ไม่มีเพื่อนซักคนที่คอยปรึกษาได้

เราเป็นคนหนึงที่เรียนก็ไม่ดีพออยากตั้งใจเรียนก็โดนอุปสรรคมาขัดตลอดจนกลายเป็นคนธรรมดาที่นอนหลังห้อง
เราเคยมีเพื่อนคนหนึงมันฉลาดสุดในห้องเลยมีคนคบมันเยอะจนมีกลุ่มเพื่อนของมันทำให้ลืมเราและ
ไม่มีเพื่อนมาคอยปรึกษาบ้างเลยพออยากปรึกษาครอบครัวเขาก็พูดกลับมาว่ามีแค่นี้ใช่ไหมทำให้เราโดดเดียว
ตั้งแต่ป6ยันม.4เนี่ยรู้สึกว่าตัวเองร้องให้บ่อยมากขึ้นเรื่อยๆกับเรื่องทุกอย่างที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตจนพึ่งนึกได้
ว่าเราควรไปหาจิตรแพทย์ครอบครัวก็บอก"เสียเวลาเอาเวลาที่มีค่าเอาไปหาจิตรแพทย์ทำไมไม่ทำงานบ้านดีกว่าหรอ"
เราสตั้นไปเลยคิดว่าเราต้องโดดเดียวไม่พอต้องมาโดนใช้อีกเหมือนทุกคนเห็นผมเป็นสิ่งของตอนนี้ผมควรทำอย่างไรดีครับ