คือเราอยากจะถามว่ามันเข้าข่ายโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะ เพราะเพื่อนก็เเนะนำให้ไปหาหมอ
เรื่องมีอยู่ว่าเรามีปัญหาทางบ้างหน่ะค่ะ เเม่เรามักจะด่าทอเเละบ่นเราตลอดเวลา ย้ำนะคะว่าตลอดเวลา คนอื่นที่รู้จักมักจะพูดเเละถามเเม่เป็นประจำว่าทำไมถึงว่าลูกบ่นลูกตลอดเวลา บางทีเเม่เราก็เอาเรื่องที่เราทำพลาดไปให้คนอื่นฟัง
พูดถึงเรื่องการเรียนเมื่อเวลาที่เราทำผลงานจัดการเรียนที่ดีได้พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะชมเราเลยกับเฉยเมย แต่เมื่อตอนที่เราทำผิดพลาดหรือตอนที่เราไม่สามารถทำได้ตามเป้าหมายพ่อกับแม่รักซ้ำเติมเรามาตลอด แม่เป็นคนที่มักจะพูดไม่ดีและก็พูดใส่ร้ายเราตลอดยกตัวอย่างเช่นเราเป็นคนที่ช่วยทำงานสวนบ้านเราทำสวนยางแต่เมื่อเราทำงานเสร็จเราก็จะนอนเปลต่างคนต่างแยกกันนอนแต่ละจุดสวนของเราใช้โซล่าเซลล์เป็นตัวใช้พลังงานแล้วแม่รำคาญพ่อที่พ่อเปิดลำโพงเสียงดังก็เลยไปปิดปลั๊กของโซล่าเซลล์ออกเมื่อลำโพงพ่อดับพ่อเลยเดินมาถามว่าเราดึงออกทำไมแต่เมื่อเราพยายามบอกว่าเราไม่ใช่คนดึงแต่เเม่เป็นคนดึงพ่อกลับไม่เชื่อแล้วก็ด่าเรา แล้วเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพ่อทำร้ายร่างกายเราเรื่องเกิดอยู่ว่าพ่อกับแม่ไปทำงานข้างนอกแล้วเราอยู่บ้านกับน้องเป็นน้องหลังบ้านที่มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็พ่อกลับมาเขาซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากแต่ในวันนั้นทั้งวันเขาไม่ทิ้งตังค์ให้เราเลยสักบาทเราอดข้าวอยู่ที่บ้าน 1 วันเต็มๆแล้วเราก็หิวมากๆรีบกินก๋วยเตี๋ยวแต่เมื่อพ่อจะกินด้วยเราก็ถามว่าพ่อได้กินที่บ้านเถ้าแก่แล้วไม่ใช่หรือเพราะก่อนหน้านั้นเราโทรไปถามว่าอยู่ไหนแล้วพ่อกับแม่อยู่ที่บ้านเถ้าแก่แล้วปกติก็จะกินเหล้าเบียร์กันพ่อไม่พอใจเพราะเมาด้วยเลยถีบเราทุบตีเราโชคดีที่แม่มาให้ทัน
เเล้วยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ทุกๆวันเราต้องเจอ ตลอด6-7ปี มันหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ก่อนนอน เเม่ก็บอกเราว่าไม่น่าให้เกิดมาเลย เรามันภาระ ขยะ ทั้งๆที่เราก็มั่นใจว่าช่วยทั้งงานสวนเเละงานบ้านทุกอย่าง
เมื่อปีก่อนเราเริ่มมีอาการกินข้าวไม่ลง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเรากินข้าวเเค่วันละมื้อ-2มื้อ เรารู้สึกไม่สนิทกับครอบครัว ไม่อยากยิ้มเหมือนเเต่ก่อน เเต่บางทีจิตใต้สำนึกเราก็พยายามหัวเราะยิ้มออกมา เเต่เมื่อเราอยู่คนเดียวเรากลับอยากร้องไห้ อ้อนวอนว่าไม่อยากมีชีวิตเเล้ว เราอยากไปปรึกษาหมอมาก เเต่พ่อเเม่ไม่มีทางให้เราไปอยู่เเล้ว พวกเค้ามักจะนึกถึงตัวเองก่อนตลอด ตอนเรามีเเฟน พ่อเเม่ไม่ให้บอกใครเวลามีคนถาม เพราะกลัวอับอายที่ลูกตัวเองมีเเฟน ถึงเเม้เเฟนเราจะส่งเงินมาให้ตลอดเวลาเงินออก เเล้วพวกเราสองคนก็อยู่ไกลกันมาก ไม่มีอะไรเกินเลยเเน่นอน เเต่พ่อเเม่บอกว่าอายคนอื่น เราเข้าใจ เเต่หลายๆครั้งพ่อเเม่กลับตลกขบขันเวลาคนอื่นเอาผู้ชายคนนั้นคนนี้มาเเซวกับเรา เราอึดอัด สุดๆ เราไม่อยากใช้ชีวิตจริงๆเเล้ว เเต่เราพยายามทน เราเข้าใจถ้าเราบอกว่าเเฟนเป็นคนเดียวที่เราอยากมีชีวิตอยู่ทุกคนอาจจะคิดว่าเรามันลูกไม่รักดี เเต่อยากให้ลองสัมผัสกับสิ่งที่เราเจอมาตลอดบ้าง มันทรมานมากๆ มากจนเราจะอ้วกทุกครั้งที่รับฟังคำพวกนั้น ช่วยบอกเราได้ไหมว่าเราควรทำไงดี เเล้วอาการที้เราเจอมันคืออะไร
