กระทู้นี้ขอระบายนะคะและขอแนวทางการแก้ไขจากพี่ๆทุกคนด้วยค่ะ
ก่อนอื่นคือเราเป็นคนที่ชอบเรียนพิเศษนู้นนี่ และตอนนี้เราจะขึ้น ม.6 ตั้งแต่เด็กครอบครัวอยากให้เป็นหมอตอนเด็กก็ไม่ได้ไรโอนเอนไป
แต่พอโตขึ้นเริ่มรู้ว่าอาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่เหนื่อยมากและเราคงไม่ไหวจริงๆ เราอยากเรียนแบบมีความสุข มีความสุขกับการใช้ชีวิต เราเริ่มคุยกับทางบ้านเขาก็บอกว่าไม่หมอเภสัชก็ได้เอาจริงๆเราก็อยากเข้านะก็เลยจะลองเราปักเอาไว้ว่า 1เภสัช 2กายภาพ 3เทคโนโลยีและทรวงอก แต่แม่คงคิดว่าเราไม่เอาเภสัชมั่งเพราะเราเคยพูดว่าเราไม่ค่อยชอบเคมีเท่าไหร่
วันหนึ่งเรานั่งกินข้าวกันแม่เริ่มพูดว่าลูกเพื่อนแม่เข้าเป็นแพทย์หญิงกันหมด เขาดีใจโพสต์อวดกันใหญ่ เราก็เลยพูดเชิงขำว่า "หนูเคยอ่านเจอในเน็ตเขาบอกว่าตอนสอบติดอะดีใจกันใหญ่แต่พ่อลูกเครียดเพราะอ่านนสไม่เข้าหัวไม่มีใครมาเครียดกับเรา หนูอยากเรียนแบบมีความสุข" แล้วลุงก็บอกว่าถ้าเรียนแล้วเครียดก็ไม่ต้อง แม่เลยบอกว่างั้นก็ไม่ต้องเรียนพิเศษถ้าเรียนเก่งแล้วได้เงินเดือนเท่าคนอื่นก็ไม่ต้องเรียน เรียนที่โรงเรียนตามเขาไปตามยถากรรม แล้วคณะอื่นไม่ต้องใช้คะแนนสอบเหรอ ? คือเจอประโยคนี้ไม่ไหวจริงแต่ฮึบไว้สักพักพูดถึงเพื่อนเราซึ่งเพื่อนคนนี้เราก็เคยบอกแม่ว่ามันชอบพูดกดคนอื่นชอบพูดให้เราเสียเฟลและก็เคยบอกแม่ว่าไม่ชอบให้พูดเปรียบกับมัน แต่แม่ลืม แม่มาพูดอีกวันนี้ว่าเพื่อนแกยังเข้าเภสัชเลย เห้ย!? เราไม่เคยบอกแม่ว่ามันอยากและมันก็ไม่อยากเลยแม่เอามาจากไหนอะ เราทนไม่ไหวอะข้าวไม่ต้องกินมันล่ะพอน้ำตาเริ่มไหล แม่บอกแล้วจะร้องทำไม เราเดินออกจากห้องเลยคือเราควรทำไงอ่ะตอนนี้ไม่กล้าจริงๆไม่กล้าเข้าไปหาแม่แล้ว คิดต่างๆนาๆว่าหรือเราจะไปหาย่าไปหาใครดีคือไม่ไหว บนโลกนี้มีอาชีพนี้อาชีพเดียวเหรอ? ค่านิยมมันเปลี่ยนไปแล้ว คือมันโคตรจริงคำที่ว่า
ตอนสอบได้ดีใจกันทั้งบ้าน แต่พอเราอ่านนส.ไม่เข้าหัวไม่มีใครเขาเครียดกับเราหรอกเขาได้แต่ปลอบ
คือไม่ค่อยทะเลาะกันเลยและเราอะเป็นคนไม่ค่อยเข้มแข็งอะไรสะกิดนิดหน่อยก็ร้องแล้วอยากเข้มแข็งก็ไม่ได้และยิ่งเป็นเรื่องครอบครัวไม่เคยสะกดคำว่าเข้มแข็งได้เลยปกติที่ผ่านมาที่เคยทะเลาะกันแม่จะมาเคาะประตูมั่งแต่ตอนนี้คือเงียบเลยบางที่เราก็คิดหรือเราเป็นเด็กมีปัญหาว่ะที่เรียกร้องความสนใจและเห็นใจแม่
