ถ้าเป็นคนที่ถูกลืมต้องรับมือยังไง?

พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราเกิดได้ 8 เดือน เราอยู่กับปู่กับย่ามาตลอด ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปมีครอบครัวใหม่และมีน้องฝั่งละ2คน ส่วนเราที่อยู่กับปู่กับย่า ซึ่งทั้งสองท่านพยายามจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับเรานะ มอบความรัก ความสุขให้เรามากมาย แต่ไม่มีใครมีเวลาให้เราเลย ปู่กับย่าต้องทำงานหาเงินเลี้ยงเรา 7โมงต้องออกบ้าน กลับอีกทีก็6โมงเย็น หรือ1ทุ่ม หลังเลอกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์เราอยู่ทวด จนท่านเสียทำใหัเรารู้สึกโดดเดี่ยว เพราะทวดคือคนเดียวที่มีเวลาให้เรา รู้ว่าเราต้องการอะไรเวลาไหน เป็นคนเดียวที่เราสามารถพูดทุกอย่างด้วยได้อย่างเต็มที่ แต่พอไม่มีทวด หลังเลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์เราต้องอยู่บ้านคนเดียวตลอด จนตอนนี้เราเรียนอยู่มหาลัยแล้วปู่กับย่าก็ยังต้องทำงานหาเงินส่งเราเรียน ซึ่งเราเองก็ทำงานส่งตัวเองเรียนเช่นกัน ส่วนพ่อกับแม่ไม่เคยให้เงินเราหรือส่งเราเรียนเลย ทุกครั้งเวลาเราเจ็บป่วยพ่อกับแม่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย มีแค่ปู่กับย่าที่คอยดูแลเรา วันเกิดเราก็มีแค่ปู่กับย่า เราไม่เคยได้กอดพ่อกอดแม่ ถามว่าอยู่ไกลกันหรอ ก็ไม่ เพราะแม่กับเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่เวลาเจอกันแม่จะทำเหมือนเราเป็นคนรู้จัก ส่วนพ่อนานๆจะมาเยี่ยมย่า ตอนพ่อมาที่บ้านน้อยมากที่พ่อจะพูดกับเรา พ่อจะพูดแค่กับน้องและย่า ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก เราพยายามแข็งเข้มมาตลอด แต่ช่วงนี้เวลาพ่อทำงานพ่อจะโพสต์ลงเฟสตลอดว่าทำเพื่อครอบครัว คนในครอบครัวต้องสบาย เชื่อไหมว่าพ่อแท็กทุกคนย่า แม่ใหม่ น้อง ยกเว้นเรา ตอนเราเห็นเราก็อึ้งนะ เราย้อนกลับมาถามตัวเองว่าแล้วเราคือคนในครอบครัวของใคร เราไม่ใช่คนในครอบครัวพ่อหรอกหรอ ทุกครั้งที่มีปัญหาเราจะทักหาพ่อตลอดแต่พ่ออ่านไม่ตอบ เราได้แต่คิดว่าพ่อทำงาน ไม่ว่างตอบ เราทักหาแม่ แม่จะบอกตลอดว่าอดทนนะ แค่นี้เลย เวลาเราประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันอะไร หรือเรียนจบม.6 พ่อกับแม่ไม่เคยมาแสดงความยินดีเลย ถ้าถามพ่อกับแม่ว่าลูกคนนี้ชอบกินอะไร เชื่อไหมว่าเขาตอบไม่ได้ ปิดเทอมนี้พ่อพาน้องๆไปเที่ยวทะเล ย่าโทรถามพ่อว่าทำไมไม่ชวนเราไปด้วย เพราะเราไม่เคยไปทะเลเลย พ่อบอกว่าไม่รู้ ไว้ครั้งหน้านะ แล้วเราที่ได้ยินต้องรู้สึกยังไงหรอ เราไม่เคยบอกใครว่าเรารู้สึกยังไง เราได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมต้องเกิดมาในครอบครัวแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเรา ในหัวมีแต่คำถามมากมาย วันที่เกรดเราออก เราส่งให้พ่อดู พ่ออ่านไม่ตอบ แต่พ่อโพสต์เกรดน้องลงเฟสว่าสู้ๆ พ่อภูมิใจในตัวลูก แล้วเราล่ะ เราไม่ใช่ความภูมิใจของพ่อหรอ เราเคยถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่พาเราไปด้วย ทำไมต้องทิ้งเรา แม่บอกว่าเคยขอเราไปอยู่ด้วย แต่พ่อไม่ให้ เราเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เราเคยไปอยู่กับพ่อที่บ้านแม่ใหม่หนึ่งอาทิตย์ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราไม่มีความสุขเลย น้องตื่นมาได้ทานข้าว เราตื่นมาต้องทำเอง น้องไปเที่ยวได้เงินจากพ่อ เราต้องอยู่เฝ้าบ้าน ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกวันเพราะอยากกลับบ้านย่า ตอนเราติดโควิดย่าบอกไห้พ่อแวะไปดูเราที่หอ ให้ซื้อข้าวซื้อยามาให้ เพราะหอพักเราเป็นทางผ่านไปทำงานของพ่อ แต่พ่อไม่เคยเข้ามาดูเราเลยสักครัง ทุกครั้งที่ย่าโทรถามว่าพ่อซื้อยาอะไรมาให้บ้าง เรานี่ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเลย ตอนนั้นถ้าไม่มีเพื่อนคอยส่งข้าวส่งน้ำซื้อยามาให้คงไม่รอดแน่ๆ เราเคยถามพ่อนะว่าพ่อรักเราบ้างไหม พ่อเคยเห็นเราเป็นลูกบ้างไหม แต่พ่อไม่ตอบ เราได้แต่คิดว่าเด็กคนหนึ่งทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ มันถูกแล้วหรอที่เด็กต้องเจอแบบนี้ ถึงแม้ตอนนี้เราจะอยู่มหาลัยแต่เชื่อไหมเรื่องพวกนี้อยู่ในใจเราตลอดเวลา เราถามตัวเองทุกวันว่าทำไมเราต้องเกิดมา