ตอนนี้เราอายุ 34 แล้วค่ะ เรารู้สึกไม่สนิทกับครอบครัว เราถูกเลี้ยงมาแบบอยู่ในกรอบมาก ไปไหน ทำอะไร ถ้าพ่อแม่บอกไม่ได้คือไม่ได้ ตอนม.ต้น โรงเรียนเลิกสี่โมง ถ้าห้าโมงไม่ถึงบ้าน พ่อกับแม่ออกมาตามแล้ว ม.1 มีญาติแถวบ้านเรียนโรงเรียนเดียวกัน ไปบอกแม่ว่ามีรุ่นพี่มาจีบเรา พ่อกับแม่ไปถึงโรงเรียน เข้าห้องปกครอง เรียกรุ่นพี่คนนั้นและเรามาคุย เรามาแบบงงๆ เราทำอะไรผิด ม.1 ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอรู้เรื่องว่าพ่อกับแม่มาโรงเรียนเรื่องอะไร เราอายเพื่อนมาก เพื่อนกลัวพ่อกับแม่เราทุกคน ไม่มีใครกล้ามาบ้าน จะขอไปเที่ยวกับเพื่อนแค่ไปเล่นน้ำตกกันก็ไม่ได้ จนต้องโกหกว่าไปทำรายงาน แต่ก็ได้ไปบ้างไม่ได้ไปบ้าง ไม่เคยได้รับคำชมเมื่อทำดี มีแต่คำด่าโดนตีเวลาทำผิด มีครั้งนึงตอนเด็ก อยากกินขนม (ที่บ้านขายของชำ)ไปขอแม่ แม่ไม่ให้ ไปขอพ่อ ไม่ให้แถมมีตี และเตะ ไม่ได้เตะแรงๆนะคะ เตะแบบพอให้เจ็บ ให้ล้ม ซึ่งเราไม่รู้ว่าตอนนั้นพ่อเราคิดอะไรอยู่ แต่ด้วยความเด็กทั้งเจ็บ เสียใจ น้อยใจ นั่งร้องไห้โฮเป็นวักเป็นเวรอยู่อย่างนั้นนานมาก ทั้งๆที่มีแม่ มีญาติๆคนอื่นๆอยู่ตรงนั้นด้วย แต่ทุกคนเฉยหมด มันฝังใจเรามาก ตอน ม.ต้น เรามีสมุดบันทึกอยู่เล่มนึง เราเขียนทุกอย่างลงในนั้น ทั้งทุกข์ ทั้งสุข มันเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้และเรามีความสุข
และแม่ก็เจอบันทึกเล่มนั้น แล้วเอาไปให้พ่ออ่านด้วย พ่อเอาสมุดเล่มนั้นมาปาใส่หน้าเรา แล้วถามว่ามันคืออะไร มันจุกและเสียใจมาก เราไม่มีสิทธิ์ทำอะไรที่พอจะมีความสุขได้เลย มันมีเรื่องอีกเยอะที่เรารู้สึกไม่ดี
จน ม.ปลาย เราตัดสินใจขอมาเรียนในเมือง แต่พ่อให้เราไปอยู่กับญาติ เราก็โอเค ขอแค่ออกมาจากตรงนั้น แม้ว่ากับญาติพ่อเราจะไม่สนิทเลย ญาติพ่อเราคนนี้ก็ดีค่ะ เราช่วยงานบ้านนิดหน่อย ล้างจาน กวาดบ้าน เลิกเรียนมาส่วนใหญ่ก็เข้าห้อง ทำการบ้าน ไม่ค่อยคุยกับเค้าเท่าไหร่ เพราะปกติก็พูดไม่เก่ง ดีที่เค้ามีลูกสาว 1 คน รุ่นน้องเรา 1 ปี พอจะคุยจะปรึกษากันได้บ้าง
พอจบ ม.ปลายก็มาเรียนต่างจังหวัด มันดีใจมากนะ มันรู้สึกได้ออกมาเจออะไรด้วยตัวเองสักที ถึงโลกจะโหดร้าย เราก็ขอเจอด้วยตัวเอง
แต่พ่อกับแม่ ก็ทำหน้าที่พ่อแม่ ส่งเสียเราจนเรียนจบ จบมามีงานทำ ช่วงแรกเราก็ส่งให้เดือนละ 5,000 เก็บตังค์ซื้อทองให้แม่ 1 บาท นาฬิกาให้พ่อ 1 เรือน
แต่ทำงานไปสักพักก็เริ่มไม่ได้ส่ง ด้วยที่ทำงาน อยากได้อยากมี อยากเที่ยวเหมือนคนอื่น ก็ไม่ได้ส่งให้ที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยรบกวน แต่พ่อแม่เราก็ได้มาขอนะ แม่เราขายของต่อวันรายได้เยอะกว่าเรา ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
เรากับน้องสาว ที่บ้านเลี้ยงต่างกันมาก น้องสาวเราเลิกเรียน กลับบ้าน 2-3ทุ่ม ไม่เคยมีปัญหา น้องสนิทกับแม่มาก กอด หอม ส่วนเราจำไม่ได้เลยว่าแม่เคยหอมแก้มเราเมื่อไหร่
จนมาถึงตอนนี้ พวกท่านอายุขึ้น ยุคเปลี่ยนไป ได้เล่นโซเชี่ยล ได้เห็นอะไรมากขึ้น ก็เหมือนจะเข้าใจโลกมากขึ้น แต่ความรู้สึกเรามันยังรู้สึกต่อพวกท่านเหมือนเดิม อาจจะมีความผูกพันในฐานะพ่อแม่ แต่มันรู้สึกไม่สนิท ไม่อยากกลับบ้านไปหาบ่อยๆ ตอนนี้สิ่งที่ท่านคาดหวังจากเรา คือการแต่งงาน มีลูก ซึ่งมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องการ ตอนนี้เรากับแฟนมีความคิดตรงกันที่ ไม่เห็นจะต้องแต่งงาน หรือมีลูก อยากใช้ชีวิตเรื่อยๆ ทำงาน เก็บตังค์ เที่ยวในที่ที่อยากไป ซื้อประกันดีดีไว้เผื่อรักษาตัว
