ผมอ่านเรื่องแรกคือ rave มั้ง ละก็ yugi ตั้งแต่สมัยเล่มละ 30-35 บาท
พวกการ์ตูนหลักๆที่ gen y ตอนปลาย gen z ตอนต้นอ่านกัน ผมก็คุ้นเคยหมด
เบอเซิก, hxh, eyeshield, vagabond, gto, ชาแมนคิง ละก็เรื่องดังๆ ฯลฯ

ถ้าถามจริง ผมชอบเรื่องไหนสุด ผมชอบวันพีซสุด
ความสนุกในการอ่านมากสุดก็ โล้น opm

แต่ bleach เป็นเรื่องเดียวที่ให้ความแตกต่าง
(ในแง่ที่ว่าเราไม่พบ element นี้ในเรื่องอื่น)

ทั้ง theme ทั้งฟีลลิ่ง ผมก็อธิบายไม่ถูก
setting ของมัน วิธีการต่อสู้ การโชว์พลัง
การมีชื่อของดาบที่ให้อารมณ์ร่วม

ทั้งหมดนี้ผมไม่รู้สึกว่าเยอะเกินไปจนอึดอัดด้วย
มันพอดีๆที่ทำให้ audience ทั่วไปเข้าถึงได้

มันมีความว้าวบางอย่างที่แบ่บ
โคตรเท่
อย่างเซมบงซากุระบังไคนี่
สุดจริง และอีกหลายๆตัว

ตัวละครอย่าง กริมจอว อุลคิโอร่า นี่
vibe ความเท่สาวกรี้ด น้องๆตาเหยี่ยว/อิทาจิ เลยนะ
ทั้งที่ไม่ได้เป็นตัวละครหลักขนาดนั้น

นอกจากนี้ผมว่าน่าจะประกอบกับลายเส้นคนวาดด้วย คมๆ เท่ๆ สวย
วาดไม่เยอะ สะอาดๆ หรือถ้าดำ ก็ทึบกระชากความรู้สึกไปเลย

ที่สำคัญสุด การใส่ประโยคให้ความรู้สึกเชิง poetic บางอย่าง
ที่เรามักเปิดเจอเป็นอย่างแรกเวลาขึ้นเล่มใหม่
หนึ่งในประโยคที่สวยมากๆของสิ่งที่ผมพูดคือ

'“ฉันจะไล่ตามทันไหมนะ ความเร็วของโลกใบนี้ที่ไม่มีเธออยู่'

อันนี้หลายคนคงคุ้นกันใช่ไหมครับ
(ต้องยกย่องคนแปลด้วยเลยครับ ส่วนนี้)

คือ เนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยดี จบตัดๆ ไม่มีมิติ
แต่องค์ประกอบที่ผมพูดถึงนี้มันหาในเรื่องอื่นยากจริง