เมื่อละวิตกวิจารณ์ปิติสุขออกไปแล้ว ไม่ปารถนาทั้งกายทั้งจิต ล้วนเห็นเป็นขันธ์ภาระ ทั่วทั้งกายนี้หาความน่ายินดีไม่ได้เลย กามคุณก็เกิดแต่มากายนี้ เมื่อมีกายก็ย่อมมีภาระใ ห้ลำบากเว้นจากกายนี้ได้ การรู้กระทบก็เหลือน้อยลงเต็มที ทำให้กายหายไปด้วยกำลังณานนั้นแสนสบายแต่ก็ยังเหลือจิต เวทนา สัญญา สังขาร ถ้าสมาธิคุมอยู่มันก็ไม่กำเริบแสดงตัวออกมา แต่ถ้ามันแสดงตัวด้วยความที่เป็นสิ่งควบคุมไม่ได้ ผมก็ข่มให้มันหายระงับไปทั้ง 4 ขันธ์ได้ในทันที ทำให้เหลือแต่จิตตัวรู้สภาวะตัวเดียว ที่จริงๆเราอยากบังคับจิตให้มันดับลงตอนนั้นแต่ก็อนัตตาควบคุมไม่ได้ วิญญาณขันธ์ตัวนี้ ตัวเดียวที่ทำให้เรายังรู้ว่าการเชื่อมต่อกับภพยังมีอยู่ มันยังอยู่ แต่สภาวะของมันอยู่ในความว่าง มีความเวิ้งว้างไร้ขอบเขตในอวกาศแแต่เราก็รู้ว่ามันยังมีการเกิดดับของจิตอยู่ในนั้น

ถึงตอนว่างๆนี้ที่บางทีผมเคยลองเอานิโรธมารู้อารมณ์ แต่จิตก็ไม่อยากทิ้งอารมณ์เก่าที่เอาความว่างเป็นอารมณ์ ถ้าผมเอานิโรธมา สัญญาขันธ์ก็ต้องมาด้วย ขันธ์ที่เหลือก็จะตามมาครบ เลยค้างจิตไว้ที่ความว่าง อยากทำณานในสมถะให้มีกำลังมากกว่านี้ ส่วนวิปัสสนาเคยผ่านมาแล้ว อันที่จริงก็อยากวิปัสนาให้เข้าถึงนิโรธอีกครั้งแต่ก็เหมือนกำลังของสมาธิยังไม่พอที่แทงตลอดในอริยสัจให้กระจ่างกว่าครั้งก่อน และสมาธิมันก็เหมือนพอใจในสมถะที่มีแต่จิตไม่เอาเจตสิกมาร่วมวิปัสนาเลย ตอนนี้ผมเลยสงสัยว่าการฝึกสมาธิของผมมันมาถึงอรูปณานแล้ว และก็ดูเหมือนว่าจะให้ถอยกลับไปรูปณานก็ไม่เอา ผมฝึกมาแบบนี้ตอนนี้เลยตั้งข้อสงสัยว่ามีการเข้าถึงพระนิพพานที่อรูปพรหมภูมิไหม หรือต้องรอให้ณานเสื่อมมารูปพรหมจึงเข้าพระนิพพานได้ ท่านใดพอจะผ่านตาพุทธพจน์ที่ยืนยันได้จะขอบคุณมากครับ

ท่านใดที่ฝึกสมาธิจนพอจะมองเห็นแนวทางของผมว่ามันถูกมันผิด มีข้อผิดพลาดอย่างไร มันคุ้มค่าไม่คุ้มค่า มันเสียเวลาเนิ่นนาน หรือมีโทษมากกว่าคุณโปรดแนะนำด้วยครับ