เรา เป็นลูกสาวคนโต คิดว่าสู้ชีวิตมาแต่เด็ก ทำไร่ ทำนา ช่วยที่บ้านแต่เด็กรับจ้างได้ เรียนกู้เอาเอง
โตมา หาเงินให้หนี้นอกระบบให้แม่จนหมด จนอายุ30ตัวเองยังไม่มีอะไร มีน้องชายคนนึง แม่บอกรักเท่ากัน
น้องเรียนไม่กู้ กยส แม่ส่ง ไร่นา ไม่เคยทำ แม่ไม่บังคับขี้เกียจก็ไม่ต้องทำ
แม่จะแบ่งที่เป็น3ส่วนตอนนั้นน้องยุบ้านกับแม่ คนยุกับแม่จะได้2ส่วน น้องมีแฟนเลยห่างไป เเม่เริ่มแก่เปลี่ยนใจ
จะแบ่งแค่2ส่วนเพราะเรามาอยู่ใกล้น้องไปไกลอนาคตน่าจะไปอยู่กับทางบ้านแฟนเขา แต่ที่นี้
เราซื้อรถมอไซค์2คน ผ่อนเองหมด ให้แม่ใช้คันนึง
น้องซื้อรถ แม่ผ่อนให้ทุกเดือน แต่น้องซื้อแพงผ่อนไม่ทันแม่กู้นอกระบบมาจ่าย ให้เราใช้หนี้นอกระบบอีก รอบนี้เราบอกจะไม่ใช้ให้
แค่ช่วยเท่าที่มี แม่เลยจะขายที่ครึ่งนึง ที่นี้ประเด็นคือ แม่ถามเราทุกเดือนเราจะเอาแม่ไปเลี้ยงใช่ไหมที่ผ่านมาเราก็รับปากไม่ทิ้งตลอด
แต่ถามทุกเดือนอ่ะเราเลยว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้พิสูจน์ให้เห็นเลยเหรอขนาดแม่ลำเอียงลูกขนาดนี้ แม่บอกเพราะแม่ไม่ได้ให้อะไรเราไงเลยถาม
เพราะล่าสุดแม่จะขายที่ครึ่งนึงปิดหนี้ให้น้อง อีกครึ่งนึงให้น้องเพราะคงเอาตัวไม่รอด เลยถามบ่อยว่าจะเลี้ยงไหม
เรานี่ยิ่งโดนย้ำอยู่เสมอเลยว่ามีสินทรัพย์ทุกอย่างให้น้องมึหนี้ให้เราถ้าไม่เอาแม่ร้องไห้ คืออะไร เรารู้สึกไม่ยุติธรรมแม้แต่แม่ที่เราคิดว่าให้หมดที่หาได้
ถึงแม้สินทรัพย์จะให้น้องหมดแล้วให้เราเลี้ยงเราก็ยินดีแต่เราไม่ชอบฟังบ่อยๆ มันคิดแล้วทอนจิตใจ
เราก็อยากเป็นลูกดีๆคนนึงว่ะ แต่อดไม่ได้เลย พูดบ่อยเราก็น้อยใจมาก เดิมทีก็คิดอยู่แล้วแต่ไม่พูด ยอม พอย้ำเราก็อดพูดไม่ได้ พอเราพูดก็ว่าเรามองแม่แย่
พอบอกว่าน้อยใจตรงไหนก็ร้องไห้ว่าเรามองแม่แบบนั้น อย่าว่าให้แม่ แล้วมันแบบไหนเราน้ำท้วมปาก ท้วมคอ ล้นหัวใจหมดแล้ว
บอกว่ารักเท่ากันตลอดแต่ของนอกกายที่เป็นสิ่งของไม่เคยเท่ากันเลย ตอนแรกว่าจะอดไม่พูดทพหน้าที่ลูกไป
แต่พูดย้ำขนาดนี้เราก็รู้สึกแย่ จริงๆแม่อยากมาอยู่ด้วยเราดีใจด้วยซ้ำ แต่ย้ำเรื่องอันนั้นอันนี้ให้น้องมันรู้สึกแย่
