ทนอ่านสักนิดนะ ขอแค่มีคนรับรู้เรื่องราวส่วนหนึ่งในชีวิตก่อนจะหายไปก็ยังดี

เราเป็นลูกคนเล็กของบ้าน ที่บ้านฐานะจนมาก มีพี่สองคน คนโตมีครอบครัวแล้วก็ไม่มายุ่งกับที่บ้านเลย ส่วนคนกลางอายุ 25 ว่างงานนอนอยู่บ้านมาหลายปีเป็นคนฟุ่มเฟือย สั่งซื้อของออนไลน์ไปวันๆ  ที่บ้านมีหนี้เยอะมาก แม่จะชอบมาบ่นเรื่องหนี้กับเราที่สุด เราเลยกลายเป็นคนประหยัดไม่กล้าใช้เงิน พอเห็นพี่ใช้เงินเยอะๆก็จะหงุดหงิด แม่ก็ตามใจพี่ตลอดเลย แม่ใช้เงินไม่เป็นเลยค่ะ มีเท่าไหร่ก็หมดไม่พอกระทั่งใช้หนี้
สาเหตุหนี้ก็มาจากพี่ส่วนมาก

รายได้มาจากพ่อคนเดียวบางเดือนไม่ถึง5พันด้วยซ้ำ

ตอนนี้ปิดเทอม เราเปิดร้านขายของหวานเล็กๆรายได้ตอนแรก5-6 ร้อยต่อวัน แต่พอนานๆมีร้านใหม่เปิดตาม 3-4ร้านใกล้กัน รายได้ก็เหลือแค่200 ต่อวัน + กับพี่คนกลาง และหลานชายลูกของพี่คนโต ใช้เงินเก่ง จะมาคอยหยิบเงินที่ขายของได้ไปตลอด แม้ไม่เคยว่าพวกเขา พอเราโมโหก็ว่าเรา ช่วงนี้เราเลยไม่ขายมันเสียกำลังใจอะ คนขายไม่เคยได้เห็นเงิน คนนอนอยู่เฉยๆกลับใช้เงินเอาๆ

ตั้งแต่เด็กจนโตจบม.6 เราเรียนได้เกรด3.90 ขึ้นตลอด ได้ทุนเท่าไหร่ทุนอะไรก็ให้แม่หมด หาเงินใช้เอง งานอะไรสุจริตทำ จนเรียนจบสอบติดครุศาสตร์ ความฝันตั้งแต่เด็กเราอยากเรียนจริงๆ แต่ตอนนี้คงไม่ไหวแล้ว ก็คิดกับตัวเองว่าออกก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ออกมาทำงานด้วยวุฒิม.6 อยากหายไป ไม่รู้เพราะอะไรอาจจะเพราะตัวเราเองก็ได้งั้นก็ให้มันจบที่ตัวเองก็ถูกแล้ว

เราชอบเที่ยวที่เป็นภูเขา อากาศเย็นๆ มีผักมีต้นไม้สีเขียวเยอะๆ ใครที่เข้ามามีโอกาสได้เที่ยวที่แบบนั้น ให้เราได้ดูด้วยได้มั้ย