ทะเลาะกับครอบครัวเรื่องการเรียนต่อทำอย่างไรดีคะ
ก่อนอื่นคือเราเป็นคนที่ชอบเรียนพิเศษนู้นนี่ และตอนนี้เราจะขึ้น ม.6 ตั้งแต่เด็กครอบครัวอยากให้เป็นหมอตอนเด็กก็ไม่ได้ไรโอนเอนไป
แต่พอโตขึ้นเริ่มรู้ว่าอาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่เหนื่อยมากและเราคงไม่ไหวจริงๆ เราอยากเรียนแบบมีความสุข มีความสุขกับการใช้ชีวิต เราเริ่มคุยกับทางบ้านเขาก็บอกว่าไม่หมอเภสัชก็ได้เอาจริงๆเราก็อยากเข้านะก็เลยจะลองเราปักเอาไว้ว่า 1เภสัช 2กายภาพ 3เทคโนโลยีและทรวงอก แต่แม่คงคิดว่าเราไม่เอาเภสัชมั่งเพราะเราเคยพูดว่าเราไม่ค่อยชอบเคมีเท่าไหร่
วันหนึ่งเรานั่งกินข้าวกันแม่เริ่มพูดว่าลูกเพื่อนแม่เข้าเป็นแพทย์หญิงกันหมด เขาดีใจโพสต์อวดกันใหญ่ เราก็เลยพูดเชิงขำว่า "หนูเคยอ่านเจอในเน็ตเขาบอกว่าตอนสอบติดอะดีใจกันใหญ่แต่พ่อลูกเครียดเพราะอ่านนสไม่เข้าหัวไม่มีใครมาเครียดกับเรา หนูอยากเรียนแบบมีความสุข" แล้วลุงก็บอกว่าถ้าเรียนแล้วเครียดก็ไม่ต้อง แม่เลยบอกว่างั้นก็ไม่ต้องเรียนพิเศษถ้าเรียนเก่งแล้วได้เงินเดือนเท่าคนอื่นก็ไม่ต้องเรียน เรียนที่โรงเรียนตามเขาไปตามยถากรรม แล้วคณะอื่นไม่ต้องใช้คะแนนสอบเหรอ ? คือเจอประโยคนี้ไม่ไหวจริงแต่ฮึบไว้สักพักพูดถึงเพื่อนเราซึ่งเพื่อนคนนี้เราก็เคยบอกแม่ว่ามันชอบพูดกดคนอื่นชอบพูดให้เราเสียเฟลและก็เคยบอกแม่ว่าไม่ชอบให้พูดเปรียบกับมัน แต่แม่ลืม แม่มาพูดอีกวันนี้ว่าเพื่อนแกยังเข้าเภสัชเลย เห้ย!? เราไม่เคยบอกแม่ว่ามันอยากและมันก็ไม่อยากเลยแม่เอามาจากไหนอะ เราทนไม่ไหวอะข้าวไม่ต้องกินมันล่ะพอน้ำตาเริ่มไหล แม่บอกแล้วจะร้องทำไม เราเดินออกจากห้องเลยคือเราควรทำไงอ่ะตอนนี้ไม่กล้าจริงๆไม่กล้าเข้าไปหาแม่แล้ว คิดต่างๆนาๆว่าหรือเราจะไปหาย่าไปหาใครดีคือไม่ไหว บนโลกนี้มีอาชีพนี้อาชีพเดียวเหรอ? ค่านิยมมันเปลี่ยนไปแล้ว คือมันโคตรจริงคำที่ว่า
ตอนสอบได้ดีใจกันทั้งบ้าน แต่พอเราอ่านนส.ไม่เข้าหัวไม่มีใครเขาเครียดกับเราหรอกเขาได้แต่ปลอบ
คือไม่ค่อยทะเลาะกันเลยและเราอะเป็นคนไม่ค่อยเข้มแข็งอะไรสะกิดนิดหน่อยก็ร้องแล้วอยากเข้มแข็งก็ไม่ได้และยิ่งเป็นเรื่องครอบครัวไม่เคยสะกดคำว่าเข้มแข็งได้เลยปกติที่ผ่านมาที่เคยทะเลาะกันแม่จะมาเคาะประตูมั่งแต่ตอนนี้คือเงียบเลยบางที่เราก็คิดหรือเราเป็นเด็กมีปัญหาว่ะที่เรียกร้องความสนใจและเห็นใจแม่