ที่เรามาตั้งกระทู้วันนี้ เพราะเพิ่งคุยกับแม่ แล้วมีโกรธแนวน้อยใจ ว่าเราไม่กลับบ้าน ไม่โทรหา (บ้านแม่กับเราอยู่ห่างกันประมาณร้อยกว่ากิโล กลับบ้านล่าสุดตอนปีใหม่)
เราไม่รู้ว่าที่เราเล่ามา มันพอเป็นเหตุผลได้มั้ย เรารู้สึกอกตัญญู แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องยังไง เราควรปรับตัวเอง หรือต้องจูนความรู้สึกยังไงดี
รู้สึกไม่สนิทกับครอบครัว ไม่อยากกลับบ้าน
และแม่ก็เจอบันทึกเล่มนั้น แล้วเอาไปให้พ่ออ่านด้วย พ่อเอาสมุดเล่มนั้นมาปาใส่หน้าเรา แล้วถามว่ามันคืออะไร มันจุกและเสียใจมาก เราไม่มีสิทธิ์ทำอะไรที่พอจะมีความสุขได้เลย มันมีเรื่องอีกเยอะที่เรารู้สึกไม่ดี
จน ม.ปลาย เราตัดสินใจขอมาเรียนในเมือง แต่พ่อให้เราไปอยู่กับญาติ เราก็โอเค ขอแค่ออกมาจากตรงนั้น แม้ว่ากับญาติพ่อเราจะไม่สนิทเลย ญาติพ่อเราคนนี้ก็ดีค่ะ เราช่วยงานบ้านนิดหน่อย ล้างจาน กวาดบ้าน เลิกเรียนมาส่วนใหญ่ก็เข้าห้อง ทำการบ้าน ไม่ค่อยคุยกับเค้าเท่าไหร่ เพราะปกติก็พูดไม่เก่ง ดีที่เค้ามีลูกสาว 1 คน รุ่นน้องเรา 1 ปี พอจะคุยจะปรึกษากันได้บ้าง
พอจบ ม.ปลายก็มาเรียนต่างจังหวัด มันดีใจมากนะ มันรู้สึกได้ออกมาเจออะไรด้วยตัวเองสักที ถึงโลกจะโหดร้าย เราก็ขอเจอด้วยตัวเอง
แต่พ่อกับแม่ ก็ทำหน้าที่พ่อแม่ ส่งเสียเราจนเรียนจบ จบมามีงานทำ ช่วงแรกเราก็ส่งให้เดือนละ 5,000 เก็บตังค์ซื้อทองให้แม่ 1 บาท นาฬิกาให้พ่อ 1 เรือน
แต่ทำงานไปสักพักก็เริ่มไม่ได้ส่ง ด้วยที่ทำงาน อยากได้อยากมี อยากเที่ยวเหมือนคนอื่น ก็ไม่ได้ส่งให้ที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยรบกวน แต่พ่อแม่เราก็ได้มาขอนะ แม่เราขายของต่อวันรายได้เยอะกว่าเรา ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
เรากับน้องสาว ที่บ้านเลี้ยงต่างกันมาก น้องสาวเราเลิกเรียน กลับบ้าน 2-3ทุ่ม ไม่เคยมีปัญหา น้องสนิทกับแม่มาก กอด หอม ส่วนเราจำไม่ได้เลยว่าแม่เคยหอมแก้มเราเมื่อไหร่
จนมาถึงตอนนี้ พวกท่านอายุขึ้น ยุคเปลี่ยนไป ได้เล่นโซเชี่ยล ได้เห็นอะไรมากขึ้น ก็เหมือนจะเข้าใจโลกมากขึ้น แต่ความรู้สึกเรามันยังรู้สึกต่อพวกท่านเหมือนเดิม อาจจะมีความผูกพันในฐานะพ่อแม่ แต่มันรู้สึกไม่สนิท ไม่อยากกลับบ้านไปหาบ่อยๆ ตอนนี้สิ่งที่ท่านคาดหวังจากเรา คือการแต่งงาน มีลูก ซึ่งมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องการ ตอนนี้เรากับแฟนมีความคิดตรงกันที่ ไม่เห็นจะต้องแต่งงาน หรือมีลูก อยากใช้ชีวิตเรื่อยๆ ทำงาน เก็บตังค์ เที่ยวในที่ที่อยากไป ซื้อประกันดีดีไว้เผื่อรักษาตัว
ที่เรามาตั้งกระทู้วันนี้ เพราะเพิ่งคุยกับแม่ แล้วมีโกรธแนวน้อยใจ ว่าเราไม่กลับบ้าน ไม่โทรหา (บ้านแม่กับเราอยู่ห่างกันประมาณร้อยกว่ากิโล กลับบ้านล่าสุดตอนปีใหม่)
เราไม่รู้ว่าที่เราเล่ามา มันพอเป็นเหตุผลได้มั้ย เรารู้สึกอกตัญญู แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องยังไง เราควรปรับตัวเอง หรือต้องจูนความรู้สึกยังไงดี