อาการแปลกๆ
เรื่องมีอยู่ว่าเรามีปัญหาทางบ้างหน่ะค่ะ เเม่เรามักจะด่าทอเเละบ่นเราตลอดเวลา ย้ำนะคะว่าตลอดเวลา คนอื่นที่รู้จักมักจะพูดเเละถามเเม่เป็นประจำว่าทำไมถึงว่าลูกบ่นลูกตลอดเวลา บางทีเเม่เราก็เอาเรื่องที่เราทำพลาดไปให้คนอื่นฟัง
พูดถึงเรื่องการเรียนเมื่อเวลาที่เราทำผลงานจัดการเรียนที่ดีได้พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะชมเราเลยกับเฉยเมย แต่เมื่อตอนที่เราทำผิดพลาดหรือตอนที่เราไม่สามารถทำได้ตามเป้าหมายพ่อกับแม่รักซ้ำเติมเรามาตลอด แม่เป็นคนที่มักจะพูดไม่ดีและก็พูดใส่ร้ายเราตลอดยกตัวอย่างเช่นเราเป็นคนที่ช่วยทำงานสวนบ้านเราทำสวนยางแต่เมื่อเราทำงานเสร็จเราก็จะนอนเปลต่างคนต่างแยกกันนอนแต่ละจุดสวนของเราใช้โซล่าเซลล์เป็นตัวใช้พลังงานแล้วแม่รำคาญพ่อที่พ่อเปิดลำโพงเสียงดังก็เลยไปปิดปลั๊กของโซล่าเซลล์ออกเมื่อลำโพงพ่อดับพ่อเลยเดินมาถามว่าเราดึงออกทำไมแต่เมื่อเราพยายามบอกว่าเราไม่ใช่คนดึงแต่เเม่เป็นคนดึงพ่อกลับไม่เชื่อแล้วก็ด่าเรา แล้วเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพ่อทำร้ายร่างกายเราเรื่องเกิดอยู่ว่าพ่อกับแม่ไปทำงานข้างนอกแล้วเราอยู่บ้านกับน้องเป็นน้องหลังบ้านที่มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็พ่อกลับมาเขาซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากแต่ในวันนั้นทั้งวันเขาไม่ทิ้งตังค์ให้เราเลยสักบาทเราอดข้าวอยู่ที่บ้าน 1 วันเต็มๆแล้วเราก็หิวมากๆรีบกินก๋วยเตี๋ยวแต่เมื่อพ่อจะกินด้วยเราก็ถามว่าพ่อได้กินที่บ้านเถ้าแก่แล้วไม่ใช่หรือเพราะก่อนหน้านั้นเราโทรไปถามว่าอยู่ไหนแล้วพ่อกับแม่อยู่ที่บ้านเถ้าแก่แล้วปกติก็จะกินเหล้าเบียร์กันพ่อไม่พอใจเพราะเมาด้วยเลยถีบเราทุบตีเราโชคดีที่แม่มาให้ทัน
เเล้วยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ทุกๆวันเราต้องเจอ ตลอด6-7ปี มันหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ก่อนนอน เเม่ก็บอกเราว่าไม่น่าให้เกิดมาเลย เรามันภาระ ขยะ ทั้งๆที่เราก็มั่นใจว่าช่วยทั้งงานสวนเเละงานบ้านทุกอย่าง
เมื่อปีก่อนเราเริ่มมีอาการกินข้าวไม่ลง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเรากินข้าวเเค่วันละมื้อ-2มื้อ เรารู้สึกไม่สนิทกับครอบครัว ไม่อยากยิ้มเหมือนเเต่ก่อน เเต่บางทีจิตใต้สำนึกเราก็พยายามหัวเราะยิ้มออกมา เเต่เมื่อเราอยู่คนเดียวเรากลับอยากร้องไห้ อ้อนวอนว่าไม่อยากมีชีวิตเเล้ว เราอยากไปปรึกษาหมอมาก เเต่พ่อเเม่ไม่มีทางให้เราไปอยู่เเล้ว พวกเค้ามักจะนึกถึงตัวเองก่อนตลอด ตอนเรามีเเฟน พ่อเเม่ไม่ให้บอกใครเวลามีคนถาม เพราะกลัวอับอายที่ลูกตัวเองมีเเฟน ถึงเเม้เเฟนเราจะส่งเงินมาให้ตลอดเวลาเงินออก เเล้วพวกเราสองคนก็อยู่ไกลกันมาก ไม่มีอะไรเกินเลยเเน่นอน เเต่พ่อเเม่บอกว่าอายคนอื่น เราเข้าใจ เเต่หลายๆครั้งพ่อเเม่กลับตลกขบขันเวลาคนอื่นเอาผู้ชายคนนั้นคนนี้มาเเซวกับเรา เราอึดอัด สุดๆ เราไม่อยากใช้ชีวิตจริงๆเเล้ว เเต่เราพยายามทน เราเข้าใจถ้าเราบอกว่าเเฟนเป็นคนเดียวที่เราอยากมีชีวิตอยู่ทุกคนอาจจะคิดว่าเรามันลูกไม่รักดี เเต่อยากให้ลองสัมผัสกับสิ่งที่เราเจอมาตลอดบ้าง มันทรมานมากๆ มากจนเราจะอ้วกทุกครั้งที่รับฟังคำพวกนั้น ช่วยบอกเราได้ไหมว่าเราควรทำไงดี เเล้วอาการที้เราเจอมันคืออะไร