้เพราะแค่คำว่าอายหลังจากนั้นเรากลายเป็นคนกลัวระแวงคนในบ้านหมดเราไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ตาตัวเองหลังจากนั้นผ่านไปลุงก็ไม่มาบ้านเราอีกพอตอนนั้นเราคิดว่าเออปลอดภัยแล้วจนนั้นพ่อเลี้ยงเราเข้าคุกน่าจะตอนเราป.4นี่แหละแล้วคือเขาออกจากคุกตอนเราป.6กำลังจะขึ้นม.1นี่แหละค่ะพอเขาออกคุกเราไปนอนกับพ่อเลี้ยงแล้วก็น้องของเราเพราะตอนนั้นแม่เราไปทำงานที่กทม.แล้วคือช่วงเกือบจะ6โมงเช้านี่แหละค่ะเรารู้สึกเหมือนมือพ่อเลี้ยงมีลูบตัวเรามาเหมือนจะจับนมเรานี่แหละค่ะมันเหมือนความรู้สึกเดินกลับมาอีกครั้งเราเลยเลือกที่จะไปนอนกับตาพ่อเลี้ยงก็จะชอบมาถามเราทำไมไม่มานอนกับพ่อหนูไม่รักพ่อหรอแต่เราไม่ตอบอะไรเราไม่ได้บอกแม่เพราะตอนนั้นคือเราไม่มีโทรศัพท์ถ้าเราจะโทรหาแม่เราต้องใช้โทรศัพท์พ่อเลี้ยงโทรหลังจากนั้นคือเราไม่ยุ่งกับพ่อเลี้ยงอีกเราได้แต่ร้องไห้ทุกวันที่ทำอะไรไม่ได้เกือบ1ปีที่เราทนกับพ่อเลี้ยงเวลาเราไปล้างจานเขาก็จะตามมาด่าเราว่าเราไม่พอใจที่เขาใช้เราพ่อเราเอาน้ำเข้าตู้เย็นแค่เราทำน้ำตกพื้นเขามาตบหน้าเราบอกเราถ้าไม่พอใจมึฃออกบ้านไปจนผ่านไปซักระยะเขาเลิกกับแม่เราแล้วกลับไปหาเมียเก่าเราก็ใช้ชีวิตแบบปกติจนผ่านไปได้แค่แปปเดียวแม่เราก็มีพ่อใหม่เรารู้สึกน้อยใจมากที่แม่เราทิ้งเราไปอยู่กับคนอื่นทั้งชีวิตเราไม่รู้เลยว่าเราอยู่กับแม่ไปกี่ครั้งหน้าจะล่วงม.4เราได้มีแฟนแล้วเราลองออกไปอยู่บ้านแฟนเพราะเราทนกับการกระทำบ้านเราไม่ไหวเรารู้สึกบ้านแฟนเราโอเคมากแบบที่เราไม่เคยเจอส่วนแฟนเราก็ให้กำลังใจเรามาตลอดเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในตอนที่อยู่แฟนเราคือเราก็จะช่วยงานบ้านเขาตื่นไปช่วยปู่กับย่าแฟนขายของตลอดจนมีวันนึงเรารับจดงานแล้วมีงานลูกค้าเราต้องใช้เวลาจดเราไม่มีเวลาไปช่วยขายของแล้วปู่กับย่สแฟนเรามาด่าว่าเราขี้เกียจไม่รู้จักทำมาหากินจนเราทนไม่ไหวเราเลยกลับบ้านดีกว่าเราก็กลับบ้านแต่ความรู้สึกมันยิ่งแย่เรากลับมาเราโดนด่าโดนใช้เหมือนทาสแต่ไม่เคยมีใครด่าว่าพี่เราเลยพี่เรามีแค่ตื่นมากินแล้วก็เอาจานวางไปทั่วให้คนอื่นเก็บใครไปปลุกก็ลุกมาด่าบางวันโยนกล่องข้าวให้ตาใครด่าก็ไม่ได้พาเพื่อนมามั่วสุมมาเสพยากันแต่ไม่เคยมีใครด่าไม่เคยมีใครว่าจนบางทีเราก็ทนไม่ไหวแต่ก็ทำไรไม่ได้ครั้งนึงเราอยากเปิดร้านเล็บแล้วตาเราเอาไปเล่าให้ป้าเราฟังป้าก็มาด่าเราว่าจะทำทำไมจะได้เงินซักกี่บาททำไปก็ไร้ประโยชน์เดี๋ยวก็พาคนอื่นมามั่วสุมทั้งๆที่เราไม่เคยพามาบ้านเราเลยมันไม่ดีหรอที่เราคิดที่จะทำงานเราแค่เปิดพอมีรายได้อีกอย่างตั้งแต่เกิดมาป้าเราไม่เคยให้เงินเราไม่เคยส่งเสียอะไรเราเลยป้าเราไม่เคยรู้ว่าลูกเขาพาเพือนมามั่วสุมมากินเหล้ากินยากันเพราะป้าเราอยู่ต่างประเทศเรารู้แค่ว่าตั้งแต่เด็กจนโตก็โดนด่าโดนว่ามาตลอดไม่เคยทำให้ใครภูมิใจอยู่ไปก็เหมือนอากาศเรารู้สึกแย่มากบางทีก็อยากตายไปเลยเราเลือกเรียนตอนเช้าทำงานตอนค่ำเพื่อไม่ให้เจอหน้าคนในบ้านเราไม่อยากรับรู้อะไรแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเราอายุแค่18ถ้าจะหนีไปอยู่ที่อื่นคงยากเรากลายเป็นคนที่เฉยชากับความรู้สึกคำพูดของคนอื่นมากแต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้มันรู้สึกแค่บางครั้งก็น้อยใจที่แทบไม่ได้สัมผัสคำว่ารักดีๆคำพูดดีๆจากคนในบ้านเราเจอคำท็อกซิกเรารู้สึกจะหายใจไม่ออกทุกครั้งเวลาคนในบ้านด่าเราเราไม่กล้าพูดอะไรกับครอบครัวระแวงคำพูดตัวเองตลอดเพราะกลัวแค่โดนด่าซักวันโลกจะใจดีกับเราจริงๆใช่ไหมคะ