ตังค์ยืนอยู่หน้าห้องเรียนเปียโน ในมือถือหนังสือเรียนที่เต็มไปด้วยโน้ตเพลง
วันนี้เขามาเรียนที่โรงเรียนนี้เป็นครั้งแรก ที่จังหวัดเล็ก ๆ แห่งนี้มีครูสอนเปียโนแค่คนเดียว เขาจึงต้องรออยู่หน้าห้องซ้อมก่อนจะเข้าไปเรียนได้ พ่อแม่ของเขากลับไปแล้ว อีกสองชั่วโมงให้หลังจึงจะกลับมารับ
ประตูห้องเรียนปิดอยู่ เสียงเปียโนกระท่อนกระแท่นดังออกมา สลับกับเสียงเล่นไพเราะน่าจะของครู
ตังค์สงสัยว่าการเรียนเปียโนจะเป็นอย่างไร เขาไม่คิดว่ามันเหมาะกับเด็กผู้ชาย แม่เขาน่าจะให้ไปเรียนกีฬาหรือดนตรีที่มันเท่ ๆ กว่านี้น่าจะดีกว่า แต่เขาก็ไม่ใช่เด็กที่จะประท้วงพ่อแม่ ก็เลยมาเรียน
ประตูเปิดออก เด็กผู้หญิงวัยเดียวกับเขาเดินออกมา หน้าตาดูไม่สบอารมณ์ เธอผิวขาวอมชมพู หน้าตาสวยน่ารัก
“คราวหน้าซ้อมมาด้วยล่ะ มิลลิ” เสียงคุณครูดังมาจากในห้อง
“ค่า” เธอตอบอย่างขอไปที
ตังค์มองเธออย่างสงสัย
“มองอะไร” เด็กหญิงมิลลิเชิดหน้า แล้วเดินออกจากโรงเรียนไป
คนอะไรหยิ่งจัง ตังค์คิด แล้วเข้าห้องเรียนตามเสียงเรียกของครู
“อายุเท่าไหร่อ่ะเรา” ครูสอนเปียโนถาม
“แปดขวบครับ อยู่ป.2” ตังค์ตอบ
“อืม อายุเท่ามิลลิเลย เด็กคนเมื่อกี้น่ะ เจอกันที่โรงเรียนบ้างไหม” ครูถาม “เธอน่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่ ครูดูจากใบสมัคร”
“ไม่นะครับ ผมไม่รู้จักเธอ” ตังค์ตอบคุณครู
หนึ่งชั่วโมงถัดมา หลังจากเรียนเปียโนเสร็จ คุณครูก็เก็บของแล้วออกจากห้องไป ตังค์เก็บของตัวเองแล้วทำดินสอตกก็เลยก้มลงไปเก็บที่พื้น แล้วเห็นสร้อยข้อมือทองคำเส้นเล็ก ๆ ตกอยู่บนพื้น มีจี้ห้อยอยู่ สลักคำว่า Milli
ตังค์เก็บขึ้นมา เด็กอย่างเขาก็รู้ว่าทองคำเป็นของมีค่า เลยคิดว่าจะเก็บไปคืนเด็กผู้หญิงคนนั้นวันจันทร์ที่โรงเรียน
คงหาตัวไม่ยากหรอกมั้ง
—-
หลังจากถามเพื่อน ๆ ในห้อง ตังค์ถึงได้รู้ว่ามิลลิอยู่ห้องป.2/1 ตังค์เรียนอยู่ห้องป.2/6 ห้องเรียนอยู่ค่อนข้างห่างกันตังค์จึงไม่เคยเห็นเด็กหญิงที่โรงเรียนเลย
ตังค์เองก็ไม่ได้เป็นคนช่างพูดช่างคุย เขาเป็นเด็กผู้ชายเงียบ ๆ เลยรู้จักแต่เพื่อนในห้อง
พักเที่ยงวันจันทร์ ตังค์เลยเดินไปห้อง ป.2/6 ตั้งใจจะเอาสร้อยข้อมือไปคืนให้กับมิลลิ
ถามเพื่อนห้องนั้น เขาก็ชี้ไปข้างใน เห็นมิลลิ เด็กเมื่อวันอาทิตย์นั่งกินนมอยู่
ตังค์เดินเข้าไปหา เอาสร้อยให้ดู
“นี่ของเธอหรือเปล่า เราเห็นมันตกอยู่ในห้องเปียโนเมื่อวันอาทิตย์”
มิลลิตาโต ท่าทางประหลาดใจ
“โอ้ย หาตั้งนาน ไปตกอยู่นั่นเองเหรอ!!” เธอพูดเสียงดัง ตังค์คิดว่าไม่เห็นต้องพูดดังขนาดนั้นเลย แต่ก็มารู้ทีหลังว่ามันเป็นบุคลิกของมิลลิ
มิลลิหยิบสร้อยไป พยายามจะใส่ แต่มันเป็นสร้อยข้อมือต้องใช้มือดันตะขอให้ล็อก เธอพยายามใส่เองด้วยมือเดียวแต่ไม่สำเร็จ
“มา เราช่วย” ตังค์ยื่นมือไปล็อกตะขอให้
มิลลิยิ้มร่าเริง “ขอบคุณมาก!!”
มิลลิเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมาก เธอหน้าตาจิ้มลิ้ม ตาโต ผิวขาว ไว้ผมยาว ทำทรงหน้าม้าทวินเทล
“อืม ไม่เป็นไร” ตังค์บอก “คราวหลังก็ระวังหน่อยนะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ขอบคุณมาก เป็นหนี้บุญคุณนายแล้ว! ชื่ออะไรอ่ะ อยู่ห้องไหน!” มิลลิหัวเราะ
“อ่า… เราชื่อตังค์ อยู่ห้อง 6”
“โอเค! ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อมิลลิ! ไว้วันหลังเราจะเลี้ยงหนมขอบคุณนะ! วันอาทิตย์ไปเรียนเปียโนไหมล่ะ เดี๋ยวหลังตังค์เลิกเรียนไปกินไอติมกัน!”
มิลลิเอ่ยชวน ตังค์พยักหน้า
“ได้ ๆ วันอาทิตย์เจอกันนะ”
แล้วตังค์ก็กลับห้องตัวเอง รู้สึกประทับใจในตัวเด็กผู้หญิงที่ชื่อมิลลิ
——
สองบาทห้าสิบสตางค์ ตอนที่ 1
วันนี้เขามาเรียนที่โรงเรียนนี้เป็นครั้งแรก ที่จังหวัดเล็ก ๆ แห่งนี้มีครูสอนเปียโนแค่คนเดียว เขาจึงต้องรออยู่หน้าห้องซ้อมก่อนจะเข้าไปเรียนได้ พ่อแม่ของเขากลับไปแล้ว อีกสองชั่วโมงให้หลังจึงจะกลับมารับ
ประตูห้องเรียนปิดอยู่ เสียงเปียโนกระท่อนกระแท่นดังออกมา สลับกับเสียงเล่นไพเราะน่าจะของครู
ตังค์สงสัยว่าการเรียนเปียโนจะเป็นอย่างไร เขาไม่คิดว่ามันเหมาะกับเด็กผู้ชาย แม่เขาน่าจะให้ไปเรียนกีฬาหรือดนตรีที่มันเท่ ๆ กว่านี้น่าจะดีกว่า แต่เขาก็ไม่ใช่เด็กที่จะประท้วงพ่อแม่ ก็เลยมาเรียน
ประตูเปิดออก เด็กผู้หญิงวัยเดียวกับเขาเดินออกมา หน้าตาดูไม่สบอารมณ์ เธอผิวขาวอมชมพู หน้าตาสวยน่ารัก
“คราวหน้าซ้อมมาด้วยล่ะ มิลลิ” เสียงคุณครูดังมาจากในห้อง
“ค่า” เธอตอบอย่างขอไปที
ตังค์มองเธออย่างสงสัย
“มองอะไร” เด็กหญิงมิลลิเชิดหน้า แล้วเดินออกจากโรงเรียนไป
คนอะไรหยิ่งจัง ตังค์คิด แล้วเข้าห้องเรียนตามเสียงเรียกของครู
“อายุเท่าไหร่อ่ะเรา” ครูสอนเปียโนถาม
“แปดขวบครับ อยู่ป.2” ตังค์ตอบ
“อืม อายุเท่ามิลลิเลย เด็กคนเมื่อกี้น่ะ เจอกันที่โรงเรียนบ้างไหม” ครูถาม “เธอน่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่ ครูดูจากใบสมัคร”
“ไม่นะครับ ผมไม่รู้จักเธอ” ตังค์ตอบคุณครู