เราต้องรู้สึกแบบไหนกับแม่ว่ะเป็นท้อๆ
โตมา หาเงินให้หนี้นอกระบบให้แม่จนหมด จนอายุ30ตัวเองยังไม่มีอะไร มีน้องชายคนนึง แม่บอกรักเท่ากัน
น้องเรียนไม่กู้ กยส แม่ส่ง ไร่นา ไม่เคยทำ แม่ไม่บังคับขี้เกียจก็ไม่ต้องทำ
แม่จะแบ่งที่เป็น3ส่วนตอนนั้นน้องยุบ้านกับแม่ คนยุกับแม่จะได้2ส่วน น้องมีแฟนเลยห่างไป เเม่เริ่มแก่เปลี่ยนใจ
จะแบ่งแค่2ส่วนเพราะเรามาอยู่ใกล้น้องไปไกลอนาคตน่าจะไปอยู่กับทางบ้านแฟนเขา แต่ที่นี้
เราซื้อรถมอไซค์2คน ผ่อนเองหมด ให้แม่ใช้คันนึง
น้องซื้อรถ แม่ผ่อนให้ทุกเดือน แต่น้องซื้อแพงผ่อนไม่ทันแม่กู้นอกระบบมาจ่าย ให้เราใช้หนี้นอกระบบอีก รอบนี้เราบอกจะไม่ใช้ให้
แค่ช่วยเท่าที่มี แม่เลยจะขายที่ครึ่งนึง ที่นี้ประเด็นคือ แม่ถามเราทุกเดือนเราจะเอาแม่ไปเลี้ยงใช่ไหมที่ผ่านมาเราก็รับปากไม่ทิ้งตลอด
แต่ถามทุกเดือนอ่ะเราเลยว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้พิสูจน์ให้เห็นเลยเหรอขนาดแม่ลำเอียงลูกขนาดนี้ แม่บอกเพราะแม่ไม่ได้ให้อะไรเราไงเลยถาม
เพราะล่าสุดแม่จะขายที่ครึ่งนึงปิดหนี้ให้น้อง อีกครึ่งนึงให้น้องเพราะคงเอาตัวไม่รอด เลยถามบ่อยว่าจะเลี้ยงไหม
เรานี่ยิ่งโดนย้ำอยู่เสมอเลยว่ามีสินทรัพย์ทุกอย่างให้น้องมึหนี้ให้เราถ้าไม่เอาแม่ร้องไห้ คืออะไร เรารู้สึกไม่ยุติธรรมแม้แต่แม่ที่เราคิดว่าให้หมดที่หาได้
ถึงแม้สินทรัพย์จะให้น้องหมดแล้วให้เราเลี้ยงเราก็ยินดีแต่เราไม่ชอบฟังบ่อยๆ มันคิดแล้วทอนจิตใจ
เราก็อยากเป็นลูกดีๆคนนึงว่ะ แต่อดไม่ได้เลย พูดบ่อยเราก็น้อยใจมาก เดิมทีก็คิดอยู่แล้วแต่ไม่พูด ยอม พอย้ำเราก็อดพูดไม่ได้ พอเราพูดก็ว่าเรามองแม่แย่
พอบอกว่าน้อยใจตรงไหนก็ร้องไห้ว่าเรามองแม่แบบนั้น อย่าว่าให้แม่ แล้วมันแบบไหนเราน้ำท้วมปาก ท้วมคอ ล้นหัวใจหมดแล้ว
บอกว่ารักเท่ากันตลอดแต่ของนอกกายที่เป็นสิ่งของไม่เคยเท่ากันเลย ตอนแรกว่าจะอดไม่พูดทพหน้าที่ลูกไป
แต่พูดย้ำขนาดนี้เราก็รู้สึกแย่ จริงๆแม่อยากมาอยู่ด้วยเราดีใจด้วยซ้ำ แต่ย้ำเรื่องอันนั้นอันนี้ให้น้องมันรู้สึกแย่