สวัสดีค่ะดิฉันมีเรื่องไม่สบายใจอยากมาขอความเห็นจากทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เรื่องมีอยู่ว่า ดิฉันทำงานราชการแต่งจดทะเบียนสมรสย้ายมาอยู่บ้านสามี ซึ่งอยู่อีกจังหวัดและอยู่ใกล้ที่ทำงานของตนเอง...เรากำลังแยกไปอยู่บ้านที่สร้างใหม่ในที่ที่ปู่ย่าซื้อไว้ให้สามีพ่อแม่ลูก แต่วันนึงแม่ย่าบอกว่าอยากยกหลานให้เป็นลูกของสามีซึ่งหลานคือลูกพี่สาวของสามีที่เสียไปนานแล้วอยู่ชั้นประถม แต่เขายังมีพ่อแต่พ่อก็ไม่ได้ส่งเสียและไปมีครอบครัวใหม่แล้วมาหาบ้างนานที หลานยังใช้นามสกุลพ่อเขา...เเต่เขาก็ยังมีคนรอบข้างและพ่อแม่สามีคอยเลี้ยงดู...ดิฉันมีความรู้สึกว่าเขาคือหลานและไม่ได้ผูกพันและดิฉันมีภาระคือลูกสาวที่พึ่งเกิดของตนเองอยู่แล้ว และมีภาระรถที่ดิฉันต้องจ่ายทุกวันนี้ของใช้ลูกเกือบ100-/-คือดิฉันจ่าย สามีรับผิดชอบเรื่องผ่อนบ้านรายเดือน7,000 ดิฉันไม่สบายใจทั้งเรื่องค่าใช้จ่ายกับเด็กอีกคนนึง ซึ่งคงไม่มีรายจ่ายพอที่จะไปซัดพอตเขาทุกเรื่องหากเอามาเป็นลูก ตอนนี้เป็นหลานก็ยังพอช่วยดูแลในบางเรื่องได้ แต่รู้สึกตอนนี้ว่าสามีไม่ได้กะตือรือร้นกับภาระลูกตนเองจนดิฉันรู้สึกหนัก เช่นขอให้ไปเปิดบัญชีเก็บตังร่วมกันไว้ให้ลูกสามีก็บอกเดี๋ยวค่อยทำต่างๆ จนดิฉันคิดว่าดิฉันคงต้องเก็บเองคนเดียว...ส่วนเรื่องหลานวันนี้ดิฉันถามสามีก็บอกว่าแม่ตัวเองพูดเล่น..แต่ดิฉันไม่เชื่อเพราะเขาพูดหลายทีแล้วรอบนี้หนักสุดคือพูดต่อหน้าเราและสามี...ดิฉันยังรู้สึกไปอีกอาจเพราะอารมณ์แม่ลูกอ่อนด้วยทั้งซึมเศร้าหลังคลอดเลี้ยงลูก24ชม.รู้สึกไม่สบายใจ รู้สึกว่าแต่งงานมาทำไม ไม่มีความสุข ไม่เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก ไม่มีที่พึ่งพาต้องพึ่งตนเอง สามีก็ไม่ชัดเจนให้สบายใจ จนตอนนี้อยากหนีไปอยู่กับลูกสองคนที่อื่นที่ไม่ต้องวุ่นวายกับครอบครัวสามี...ปล่อยให้เขาเลี้ยงหลานไปตามใจแม่ย่าส่วนเราจะไปเลี้ยงลูกตนเอง อีกอย่างเราก็บอกสอนหลานเขาไม่ได้ โดนคนในบ้างจับตามองเคยบอกแล้วเวลาเขามีพฤติกรรมไม่พึงประสงค์แต่โดนคนในบ้านเขาว่าเหมือนเราไปสอนไปว่าหลานเขา ทุกวันนี้เลยแค่เงียบ แต่เราแค่สอนในสิ่งที่ควรทำ...เลยรู้สึกไม่ดีตั้งแต่นั้นมา... แต่คำพูดแม่ย่าบอกจะยกให้เป็นลูกน้า(สามีของเรา)ไม่ถามเราสักคำ เหมือนแต่งงานมาเพราะผลประโยชน์ของเขาล้วนๆเหมือนถูกมัดมือชกได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่ถามเราสักคำ ทำไมไม่บอกตั้งแต่เรายังไม่แต่งงาน เราไม่โอเคกับที่นี่เลยค่ะ ทั้งกับคนและสถานที่ไม่สบายใจไปแล้วทั้งอยากหย่าเพราะสามีไม่พูดไม่เคลียอะไรเลยว่าจะเอาไงต่อกับชีวิต เหมือนอัไรก็มีแต่แม่เขา เพราะเรามีเป้าหมายของเรา เราเหนื่อยค่ะ อีกสองเดือนก็จะได้กลับไปทำงานเพราะลาเลี้ยงลูก เลี้ยงเองซัพพอตตนเองเป็นเราทำไเหนื่อยขนาดนี้ อยู่บ้านตนเองบ้านพ่อแม่คงไม่เหนื่อยขนาดนี้ เรารู้สึกเหนื่อยขึ้นหลายเท่าจากเดิมไม่โอเคกับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ณ ตอนนี้ค่ะ เราต้องทำอย่างไร
แม่ย่าจะยกหลานของเขาให้เป็นลูกบุญธรรม