หนึ่งชั่วโมงถัดมา หลังจากเรียนเปียโนเสร็จ คุณครูก็เก็บของแล้วออกจากห้องไป ตังค์เก็บของตัวเองแล้วทำดินสอตกก็เลยก้มลงไปเก็บที่พื้น แล้วเห็นสร้อยข้อมือทองคำเส้นเล็ก ๆ ตกอยู่บนพื้น มีจี้ห้อยอยู่ สลักคำว่า Milli
ตังค์เก็บขึ้นมา เด็กอย่างเขาก็รู้ว่าทองคำเป็นของมีค่า เลยคิดว่าจะเก็บไปคืนเด็กผู้หญิงคนนั้นวันจันทร์ที่โรงเรียน
คงหาตัวไม่ยากหรอกมั้ง
—-
หลังจากถามเพื่อน ๆ ในห้อง ตังค์ถึงได้รู้ว่ามิลลิอยู่ห้องป.2/1 ตังค์เรียนอยู่ห้องป.2/6 ห้องเรียนอยู่ค่อนข้างห่างกันตังค์จึงไม่เคยเห็นเด็กหญิงที่โรงเรียนเลย
ตังค์เองก็ไม่ได้เป็นคนช่างพูดช่างคุย เขาเป็นเด็กผู้ชายเงียบ ๆ เลยรู้จักแต่เพื่อนในห้อง
พักเที่ยงวันจันทร์ ตังค์เลยเดินไปห้อง ป.2/6 ตั้งใจจะเอาสร้อยข้อมือไปคืนให้กับมิลลิ
ถามเพื่อนห้องนั้น เขาก็ชี้ไปข้างใน เห็นมิลลิ เด็กเมื่อวันอาทิตย์นั่งกินนมอยู่
ตังค์เดินเข้าไปหา เอาสร้อยให้ดู
“นี่ของเธอหรือเปล่า เราเห็นมันตกอยู่ในห้องเปียโนเมื่อวันอาทิตย์”
มิลลิตาโต ท่าทางประหลาดใจ
“โอ้ย หาตั้งนาน ไปตกอยู่นั่นเองเหรอ!!” เธอพูดเสียงดัง ตังค์คิดว่าไม่เห็นต้องพูดดังขนาดนั้นเลย แต่ก็มารู้ทีหลังว่ามันเป็นบุคลิกของมิลลิ
มิลลิหยิบสร้อยไป พยายามจะใส่ แต่มันเป็นสร้อยข้อมือต้องใช้มือดันตะขอให้ล็อก เธอพยายามใส่เองด้วยมือเดียวแต่ไม่สำเร็จ
“มา เราช่วย” ตังค์ยื่นมือไปล็อกตะขอให้
มิลลิยิ้มร่าเริง “ขอบคุณมาก!!”
มิลลิเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมาก เธอหน้าตาจิ้มลิ้ม ตาโต ผิวขาว ไว้ผมยาว ทำทรงหน้าม้าทวินเทล
“อืม ไม่เป็นไร” ตังค์บอก “คราวหลังก็ระวังหน่อยนะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ขอบคุณมาก เป็นหนี้บุญคุณนายแล้ว! ชื่ออะไรอ่ะ อยู่ห้องไหน!” มิลลิหัวเราะ
“อ่า… เราชื่อตังค์ อยู่ห้อง 6”
“โอเค! ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อมิลลิ! ไว้วันหลังเราจะเลี้ยงหนมขอบคุณนะ! วันอาทิตย์ไปเรียนเปียโนไหมล่ะ เดี๋ยวหลังตังค์เลิกเรียนไปกินไอติมกัน!”
มิลลิเอ่ยชวน ตังค์พยักหน้า
“ได้ ๆ วันอาทิตย์เจอกันนะ”
แล้วตังค์ก็กลับห้องตัวเอง รู้สึกประทับใจในตัวเด็กผู้หญิงที่ชื่อมิลลิ
——