แม่ตบหน้าเรา..อยากให้อ่านให้จบ

สวัสดีค่ะ เราตั้งกระทู้นี้มาเพื่อระบาย หาทางออกกับความคิดตัวเอง ทำตัวไม่ถูก ตอนนี้เราอายุ17 ย่าง18ค่ะ พ่อแม่เรารักกันดี ครอบครัวมีความสุข จนกระทั่ง เราอายุ15 แม่แอบไปคุยกับคนอื่นที่รู้จักกันทางออนไลน์ ทั้งให้เขามาหน้าบ้าน คอลในไลน์ ส่งกับข้าวให้ พ่อเราเห็นทนไม่ได้เลยพูดกับแม่จนทะเลาะกันหนักเลยค่ะ เพราะว่า แม่ทั้งคุยเบอร์ ไลน์ ในขณะที่พ่ออยู่ หรือแม้กระทั่งพ่อไม่อยู่ก็แอบคุย จนกลายเป็นใกล้เลิกกัน เราเด็กอายุ15 มันไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เราทำได้แต่เงียบ ตลอด มันเป็นหลายรอบมากค่ะ วนลูปก็เปนปี กับคนเดิมคนนี้ แม่ก็ไม่ยอมเลิกยุ่งพ่อก็ขอ พ่อให้อภัย เราเอาโทรศัพท์แม่บล็อกผู้ชายคนนั้น แม่ก็ไปปลดบล็อกออกแลเวมาโทรคุยกันอีก และชอบลบแชท มาก ทะเลาะเป็น4-5รอบเลย หลังจากนัน ก็หยุดกับคนนี้ไป แล้วต่อไปคือเพื่อนของแม่ ตอนมัธยม โอเคค่ะคนนี้ก็ทะเลาะ เพราะแม่คุยกับคนนี้ทั้งวัน เขาเป็นหนุ่มโสด พ่อเห็น เราเห็น พี่เราเห็น ก็ไม่มีใครชอบ เลยบอกแม่ให้หยุดได้ไหม เพราะดูแล้วพ่อไ่ม่โอเค มีทั้งบอกฝันดีบอกออะไร เกินคำว่าเพื่อนในแชท ทำอะไรก็บอกกันตลอด แม่เหมือนจะหยุด แต่ก็ไม่ค่ะ เลยทำให้ทะเลาะกับครอบครัวอีกครั้ง ร้องร่ำไห้กัน ดูเหมือนแม่จะหยดแล้ว พอผ่านไปเราอายุ16-17 เริ่มทะเลาะกันเรื่องเดิมๆของแม่เรื่องแบบนั้นอีก คือพ่อขอให้เลิกคุยกันเพราะมันเกินเพื่อนไปแล้ว แม่ยังคงปฏิเสธ ตอนนั้นเราบอกเลยว่าเราชากับทุกความรู้สึก เรากลายเป็นคนที่กลัวเวลาพาอแม่เงียบใส่กันตลอด กลัวว่าเค้าจะโกรธกันเพราะเรื่องเดิมๆของแม่ทุกครั้ง เราระแวงอยู่เสมอ เราบอกกับตัวเองว่าเราชินละกับสิ่งที่แม่ทำ แม่เห็นคนอื่นแม่เชื่อคนอื่นมากกว่าคำพูดคนในครอบครัว แต่เราไม่ชินสักที..พอสีกพักเจอเรื่องแบบนเข้าไป ทั้งพ่อ และเรา พี่ ก็เริ่มไม่พูดไม่ทะเลาะกันแล้ว เพราะถึงทะเลาะกันมันก็ไมาได้แก้ไขแม่ได้เลย และมาเหตุการณ์ล่าสุดตอนเนาอายุ17-18ปี วันนี้มีเหตุการณ์ที่คนนั้นชวนแม่ไปงานแต่งลูกสาวเขา(แต่เขาคนนั้นไม่มีภรรยานะคะ) ใช่ค่ะ..เพื่อนเชิญเพื่อนไปงานแต่งลูกสาว มันปกติ แต่คนคนนี้คือคนที่ พ่อเราสั่งว่าอย่าไปคุยกับคนนี้ เพราะไม่โอเคร คุนกันทั้งวัน โทรคุยกัน จนพ่อบอกวา คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนพ่อ ยังไม่เคยพูดกับแม่เยอะแบบคนนี้เลย พ่อเจ็บมากๆ พ่อพูดกับเราพร้อมน้ำตา เรามันคนเป็นลูกโครตปวดหัวใจ เห็นพ่อร้องไห้ เราทำอะไรไม่ได ได้แต่เงียบ เก็บความรู้สึก เพราะเด็กแบบเรามันทำอะไรไม่ได้ จนเก็บไว้จนวันนึงเราปรี๊ดแตกขึ้นมา..เราไปเขย่าตัวแม่แรง และถามแม่ทั้งน้ำตา ว่าแม่ทำไปอีกทำไม.
..แม่ไม่คิดว่าพ่อเสียใจบ้างหรอกับสิ่งที่แม่ทำ ครอบครัวเสียใจบ้างหรอ แม่ก็รู้ว่าครอบครัวเราไม่โอเคกับสิ่งที่แม่ไปคุยกับเพื่อนคนอื่น...ที่คุยกันมากกว่าเพื่อน ...โทร พิมพ์แขทกันทั้งวัน แม่เราไม่ตอบเราโมโห...เลยเผลอพูดว่า แม่มีสมองคิดแต่เรื่องอะไรแบบนี้หรอแล้วก็เขย่าบีบตัวแม่ทั้งน้ำตา แม่เราก็โมโห บอกว่า เราควรพูดแบบนี้หรอ...และเราก็ถามแม่ไปว่า แล้วแใ่ควรทำแบบนี้หรอ แม่ตอบมาสิ...แม่บอกให้เรากลับบ้านไปตอนนั้นแต่เราก็ยืนยันว่าต้องได้คำตอบจากคำถามขอฃเรา..เราสงสารพ่อ..
และตัวเองที่กำลังโตเป็นผู้ใหญ่ แม่เลยตบหน้าเราไป เราโมโห เราไม่กล้าทำอะไรเพราะเป็นแม่ แต่เราก็บีบเแขนแม่ไปแรงมาก แล้วมือไปกระชากสร้อยคอแม่ขาด  และเผลอตบแม่ไป1ที..ในตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรเพราะยังโมโห แม่เราก็ตบเราอีก1ครั้ง และบีบแขนเราเหมือนกัน ลุงเห็นเลยมาห้าม แม่บอกว่า เราตบแม่...
เราเดินออกไปทั้งน่ำตาความเสียใจที่สุด..จนเราคิดได้ว่า เราผิดที่ตบหน้าแม่ ผิดที่ทำแม่ แต่แม่ก็ผิด ที่ทำกับครอบครัวมันเกือบพังหลายรอบ ลุงเราก็ยังพูดว่า แม่ไม่คิดได้เลยรึไง..ว่าทำครอบครัวแตกแยก..
เราผิดมาก แต่ก็ไม่กล้าไปขอโทษเพราะเราก็โกรธแม่เหมือนกันที่แม่ ทำให้ครอบครัวแตกหลายครั้ง ทุกคนคิดว่าเราควรไปบอกยังไงดี ปล.เราขี้ร้องมาก พูดอะไรนิดหน่อยเราก็ร้องไห้แล้ง เราควรทำยังไง...ให้แม่กลับมาเป็นคนเดิม...