วันนี้นะคะ วันที่6 พ.ค. 2566 เรื่องที่จะพิมพ์เป็นประสบการณ์จากเรา เป็นเรื่องที่คาใจมานานหลายปี
เรื่องก็ตามหัวข้อเลยค่ะ ช่วงนี้เรากับพ่อชอบเถียงกัน ไม่พ่อเปิดประเด็นก็เราเปิดประเด็น บอกก่อนเลยว่าเมื่อก่อนตอนเราเด็กๆ แกใจดีกับเรามาก ใส่ใจทุกอย่าง พอเวลาแม่ดุพ่อก็จะคอยห้ามแม่ตลอด แต่ช่วง7-6ปีมานี้ พ่อก็ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ หลังๆมาเริ่มกินเหล้าหนัก ติดพนัน ติดหนี้เขาไปทั่ว ความสัมพันธ์เรากับพ่อเริ่มห่างออกไป เรากับพ่อเริ่มมีเรื่องทะเลาะมากขึ้น บางเรื่องมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็เปิดประเด็นจนใหญ่โต นิสัยพ่อ จะเป็นคนที่อยากได้อะไรต้องได้เดี๋ยวนั้น ต้องได้ทันที ชอบพูดตำหนิติเตียนเรา อะไรที่มันนิดๆหน่อยๆแกก็หามากับเราจนได้ ส่วนตัวเราจะไม่ชอบเปิดปากพูดเท่าไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่พูดแล้วก็เหมือนไฟติดลม พูดไม่ยอมคน แต่สุดท้ายตัวเองก็ร้องไห้ทั้งที่ยังพูดไม่จบ ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองเกลียดพ่อหรืออะไรยังไง ทุกครั้งที่เห็นหน้าหรือรู้ว่าต้องเจอกัน เราจะรู้สึกอึดอัดตลอด วันนี้พ่อกลับจากทำงานก็บ่นเราว่าไม่เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน รกนั่นรกนี่ อันนี้มันคือความจริงเราก็ไม่อยากจะเถียง แต่บางมีก็เหมือนแกไม่เข้าใจอะไรเราเลย เหมือนแกคิดว่าเราอยู่บ้านแล้วไม่มีอะไรทำ งานบ้านทุกอย่างเราก็ทำหมด อะไรที่ช่วยแม่ได้เราก็ทำแทน เราทำเสร็จเท่าที่ช่วยได้เราก็มานั่งเล่นโทรศัพท์ปกติ แต่ทุกๆวันตอนเย็นหลังแกเลิกงานเราจะได้ยินแต่คำว่า "ทำไมไม่ช่วยแม่ทำงาน" คำนี้มันกรอกหูเราทุกวัน จนบางทีเราก็แอบคิดว่าหรือเพราะทำอะไรไม่ถูกใจ เพราะทำไม่ดี ทำงานไม่เรียบร้อย เพราะไม่เคยมาเห็นตอนทำ หรือเพราะแกไม่เคยพอใจอะไรเราเลยสักอย่าง เราไม่เคยเข้าใจพ่อหรือพ่อไม่เข้าใจเรา เราพยายามมองหามุมมองที่ต่างออกไปในมุมของพ่อ แต่เราก็หาจุดที่มันทำให้แกเป็นแบบนี้ไม่เจอ ปัญหาครอบครัวเริ่มบานปลายเรื่อยๆ มีกันอยู่4คน ก็เถียงกันอยู่4คน ทุกวันเราจะอยู่แต่บ้าน บ้างก็เถียงกับแม่เพราะหลาน บ้างก็เถียงกับพ่อเพราะเรื่องขี้ปะติ๋ว บ้างก็เอาอารมณ์ไปลงที่เด็ก เราไม่อยากให้หลานโดน แต่บางทีที่เราหงุดหงิดแต่หลานก็มาวุ่นวายด้วย เผลอตีเผลอฟาดมันไปก็โดนว่า หนีเข้าห้องแล้วก็เคาะตามไม่เลิก เราไม่เปิดประตูให้แม่ก็ตะโกนว่าเรา เราไม่รู้จะทำตัวยังไงให้พอใจคนเป็นพ่อ และไม่รู้จะต้องเป็นคนรักเด็กบ่อยแค่ไหนให้พอใจแม่ ในหัวเราไม่รู้ใครผิดกันแน่ ผิดที่เราไม่ยอมพวกเขา หรือผิดที่เขาไม่เข้าใจลูกตัวเอง เราเคยบอกกับเขาว่าเรารู้สึกแบบไหนแล้วทำไมเป็นเราที่มักจะร้องไห้เวลาที่พูดเรื่องปัญหาในบ้าน ร้องไห้เวลาเถียงคนในบ้าน อะไรที่เกี่ยวกับบ้านเราก็ร้องไห้หมด เราไม่รู้ว่าตัวอ่อนแอ หรือเป็นบ้าสมองกลับอะไรที่ตอบโต้พวกเขาไม่ได้ จะฆ่าตัวตายก็ยังไงอยู่ กลัวจะเพิ่มภาระให้ หันไปหาใครก็พูดความรู้สึกออกมาหมดไม่ได้ ระบายยังไงก็เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด กับเพื่อนก็ไม่มีคนไหนที่เราจะปรึกษาได้เลย กับญาติก็ห่างเหินไปหมด เรามาเขียนในนี้ก็ไม่รู้จะตั้งเป็นคำถาม หรือเล่าเรื่องให้ฟัง แต่หวังว่าจะมีคนเข้าใจเด็กคนนี้บ้าง เราท้อ เราเหนื่อย เหมือนทุกอย่างมันสิ้นหวังไปหมด
