สวัสดีครับ
นานๆจะเข้ามาโพสอะไรสักที เผอิญว่าช่วงสองเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปเรียนเปียโนกับครูเปียโนคนนึงที่ผมรู้สึกว่าเขาเจ๋งมาก เลยอยากเอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง อ่าใช่ครับ เหมือนหัวข้อกระทู้นั่นแหละ
ครูเปียโนของผมมีแขนข้างเดียว
แต่ก่อนที่จะเล่าถึงครูเปียโนของผม ผมขอเกริ่นคร่าวๆถึงเรื่องของผมก่อน เพราะมันผูกโยงไปกับครูเปียโนคนนี้มากเลยล่ะ
ผมเป็นหมอครับ ปีนี้อายุก็จะ 30 แล้ว
ชีวิตของผมแตะเปียโนครั้งแรกสมัยป.2 หรือ ป.3 นี่แหละครับ ตอนนั้นไปเรียนพิเศษของที่โรงเรียน เรียนได้ประมาณเทอมนึงก็หยุด ไปเรียนอย่างอื่นต่อ แล้วก็ไม่ได้แตะเปียโนอีกเลย ตอนนั้นแม่จะให้ผมเรียนดนตรีนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด ขิม ขลุ่ย ไวโอลิน เปียโน แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกชอบสักอัน ยิ่งไวโอลินนี่ยิ่งไม่ชอบมากๆ เพราะตอนนั้นรู้สึกว่าโดนบังคับเรียนสุดๆ
เหตุการณ์นึงที่ทำให้รู้สึกเกลียดไวโอลินมาก คือ เราเรียนสมัยประถม พอขึ้นม.ต้น แม่ก็ให้เราไปเรียนอีก เราก็เบื่อ รู้สึกว่าเรียนไปแล้ว วันนึงแม่มาบอกว่า เนี่ยครูที่สอนดนตรีมาบอกว่า น้องชาย(ซึ่งก็เรียนด้วยกันกับเรา) เล่นดี พี่ชายเล่นเฉยๆ เรายิ่งรู้สึกว่า เออ ตูไม่เก่งดนตรีละ ไม่อยากเรียนมันเลย
สุดท้ายช่วง ม.ปลาย เริ่มจีบสาวเราก็เลยไปฝึกเล่นกีตาร์ ซึ่งก็เล่นได้แบบงูๆปลาๆ ไปเรียนก็มักจะโดนครูที่สอนคอมเม้นต์ว่า จังหวะ เราไม่ค่อยดี แถมเพื่อนๆรอบตัวที่เล่นกีตาร์หรือดนตรีอื่นๆ ก็ดูมันเล่นกันเก่งมากๆเลย เราแบบเล่นได้ไม่เอาไหนเลยแฮะ ก็เลยเป็นเหมือนปมที่ฝังใจว่า เอ้อ ยังไงตูก็ไม่เก่งดนตรีแน่ๆล่ะ ก็เลยค่อยๆผันตัวมาเป็นนักร้องของวงในคณะ เล่นสนุกๆกับเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ร้องเสียงดีอะไร เน้นความฮาซะมากกว่า
จนเมื่อประมาณครึ่งปีที่แล้ว เราก็มีโอกาสได้เจอกับครูเปียโนของเราครั้งแรก
ครูเปียโนของผมชื่อ อิสรา วังวิญญู หรือ ครูยิ่ง หลายคนที่อยู่ในแวดวง homeschool หรือแนวจิตตปัญญาศึกษาน่าจะพอรู้จักชื่อของครูยิ่ง เพราะครูยิ่งเป็นลูกชายของอาใหญ่ วิศิษฐ์ วังวิญญู ที่เป็นต้นตำรับของแนวทางการศึกษาด้วยตัวเอง และเป็นเจ้าพ่อวง dialogue ของไทย (ผมคงไม่อธิบายรายละเอียดนะ ไปเสิร์ชเอาเอง) ครูยิ่งเองก็เป็นเด็กรุ่นแรกๆของไทยที่จบจากสถาบัน homeschool แต่พอจะขึ้น ม.ปลาย ครูยิ่งก็ไปตามฝันโดยไปเรียนต่อด้านเปียโนที่สภาบัน Yaroslavl Music College ของรัสเซีย