ปัญหาครอบครัว
เรื่องก็ตามหัวข้อเลยค่ะ ช่วงนี้เรากับพ่อชอบเถียงกัน ไม่พ่อเปิดประเด็นก็เราเปิดประเด็น บอกก่อนเลยว่าเมื่อก่อนตอนเราเด็กๆ แกใจดีกับเรามาก ใส่ใจทุกอย่าง พอเวลาแม่ดุพ่อก็จะคอยห้ามแม่ตลอด แต่ช่วง7-6ปีมานี้ พ่อก็ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ หลังๆมาเริ่มกินเหล้าหนัก ติดพนัน ติดหนี้เขาไปทั่ว ความสัมพันธ์เรากับพ่อเริ่มห่างออกไป เรากับพ่อเริ่มมีเรื่องทะเลาะมากขึ้น บางเรื่องมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็เปิดประเด็นจนใหญ่โต นิสัยพ่อ จะเป็นคนที่อยากได้อะไรต้องได้เดี๋ยวนั้น ต้องได้ทันที ชอบพูดตำหนิติเตียนเรา อะไรที่มันนิดๆหน่อยๆแกก็หามากับเราจนได้ ส่วนตัวเราจะไม่ชอบเปิดปากพูดเท่าไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่พูดแล้วก็เหมือนไฟติดลม พูดไม่ยอมคน แต่สุดท้ายตัวเองก็ร้องไห้ทั้งที่ยังพูดไม่จบ ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองเกลียดพ่อหรืออะไรยังไง ทุกครั้งที่เห็นหน้าหรือรู้ว่าต้องเจอกัน เราจะรู้สึกอึดอัดตลอด วันนี้พ่อกลับจากทำงานก็บ่นเราว่าไม่เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน รกนั่นรกนี่ อันนี้มันคือความจริงเราก็ไม่อยากจะเถียง แต่บางมีก็เหมือนแกไม่เข้าใจอะไรเราเลย เหมือนแกคิดว่าเราอยู่บ้านแล้วไม่มีอะไรทำ งานบ้านทุกอย่างเราก็ทำหมด อะไรที่ช่วยแม่ได้เราก็ทำแทน เราทำเสร็จเท่าที่ช่วยได้เราก็มานั่งเล่นโทรศัพท์ปกติ แต่ทุกๆวันตอนเย็นหลังแกเลิกงานเราจะได้ยินแต่คำว่า "ทำไมไม่ช่วยแม่ทำงาน" คำนี้มันกรอกหูเราทุกวัน จนบางทีเราก็แอบคิดว่าหรือเพราะทำอะไรไม่ถูกใจ เพราะทำไม่ดี ทำงานไม่เรียบร้อย เพราะไม่เคยมาเห็นตอนทำ หรือเพราะแกไม่เคยพอใจอะไรเราเลยสักอย่าง เราไม่เคยเข้าใจพ่อหรือพ่อไม่เข้าใจเรา เราพยายามมองหามุมมองที่ต่างออกไปในมุมของพ่อ แต่เราก็หาจุดที่มันทำให้แกเป็นแบบนี้ไม่เจอ ปัญหาครอบครัวเริ่มบานปลายเรื่อยๆ มีกันอยู่4คน ก็เถียงกันอยู่4คน ทุกวันเราจะอยู่แต่บ้าน บ้างก็เถียงกับแม่เพราะหลาน บ้างก็เถียงกับพ่อเพราะเรื่องขี้ปะติ๋ว บ้างก็เอาอารมณ์ไปลงที่เด็ก เราไม่อยากให้หลานโดน แต่บางทีที่เราหงุดหงิดแต่หลานก็มาวุ่นวายด้วย เผลอตีเผลอฟาดมันไปก็โดนว่า หนีเข้าห้องแล้วก็เคาะตามไม่เลิก เราไม่เปิดประตูให้แม่ก็ตะโกนว่าเรา เราไม่รู้จะทำตัวยังไงให้พอใจคนเป็นพ่อ และไม่รู้จะต้องเป็นคนรักเด็กบ่อยแค่ไหนให้พอใจแม่ ในหัวเราไม่รู้ใครผิดกันแน่ ผิดที่เราไม่ยอมพวกเขา หรือผิดที่เขาไม่เข้าใจลูกตัวเอง เราเคยบอกกับเขาว่าเรารู้สึกแบบไหนแล้วทำไมเป็นเราที่มักจะร้องไห้เวลาที่พูดเรื่องปัญหาในบ้าน ร้องไห้เวลาเถียงคนในบ้าน อะไรที่เกี่ยวกับบ้านเราก็ร้องไห้หมด เราไม่รู้ว่าตัวอ่อนแอ หรือเป็นบ้าสมองกลับอะไรที่ตอบโต้พวกเขาไม่ได้ จะฆ่าตัวตายก็ยังไงอยู่ กลัวจะเพิ่มภาระให้ หันไปหาใครก็พูดความรู้สึกออกมาหมดไม่ได้ ระบายยังไงก็เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด กับเพื่อนก็ไม่มีคนไหนที่เราจะปรึกษาได้เลย กับญาติก็ห่างเหินไปหมด เรามาเขียนในนี้ก็ไม่รู้จะตั้งเป็นคำถาม หรือเล่าเรื่องให้ฟัง แต่หวังว่าจะมีคนเข้าใจเด็กคนนี้บ้าง เราท้อ เราเหนื่อย เหมือนทุกอย่างมันสิ้นหวังไปหมด