ครูเปียโนของผมมีแขนข้างเดียว
นานๆจะเข้ามาโพสอะไรสักที เผอิญว่าช่วงสองเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปเรียนเปียโนกับครูเปียโนคนนึงที่ผมรู้สึกว่าเขาเจ๋งมาก เลยอยากเอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง อ่าใช่ครับ เหมือนหัวข้อกระทู้นั่นแหละ
ครูเปียโนของผมมีแขนข้างเดียว
แต่ก่อนที่จะเล่าถึงครูเปียโนของผม ผมขอเกริ่นคร่าวๆถึงเรื่องของผมก่อน เพราะมันผูกโยงไปกับครูเปียโนคนนี้มากเลยล่ะ
ผมเป็นหมอครับ ปีนี้อายุก็จะ 30 แล้ว
ชีวิตของผมแตะเปียโนครั้งแรกสมัยป.2 หรือ ป.3 นี่แหละครับ ตอนนั้นไปเรียนพิเศษของที่โรงเรียน เรียนได้ประมาณเทอมนึงก็หยุด ไปเรียนอย่างอื่นต่อ แล้วก็ไม่ได้แตะเปียโนอีกเลย ตอนนั้นแม่จะให้ผมเรียนดนตรีนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด ขิม ขลุ่ย ไวโอลิน เปียโน แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกชอบสักอัน ยิ่งไวโอลินนี่ยิ่งไม่ชอบมากๆ เพราะตอนนั้นรู้สึกว่าโดนบังคับเรียนสุดๆ
เหตุการณ์นึงที่ทำให้รู้สึกเกลียดไวโอลินมาก คือ เราเรียนสมัยประถม พอขึ้นม.ต้น แม่ก็ให้เราไปเรียนอีก เราก็เบื่อ รู้สึกว่าเรียนไปแล้ว วันนึงแม่มาบอกว่า เนี่ยครูที่สอนดนตรีมาบอกว่า น้องชาย(ซึ่งก็เรียนด้วยกันกับเรา) เล่นดี พี่ชายเล่นเฉยๆ เรายิ่งรู้สึกว่า เออ ตูไม่เก่งดนตรีละ ไม่อยากเรียนมันเลย
สุดท้ายช่วง ม.ปลาย เริ่มจีบสาวเราก็เลยไปฝึกเล่นกีตาร์ ซึ่งก็เล่นได้แบบงูๆปลาๆ ไปเรียนก็มักจะโดนครูที่สอนคอมเม้นต์ว่า จังหวะ เราไม่ค่อยดี แถมเพื่อนๆรอบตัวที่เล่นกีตาร์หรือดนตรีอื่นๆ ก็ดูมันเล่นกันเก่งมากๆเลย เราแบบเล่นได้ไม่เอาไหนเลยแฮะ ก็เลยเป็นเหมือนปมที่ฝังใจว่า เอ้อ ยังไงตูก็ไม่เก่งดนตรีแน่ๆล่ะ ก็เลยค่อยๆผันตัวมาเป็นนักร้องของวงในคณะ เล่นสนุกๆกับเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ร้องเสียงดีอะไร เน้นความฮาซะมากกว่า
จนเมื่อประมาณครึ่งปีที่แล้ว เราก็มีโอกาสได้เจอกับครูเปียโนของเราครั้งแรก
ครูเปียโนของผมชื่อ อิสรา วังวิญญู หรือ ครูยิ่ง หลายคนที่อยู่ในแวดวง homeschool หรือแนวจิตตปัญญาศึกษาน่าจะพอรู้จักชื่อของครูยิ่ง เพราะครูยิ่งเป็นลูกชายของอาใหญ่ วิศิษฐ์ วังวิญญู ที่เป็นต้นตำรับของแนวทางการศึกษาด้วยตัวเอง และเป็นเจ้าพ่อวง dialogue ของไทย (ผมคงไม่อธิบายรายละเอียดนะ ไปเสิร์ชเอาเอง) ครูยิ่งเองก็เป็นเด็กรุ่นแรกๆของไทยที่จบจากสถาบัน homeschool แต่พอจะขึ้น ม.ปลาย ครูยิ่งก็ไปตามฝันโดยไปเรียนต่อด้านเปียโนที่สภาบัน Yaroslavl Music College ของรัสเซีย